Αλλιώτικα Χριστούγεννα

Χριστούγεννα.

Πάντα , ξύπναγαν την παιδικότητά μας. Τα μάτια μας, λαμπερά, κάθε φορά που καμαρώναμε την όμορφη χριστουγεννιάτικη μπάλα, που καταφέρναμε να στερεώσουμε με τα ίδια μας τα χέρια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
 Άχνη, από τους κουραμπιέδες της μαμάς που πασάλειβε το πρόσωπό μας. Τα μελομακάρονα, που έκαναν τα χέρια μας να κολλάνε και ήταν σκέτη απόλαυση. Το πλούσιο στρωμένο γιορτινό τραπέζι. Την γλυκιά ζέστη, που μας αγκάλιαζε. Χαρά και διάθεση, μας πέταγε στα ουράνια.


Χρόνο με τον χρόνο εξελίσσονται από Χριστούγεννα σε Χριστού πάθη. Και όσο, κάποια μερίδα ακόμη, ανθρώπων αντέχει να σηκώσει το βάρος της κρίσης, μια άλλη μερίδα λίγο πιο κάτω από εμάς ή και ανάμεσα μας κοντανασαίνει βαριά, στην ατμόσφαιρα της κρίσης.


Στολίζουμε το φετινό μας δέντρο με απολύσεις, φόρους, μειώσεις μισθών, πείνα, στεναχώρια, δυσαρέσκεια. Φουσκωμένοι λογαριασμοί, που μας χτυπάνε την πόρτα. Πληρώνουμε ένα σπίτι μας, υπερδιπλάσια. Ακόμη και εάν επί αρκετό καιρό εμείς ή οι γονείς μας στερηθήκαμε να αποκτήσουμε αυτό ή άλλα αγαθά μας. Στα προΪόντα και υπηρεσίες οι τιμές, αυξάνονται και ο μισθός μας μειώνεται αντιστρόφως ανάλογα. Καλούμαστε να πληρώσουμε αυξημένα έξοδα ,με έσοδα ελάχιστα.


Είναι, σαν να έχει μπει βαρύς χειμώνας κυριολεκτικά στην Ελλάδα ,που μέχρι τώρα ήταν ντυμένη στην άνοιξη και ανεμελιά. Όλο και λιγότερες πόρτες θ ανοίγονται δυσκολότερα, για τα κάλαντα. Πιο απρόθυμα. Τα παιδικά πρόσωπα, θα λάμψουν έστω και με την απόκτηση λίγων σέντς, μ΄ ένα μανταρίνι ή γλυκό της νοικοκυράς ,πρόσκαιρα .


Άνθρωποι πεινούν, ζητιανεύουν. Τ΄ εστιατόρια, γίνονται πια στέκια των πλουσίων και εχόντων. Τα τάπερ , με λίγο σπιτικό φαγητό γίνονται όλο και πιο συχνά, ανάρπαστα.

Στην βαριά κάπα του χειμώνα θα τυλιχτούν χιλιάδες άστεγοι. Άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού. Στολίδια τους λίγες στρωμένες εφημερίδες στην άσφαλτο. Τα δικά τους κάλαντα η άψυχη φωνή τους, για ένα ξεροκόμματο. Τυχερή τους μέρα, η μικρή είσπραξη για την αγορά, μιας μόλις τυρόπιτας. Όχι, για αυτούς δεν θα χτυπήσουν τα τρίγωνα, αλλά το τσίγκινο τενεκεδάκι τους, για να δουν ,εάν τους φτάνουν τα λίγα κέρματά τους ,για την αγορά της πολυπόθητης τυρόπιτας, να χορτάσουν. Και όσο η κοιλιά τους παίζει σαν ξεχαρβαλωμένο όργανο, το κρύο πιρουνιάζει τα κόκαλά τους. Πάπλωμά τους, η κρύα άσφαλτος. Προσκεφάλι τους, η αγκαλιά με τον θάνατο και την εξαθλίωση.


Σκέφτεσαι με τόσες περικοπές και ανεργία, μήπως είσαι ο επόμενος, στην λίστα, να πάρεις θέση στην άσφαλτο. Προσπαθείς ν΄ εξοικονομήσεις, έστω ένα χαμόγελο, λίγο κουράγιο, υπομονή, γι αυτό το καλύτερο, εάν είναι ν΄ έρθει στην ζωή σου. Δοκιμάζεις και δοκιμάζεσαι.

Θα φάω το ζαχαρωτό, μιας εικονικά νέας πραγματικότητος. Όχι δεν είναι ουτοπία, ζούμε μια εφιαλτική πραγματικότητα. Περιμένεις έναν απομηχανή θεό ,να σε βγάλει από του λούκι αυτό. Ναι, ίσως έφταιξες και εσύ με τον τρόπο σου. Ως άνθρωπος, δεν δικαιούσαι όμως λάθη;


Ο κόσμος των ζαχαρωτών είναι δήθεν.
Πίσω από την στολισμένη ατμόσφαιρα, υποβόσκει μια μελαγχολική πραγματικότητα.
Η δικιά μου, η δικιά σου, του διπλανού.
Αντί για χριστουγεννιάτικο χιόνι θα παρακαλάμε να δούμε άσπρη μέρα .
Πότε;;;

Mακάρι, τα κάλαντα που θα τραγουδηθούν, του χρόνου να είναι πιο φωτεινά και λαμπερά από τα φετινά, πιο τυχερά.

Κολλάς στο τζάμι στις βιτρίνες και χαζεύεις όλα τα υλικά αγαθά ,πολύχρωμα, φανταχτερά, κραυγαλέα. Το μόνο που θέλεις πραγματικά για φέτος, είναι υγεία ν΄ αντέξεις στην σκληρή ανθεκτικότητα της εποχής. Στο γιορτινό τραπέζι σε περιμένει γεμισμένη κότα, αντί γαλοπούλα,εάν είσαι τυχερός.

Και του χρόνου.


Μια παραλλαγή του άρθρου

http://www.pillowfights.gr/tetarti_diastasi/item5734/%CE%97_%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AC_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CF%89%CE%BD