Όσοι αγαπούν την επιφάνεια

                                                                               
                                                                          rowning hand,deviantart
                                                                               
                                                                             Η ρηχότητα επιπλέει
 Όταν επιπλέεις στην επιφάνεια, αγνοείς το βάθος. Όταν επιπλέεις δεν βουτάς, σε βαθειά νοήματα.

Στην επιφάνεια, οι επιφανειακοί άνθρωποι αγνοούν τον εαυτό τους. Δεν τον εκτιμούν τον και έχουν στενή ορατότητα. Ασχολούνται με υλικά αγαθά και όχι με ψυχικά . Με τον τρόπο αυτό, δεν είναι σε θέση να κρίνουν ούτε τους άλλους, αλλά προπαντός τους εαυτούς τους. Άνθρωποι που κρίνουν μόνον τους άλλους ,αλλά ποτέ τον εαυτό τους σίγουρα είναι ρηχοί.

Όταν αποδέχεσαι παράλογες κολακείες άλλων και δεν τις καταλαβαίνεις, σίγουρα θεωρείσαι ρηχός. Αντιθέτως οι άνθρωποι με ουσιαστική εμβάθυνση, είναι δημιουργικοί. Οι επιφανειακοί άπραγοι. Οι πρώτοι σε εξέλιξη, οι δεύτεροι σε αδράνεια. Στον αφρό, γίνονται προβλέψιμοι.

Ο άνθρωπος διαμορφώνεται βάση των αποφάσεων, επιλογών του. Μπορεί ο κόσμος μας να μην είναι αληθινός. Μπορεί οι περισσότεροι να κρύβονται πίσω από την μάσκα της υποκρισίας και αδιαφορίας. Καθημερινά παίρνουμε μαθήματα από την ζωή και τους ανθρώπους. Όταν είσαι γνήσιος και αληθινός δυο πράγματα είναι πιθανόν να συμβούν, είτε να παρεξηγηθείς για τον άπλετο αυθορμητισμό σου, είτε να κερδίσεις ανθρώπους το ίδιο γνήσιους και εκδηλωτικούς όπως και εσύ. Όταν ενεργούμε με θετικές σκέψεις, αγάπη και δημιουργικότητα, εξελίσσουμε τον εαυτό μας, αλλά και το περιβάλλον μας ,ο κόσμος όλος γίνεται πολύ καλύτερος.

Στις μέρες μας, οι άνθρωποι μετράνε βάση του κοινωνικού τους status,της οικονομικής κατάστασης τους, των σημαντικών γνωριμιών τους. Βλέπεις ανθρώπους που έχουν κάτι να παρουσιάσουν, είτε στην επιστήμη, είτε στην τέχνη στην αφάνεια, αντίθετα , ανθρώπους που αποβλέπουν σε υλικές αξίες και όχι σε πνευματικές, στην κορυφή και σε θέσεις εξουσίας και δύναμης .

Ο άνθρωπος που πιστεύει στο ζητούμενό το, στους στόχους του, δεν φοβάται τα ελαττώματα του τα παραδέχεται ,αλλά ξέρει και τα δυνατά του σημεία, προτερήματά του, σίγουρα αυτός, έχει καταλάβει το νόημα της ζωής. Οι ρηχοί αναζητούν την επιβεβαίωση των άλλων. Όταν δεν σε νοιάζει η επιβεβαίωση των άλλων, ακόμη και η αρνητική τους κριτική, τα σχόλιά τους, γίνεσαι πραγματικά ελεύθερος. Αναγνωρίζοντας κυρίως λάθη ο καθένας δικά του, γίνεται καλύτερος και αποφεύγει την ρηχότητα.

Η ρηχότητα των ανθρώπων μπορεί να εξαλειφθεί μόνο με την αγάπη. Όταν εμβαθύνεις πρώτα μέσα στον εαυτό σου, μπορείς να εμβαθύνεις και να κοιτάξεις και τον άλλον. Άνθρωποι που αγαπούν βαθιά τον εαυτό τους, ποτέ δεν θα εκμεταλλευτούν τον άλλο, αλλά θα συμπορευτούν και θα γίνουν ταξιδιώτες στο ίδιο όνειρο.

Να , μην εξαρτάσαι πραγματικά από κανέναν, αλλά από τον ίδιο και μόνο εαυτό σου. Να μην το αρνείσαι, αλλά να τον αποδέχεσαι ως φίλο. Εάν δεν κρίνεις και δεν καταδικάζεις, αλλά συγχωρείς, σίγουρα θα λιώσεις τους πάγους της ρηχότητας που επιπλέουν στην επιφάνεια. Όταν ισορροπείς, έρχεται από μόνη της η αρμονία και η ευτυχία στην ζωή σου, δεν χρειάζεται να την κυνηγήσεις. Δεν απογοητεύεσαι με την τύχη, αλλά ο ίδιος δημιουργείς και διαμορφώνεις τις κατάλληλες περιστάσεις.

Όταν είσαι ευτυχισμένος από την ζωή, οι περιστάσεις γίνονται γεγονότα.H ευτυχία προέρχεται από την τύχη. Ότι τύχει και εφόσον τύχει, είναι όμορφο, δεν χρειάζεται να το πείσεις, είτε εξαναγκάσεις.To μόνο που χρειάζεται να κάνεις ,είναι να μπορείς να είσαι διαθέσιμος να την προυπαντήσεις. Δεν χρειάζεται να της συστηθείς, θα σου χτυπήσει η ίδια την πόρτα.

Tο μόνο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος είναι να ρέει και να αφήνεται Osho.

Μην ψάχνεις τη Γνώση στην επιφάνεια της θάλασσας των πληροφοριών. Θα τη βρεις μόνο βαθιά, στον πάτο, εκεί απ’ όπου ξεκινάνε όλα.

Μια παραλλαγή

http://www.pillowfights.gr/tetarti_diastasi/item6743/%CE%8C%CF%83%CE%BF%CE%B9_%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1

Ένας στίχος,χίλιες εικόνες

 

Η Δύναμη του Στίχου

Η δύναμη των λέξεων είναι τόσο μεγάλη, όσο σχεδόν και η δύναμη των πράξεων. Μια λέξη μπορεί είτε να σε απογειώσει είτε να σε τσακίσει. Nα σε εξυψώσει, να σε πετάξει στο κενό, να σε πικράνει, να σε κρίνει, να σε δικάσει. Η λέξη μπορεί να γίνει είτε τρυφερό άγγιγμα, είτε χάδι, είτε δίκοπη λεπίδα, ράπισμα, ξύπνημα.

Δεν είναι τυχαίο, πως η λέξη ξετυλίγεται σε πρόταση, σε στίχο, ο στίχος σε στροφή, σε ποίηση, σε τραγούδι, σε κείμενο. Είναι η ψυχή του καλλιτέχνη που ξεγυμνώνεται. Η ουσία κι η περιουσία της ψυχής του. Για ν' αγγίξεις τις ευαίσθητες χορδές των αναγνωστών είτε ακροατών, το μυστικό συστατικό είναι να γράφεις με πυξίδα την καρδιά χωρίς να στηρίζεσαι απόλυτα στις τυπικές νόρμες της γραφής.

Ο στίχος είναι η φαντασία που καλπάζει εκεί όπου αδυνατεί ο νους του αναγνώστη ή ακροατή να κάνει αυτήν την υπέρβαση. Ο στίχος είναι ο πόνος ο δικός μου, ο δικός σου, ο δικός του. Ένας στίχος ποτήρι πικρό για τον έρωτά μου που μ' άφησε, για την απογοήτευσή μου, για την αδικία της κοινωνίας, για το αγαπημένο μου πρόσωπο που έχασα και βρίσκεται παρέα με τους αγγέλους. Ο στίχος είναι ο έρωτάς σου για τον μοναδικό ή μοναδική που αγαπάς, είναι ο θησαυρός σου.

Είναι το χαρτάκι που φυλάς στην τσέπη σαν κειμήλιο και βάλσαμο ψυχής για να έχεις να θυμάσαι, να παρηγοριέσαι, ν' ακουμπάς τις δύσκολες στιγμές. Σημαίνει την αγάπη σου που δεν αντέχεις ν' αποχωριστείς, είναι η «εξορία» στην οποία ζεις, είναι η ξενιτιά σου κι η πατρίδα σου που αδυνατείς ν' αφήσεις πίσω.

Ο στίχος είναι το χάραγμα του έρωτά σου στο δέντρο. Σύνθημα στην προσωπική σου επανάσταση, ανακάλυψη κι αποκάλυψη του εαυτού σου. Ο στίχος είναι το δάκρυ σου για την απόρριψη, την προδοσία. Είναι η εκδήλωση της χαράς σου για τις όμορφες στιγμές της ζωής. Eίναι άλλη μια νύχτα με ξενύχτι και ποτό μες στην απόγνωση, είναι φίλος στη μοναξιά σου. Είναι ο καπνός σου και τ΄αποτσίγαρά σου στο τασάκι.

Ο στίχος ανοίγει την πόρτα στην ψυχή. Της λέει να περάσει και τη συστήνει στον κόσμο να την κεράσει, να τη φιλοξενήσει, να την ακούσει, να την κάνει φίλη, να την αγαπήσει. Με τα φτερά της φαντασίας σου ταξιδεύεις την ψυχή, παίρνεις τα ρίσκα σου μην την κοροϊδέψουν ή δεν την αποδεχτούν.

Δε δανείζεται, αλλά βιώνεται, αισθάνεται. Είναι η κραυγή όλων όσων θέλουν να εκφραστούν κι αδυνατούν. Αντιπροσωπεύει την αγάπη και τον έρωτα, τη στεναχώρια του κόσμου. Με τον ποιητή, καλλιτέχνη, στιχουργό σε ελεύθερη πτήση γινόμαστε ελεύθεροι στα συναισθήματα, παράτολμοι, εκφραστικοί. Τα μεταμορφώνουμε σε ήχους, μελωδίες, εικόνες, χορό.

Ο λαβύρινθος των σκέψεων και της ψυχής βγαίνει στο ξέφωτο της Τέχνης. Αποκωδικοποιούμε τη ζωή και την παρουσιάζουμε κωδικοποιημένη στο κοινό και στους αναγνώστες, έτσι ώστε να γίνουν μέτοχοι της υπέρβασης στην τέχνη. Στίχος σημαίνει πνοή, συγκίνηση, μέτρο, ρυθμός, δράση.

Αποτελεί έκφραση της δύναμης των συναισθημάτων σου. Είναι η εμμονή του καλλιτέχνη να παρουσιάζει τον εαυτό του γνήσιο και να τον συστήνει στο κοινό. Κάθε μέρα είναι για 'κείνον πρεμιέρα, κάθε μέρα ανεβαίνει στη σκηνή. Στα τραγούδια του, στα ποιήματά του, κάτω απ' τα φώτα ονειρεύεται, χαίρεται, πονά μαζί με το κοινό του, τους φίλους του, τους αγνώστους.

Άνοιξε το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο κι άφησε το στίχο να σου σιγοτραγουδήσει. Διάβασέ τον στο φως του κεριού. Άκουσέ τον προσεκτικά, φέρσου του ευγενικά, προσέγγισέ τον, νιώσε τον.

Μην το λιώσεις στα αποτσίγαρα, μην τον πιεις στο ποτό, μην τον καταβροχθίσεις στο φαγητό κέντρων κι εστιατορίων. Μην τον υποτιμάς, μην τον μειώνεις. Άκουσέ τον φίλε προσεκτικά για να σε ακούσει κι αυτός. Εκεί θα αγκαλιαστείτε, εκεί θα κλάψετε, εκεί θα χαρείτε. Εκεί μέσα χορεύει η ψυχή του ποιητή μαζί με τους αγγέλους. Eσύ κι αυτός θα γίνετε φίλοι.

«Η τέχνη δεν είναι ούτε για τους πολλούς, ούτε για τους λίγους. Είναι για τον καθένα ξεχωριστά.»

Σαίξπηρ



http://www.pillowfights.gr/tetarti_diastasi/item6643/%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%AF%CF%87%CE%BF%CF%82_%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82

Επίγειος Παράδεισος

                                                                                                                                                             

                                                            Φωτό Θωμάς Γιαννάκης
Ξαφνικά, εάν στον δρόμο έβρισκες ένα εισητήριο για μια και μόνο διαδρομή, εσύ τι θα έκανες; Ένα ταξίδι λαχείο. Κοντοστέκεσαι..Το επεξεργάζεσαι. Είναι πολύχρωμο. Tα χρώματα σε δελεάζουν. Μα όχι, εσύ δεν έχεις χρόνο για ταξίδια. Η ζωή σου προγραμματισμένη μέχρι την τελευταίαλεπτομέρεια. Σπίτι, δουλειά και πρόγραμμα, πολύ πρόγραμμα. Είσαι για ένα ταξίδι στον Παράδεισο;Eίπες Παράδεισο, προς τα πού πέφτει;

Το σηκώνεις. Το επεξεργάζεσαι καλύτερα στο σπίτι. Ανατρέχεις στο λήμμα Παράδεισος. Ένα λιβάδι, τόπος αναψυχής, χαμένος στην ελευθερία της φύσης. Ένας κήπος με πλούσια βλάστηση, ζώα. Βασιλεύει, η γαλήνη, η αγάπη, η προστασία, από κάθε εχθρική εισβολή. Εκεί ,θα ασχολούνται όλοι με δραστηριότητες που αγαπάνε. Ένα απάνεμο λιμάνι, όπου θα ξεκουράζεις σώμα και ψυχή. Όπου θα ξεδιψάς τις γνώσεις και απορίες σου, για κάθετι που σε απασχολεί. Παράδεισος, μια λέξη κλειδί που ανοίγει την μυστική πόρτα, για την ομορφιά και τον πλούτο της ψυχής.

Μέσα στην ζωή περνώντας από τις μικρές της κολάσεις, ο καθένας βιώνοντας την δική του, τη διαφθορά, απληστία, κακία, αδικία, οργή, μέσα στον κόσμο, θα βιώσει εκεί, την απόλυτη γαλήνη. Mετά, γυρίζεις την πίσω όψη του και το γαλάζιο σύννεφό του, μεταμορφώνεται σε μαύρο, πυκνό Έπειτα από μια ζωή με τον σταυρό στο χέρι δικαιούσαι μια απόδραση από τον ασφυκτικό κλοιό της τάξης, προγραμματισμού και της απόλυτης ισορροπίας. Απόδραση από τους κριτικούς κώδικες της κοινωνίας των συμβιβασμών και της ηττοπάθειας. Έρχεσαι πιο κοντά στην ανθρώπινη υπόστασή σου ,βιώνεις την θνησιμότητα, τα λάθη σου, το ανθρώπινο πρόσωπό σου. Τώρα το εισητήριο σου γράφει με κόκκινα χτυπητά γράμματα, τις πύρινες φλόγες που σε τυλίγουν, Κόλαση .

Εκεί ανάμεσα στους δυο δρόμους που σκοινοβατείς, σ΄ έναν γκρεμό ανάμεσά τους. Αναρωτιέσαι τι είναι καλό και κακό;Tι ηθικό, τι ανήθικο; Βλέπεις πρόσωπα, πολλά πρόσωπα. Άλλα προσποιούμενα την διάχυτη ευγένεια, την τελειομανία, τον καθωσπρεπισμό, την υποκρισία. Από την άλλη ,άλλα την πραγματική κακία, το μίσος, πρόσωπα παραμορφωμένα, ψεύτικα. Και τώρα σειρά σου. Εσύ, στο δίλημμα ,με δυο βήματα μπρος, δυο βήματα πίσω.

Και εκεί στα κρίσιμα λεπτά της ισορροπίας, πάνω στο τεντωμένο σχοινί , ο Θεός σου απλώνει το χέρι να σε πιάσει στον αέρα πριν πέσεις στο κενό. Είναι Αγάπη και Φως. Συνεπώς η Κόλαση δεν αντιπροσωπεύει την τιμωρία και καταδίκη. Θεός δεν είναι τιμωρός. Δεν είναι εχθρός του ανθρώπου. Όσο ο άνθρωπος αναζητά στον εσωτερικό του κόσμο και ρουφά τις γνώσεις της ζωής, τόσο περισσότερο πνευματικότερος γίνεται και πλησιάζει την πόρτα του Παραδείσου της δικής του εξάγνισης της Ψυχής. Είναι μια κατάσταση καρδιάς, στην οποία θα φωλιάζει η Αγάπη. Θεραπευμένη η καρδιά, θα δεχτεί το Φως και θα είναι άξια να προχωρήσει στην «θέωση» και την Αγάπη που θα λάβει από τον Θεό. Καλείσαι να εκδηλώσεις τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου στην συναναστροφή με τον συνάνθρωπό σου και την συμπεριφορά απέναντι του. Εκεί πρέπει να επικεντρωθείς.

Πως συμπεριφέρθηκες εσύ, σήμερα στον άστεγο που σχεδόν σκόνταψες επάνω του  στον δρόμο;

Toν μετανάστη, που ζητούσε κέρματα να αγοράσει ένα κομμάτι ψωμί;

Στον μετανάστη, που στεκόταν στο φανάρι για να πλένει το τζάμι του αυτοκινήτου σου;

Στον ανάπηρο, που πάρκαρες στην θέση παρκαρίσματός του;

Στον ηλικιωμένο ,που χρειαζόταν την βοήθειά σου, να περάσει από τον πολύβουο δρόμο, που στα μάτια του φάνταζε ζούγκλα;

Tην ηλικιωμένη, που με δυσκολία στεκόταν τα πόδια της στο μετρό, αναζητώντας θέση;

Tην μητέρα, που ήθελε βοήθεια με το καροτσάκι του παιδιού στον δρόμο;

Πρέπει καθημερινά, να δοκιμάζουμε και να προετοιμάζουμε τον εαυτό μας ,να τον διορθώνουμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε , να μάθουμε από τα λάθη μας, που από την μια είναι πολλά, έχουν όμως την δική μας ταυτότητα, από την άλλη έχουν επίσης και την θετική πλευρά της διδασκαλίας και βελτίωσής μας. Εσύ, αλήθεια ,ήσουν πάντα αλάνθαστος; Και εάν ναι, ψάξε βαθιά μέσα σου να δεις μήπως αυτό το κάτι, σου διαφεύγει κάθε φορά που θα ασκείς κριτική. Σίγουρα υπάρχει Θεός ,για να ονειρευτούμε τον δικό μας μικρό Παράδεισό ,όπως εμείς επιθυμούμε και θέλουμε.

Φτιάξε τον δικό σου Επίγειο Παράδεισο. Εκεί που κύλησαν το δάκρυ σου, στέγνωσέ το με το χαμόγελό σου. Εκεί που σε υποτίμησαν, τίμησε με την Αγάπη σου. Εκεί που σε περιέπαιξαν, γέλασε με την ΨΥΧΉ ΣΟΥ. Σήκωσε τον Ήλιο της Καρδιάς σου και στερέωσε τον στον δικό σου ΕΠΙΓΕΙΟ ΟΥΡΑΝΟ, χωρίς να ξεχάσεις να ευχαριστήσεις, όλους όσους έπαιξαν με επιτυχία τους ρόλους τους στην σκηνή της ζωής σου. Και στην γη του δικού σου Παραδείσου θα κάνεις τις αδυναμίες ΔΥΝΑΜΗ σου, το μόνο που αρκεί είναι να τις αγαπήσεις. Στον δικό σου Ουρανό να χωρέσεις την Γη σου. Εκεί είναι που θα τραγουδήσεις με αγνή καρδιά another day in paradise κολασμένα, με πάθος και αγάπη για την ζωή και τους άλλους.

Φτερούγες που κολλάνε. Και μες στην αναμπουμπούλα δυο μαύρα φτερά πλέουν μες στην Ελπίδα.

( ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΥΡΑ)

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΟ ΕΓΩ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ

ΑΡΧΑΙΕΣ ΨΥΧΕΣ, ΝΟΥΒΕΛΑ http://tovivlio.net/category/stories/

EΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ, ΝΟΥΒΕΛΑ προς ΕΚΔΟΣΗ

Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Οι αληθινοί παράδεισοι, είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί.

Marcel Proust

Η Φυγή, είναι όλα όσα ξέρουμε για τον Παράδεισο και όλα όσα χρειαζόμαστε για την κόλαση

.Εmily Dickinson

Το πιο βασανιστικό μαρτύριο δεν είναι η Κόλαση. Κόλαση είναι η άδεια καρδιά.
 Χαλίλ Γκιμπράν

Πως αποφεύγεις συνέχεια να διεκδικείς

                               

                                                                                  
                                                             Brooke Shaden Photography
                                                             https://www.facebook.com/brookeshadenphotography/photos/pb.176453226632.-2207520000.1455316064./10153104058371633/?type=3&theater

                                                            Εναλλακτική,διεκδίκησε ζωή

Η διεκδίκηση είναι μια μορφή επικοινωνίας. Ο τρόπος επικοινωνίας μας σχετίζεται με την προσωπικότητά μας, γίνεται είτε αυθόρμητα και φυσικά, είτε πιο συγκρατημένα. Είναι μια έκρηξη έκφρασης συναισθημάτων θετικών ή αρνητικών που νιώθουμε κάποιες στιγμές της ζωής μας προς έναν παραλήπτη ή περισσότερους.
Η επικοινωνία είναι μια μορφή τέχνης. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν μ' ένα διάλογο να αποσταθεροποιήσουν το συνομιλητή τους για να υπερισχύσουν. Υποτιμούν τις σκέψεις του, τις επικρίνουν δημόσια, στη χειρότερη των περιπτώσεων του στερούν τη δυνατότητα να εκφραστεί.
Είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα που χρησιμοποιείται. Σε μια μετωπική σύγκρουση πάντα υπάρχει η δυνατότητα να βρεθεί λύση αρνητική ή θετική. Με την αποχή της επικοινωνίας κρύβεσαι. Δεν είσαι άμεσος. Τρέπεσαι σε φυγή. Η σιωπή ενδυναμώνει τους άλλους. Η επικοινωνία συνδέεται με την οικειότητα που νιώθεις προς τον συνομιλητή σου.
Η διεκδίκηση είναι η ισχυρή επιθυμία μας. Ας σκεφτούμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας πόσες φορές τα πρέπει μας υπονόμευσαν τα θέλω μας. Η αποτυχία έκφρασης συναισθημάτων, οφείλεται σε αδυναμία, βόλεμα, συνενοχή, έλλειψη αυτοπεποίθησης.
Χάριν μιας παθητικής στάσης, βιώνουμε καταστάσεις, μη αντιδρώντας σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μας ενοχλεί. Η ζωή ρέει μέσα απ’ τα χέρια μας, μας ζει, δεν την ζούμε. Ζούμε στο παρελθόν και χάνουμε το παρόν. Η αίσθηση του ανικανοποίητου μας πνίγει.
Νιώθουμε θυμό με τον ίδιο μας τον εαυτό, για την αδυναμία της μη εξωτερίκευσής μας, έτσι καταφεύγουμε σε κάτι πιο ανώδυνο την παθητικότητα, διογκώνοντας καταστάσεις και γεγονότα ή δίνοντάς τους περισσότερη αξία και ενέργεια, απ’ ότι πραγματικά αξίζουν.
Ψυχοσωματικά προβλήματα εκδηλώνουν πολλές φορές αυτή μας την αδυναμία πχ. κατάθλιψη, δερματικά προβλήματα, ημικρανίες κ.α. Υιοθετούμε τη στάση της απόσυρσης, της απεμπλοκής μας από σχέσεις, που θα μας έβαζαν σε διλήμματα ουσιαστικής επικοινωνίας. Σχέσεις συντροφικές, φιλικές, εργασιακές. Δεν εμπλεκόμαστε ενεργά.
Όλα αυτά απορρέουν, από το γεγονός του φόβου μην πληγωθούμε, μην αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Μας κερδίζει η ανασφάλεια μας. Μένουμε σε ανθρώπινες σχέσεις συμβιβαστικές.
Οι επιθυμίες μας είναι δικαίωμά μας. Τις παγιώνουμε με την ελεύθερη και ειλικρινή έκφραση των συναισθημάτων και πεποιθήσεών μας. Η έκφραση του «εγώ» μας, δεν έχει να κάνει με εγωιστική συμπεριφορά, αλλά με την παραδοχή των δικών μας συναισθημάτων μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Πεποιθήσεις, ανάγκες ή συναισθήματα, που είχαμε πριν κάποια χρόνια, μπορεί ν’ αλλάξουν, εξαιτίας διάφορων γεγονότων της ζωής μας ή λόγω ηλικίας.
Η διεκδίκησή μας μπορεί να είναι κλιμακωτή αν η ανταπόκριση απ’ τον παραλήπτη δεν ήταν άμεση. Η διεκδίκηση δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι απειλητική, αλλά εναλλακτική. Περιγράφουμε τα συναισθήματ;a μας, χωρίς να κατηγορούμε τον άλλον. Μαθαίνουμε έτσι, να χειριζόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας και τις επιθυμίες του.
Η αυτογνωσία μας είναι ευθύνη και δικαίωμά μας. Είναι ένας τόπος συνάντησης δύο ανθρώπων, που αφουγκράζονται και επικοινωνούν. Αυτοεκτίμηση προς εμάς, αλλά και προς τους συνομιλητές μας για τη διαφορετικότητά τους την οποία και αποδεχόμαστε.
Αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας. Εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, χαρά, πόνο, θυμό. Δεν είμαστε παθητικοί θεατές, αλλά δραστήριοι. Κάνουμε ανθρώπινα  λάθη κι αναλαμβάνουμε την ευθύνη γι' αυτά. Αυτά μας διδάσκουν, μας ωριμάζουν, μας εξελίσσουν και μας οδηγούν στην απεξάρτησή μας απ’ τους άλλους και στην εξάρτηση μόνο απ’ τον εαυτό μας.
Επιλογή μας δεν είναι μόνο να ισοπεδώνουμε τα συναισθήματά μας και να μαχόμαστε με τους αντιπάλους μας, υπάρχει κι η εναλλακτική λύση της διεκδικητικής συμπεριφοράς. Από θεατής, γίνε πρωταγωνιστής της ζωής σου. Τόλμησε.

http://www.pillowfights.gr/tetarti_diastasi/item6542/%CE%A0%CF%8E%CF%82_%CF%84%CE%BF_%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%B5%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%BD%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CF%82

Επίγειος Παράδεισος

      

                                                                       

                                                                burning wings by NORTHERN
Ξαφνικά, εάν στον δρόμο έβρισκες ένα εισητήριο για μια και μόνο διαδρομή, εσύ τι θα έκανες; Ένα ταξίδι λαχείο. Κοντοστέκεσαι..Το επεξεργάζεσαι. Είναι πολύχρωμο. Tα χρώματα σε δελεάζουν. Μα όχι, εσύ δεν έχεις χρόνο για ταξίδια. Η ζωή σου προγραμματισμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Σπίτι, δουλειά και πρόγραμμα, πολύ πρόγραμμα. Είσαι για ένα ταξίδι στον Παράδεισο;Eίπες Παράδεισο, προς τα πού πέφτει; Το σηκώνεις. Το επεξεργάζεσαι καλύτερα στο σπίτι. Ανατρέχεις στο λήμμα Παράδεισος. Ένα λιβάδι, τόπος αναψυχής, χαμένος στην ελευθερία της φύσης. Ένας κήπος με πλούσια βλάστηση, ζώα. Βασιλεύει, η γαλήνη, η αγάπη, η προστασία, από κάθε εχθρική εισβολή. Εκεί, θα ασχολούνται όλοι με δραστηριότητες που αγαπάνε. Ένα απάνεμο λιμάνι, όπου θα ξεκουράζεις σώμα και ψυχή. Όπου θα ξεδιψάς τις γνώσεις και απορίες σου, για κάθετι που σε απασχολεί.
 Παράδεισος, μια λέξη κλειδί που ανοίγει την μυστική πόρτα, για την ομορφιά και τον πλούτο της ψυχής.

Μέσα στην ζωή περνώντας από τις μικρές της κολάσεις, ο καθένας βιώνοντας την δική του, τη διαφθορά, απληστία, κακία, αδικία, οργή, μέσα στον κόσμο, θα βιώσει εκεί, την απόλυτη γαλήνη. Mετά, γυρίζεις την πίσω όψη του και το γαλάζιο σύννεφό του, μεταμορφώνεται σε μαύρο, πυκνό. Έπειτα από μια ζωή με τον σταυρό στο χέρι δικαιούσαι μια απόδραση από τον ασφυκτικό κλοιό της τάξης, προγραμματισμού και της απόλυτης ισορροπίας. Απόδραση από τους κριτικούς κώδικες της κοινωνίας των συμβιβασμών και της ηττοπάθειας. Έρχεσαι πιο κοντά στην ανθρώπινη υπόστασή σου, βιώνεις την θνησιμότητα, τα λάθη σου, το ανθρώπινο πρόσωπό σου. Τώρα το εισητήριο σου γράφει με κόκκινα χτυπητά γράμματα,  πύρινες φλόγες που σε τυλίγουν, Κόλαση .

Εκεί ανάμεσα στους δυο δρόμους που σκοινοβατείς, σ΄ έναν γκρεμό ανάμεσά τους. Αναρωτιέσαι τι είναι καλό και κακό;Tι ηθικό, τι ανήθικο; Βλέπεις πρόσωπα, πολλά πρόσωπα. Άλλα προσποιούμενα την διάχυτη ευγένεια, την τελειομανία, τον καθωσπρεπισμό, την υποκρισία. Από την άλλη ,άλλα την πραγματική κακία, το μίσος, πρόσωπα παραμορφωμένα, ψεύτικα. Και τώρα σειρά σου. Εσύ, στο δίλημμα.Δυο βήματα μπρος ή πίσω;

Και εκεί στα κρίσιμα λεπτά της ισορροπίας, πάνω στο τεντωμένο σχοινί , ο Θεός σου απλώνει το χέρι να σε πιάσει στον αέρα πριν πέσεις στο κενό. Είναι Αγάπη και Φως. Συνεπώς η Κόλαση δεν αντιπροσωπεύει την τιμωρία και καταδίκη. Θεός δεν είναι τιμωρός. Δεν είναι εχθρός του ανθρώπου. Όσο ο άνθρωπος αναζητά στον εσωτερικό του κόσμο και ρουφά τις γνώσεις της ζωής, τόσο περισσότερο πνευματικότερος γίνεται και πλησιάζει την πόρτα του Παραδείσου της δικής του εξάγνισης της Ψυχής. Είναι μια κατάσταση καρδιάς, στην οποία θα φωλιάζει η Αγάπη. Θεραπευμένη η καρδιά, θα δεχτεί το Φως και θα είναι άξια να προχωρήσει στην «θέωση» και την Αγάπη που θα λάβει από τον Θεό.

 Καλείσαι να εκδηλώσεις τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου στην συναναστροφή με τον συνάνθρωπό σου και την συμπεριφορά απέναντι του. Εκεί πρέπει να επικεντρωθείς.

Πως συμπεριφέρθηκες εσύ, σήμερα στον άστεγο που σχεδόν σκόνταψες επάνω του στον δρόμο;

Toν μετανάστη, που ζητούσε κέρματα να αγοράσει ένα κομμάτι ψωμί;

Στον μετανάστη, που στεκόταν στο φανάρι για να πλένει το τζάμι του αυτοκινήτου σου;

Στον ανάπηρο, που πάρκαρες στην θέση παρκαρίσματός του;

Στον ηλικιωμένο ,που χρειαζόταν την βοήθειά σου, να περάσει από τον πολύβουο δρόμο, που στα μάτια του φάνταζε ζούγκλα;

Tην ηλικιωμένη, που με δυσκολία στεκόταν τα πόδια της στο μετρό, αναζητώντας θέση;

Tην μητέρα, που ήθελε βοήθεια με το καροτσάκι του παιδιού στον δρόμο;

Πρέπει καθημερινά, να δοκιμάζουμε και να προετοιμάζουμε τον εαυτό μας ,να τον διορθώνουμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε , να μάθουμε από τα λάθη μας, που από την μια είναι πολλά, έχουν όμως την δική μας ταυτότητα, από την άλλη έχουν επίσης και την θετική πλευρά της διδασκαλίας και βελτίωσής μας.

Εσύ, αλήθεια ,ήσουν πάντα αλάνθαστος; Και εάν ναι, ψάξε βαθιά μέσα σου να δεις μήπως αυτό το κάτι, σου διαφεύγει κάθε φορά που θα ασκείς κριτική. Σίγουρα υπάρχει Θεός ,για να ονειρευτούμε τον δικό μας μικρό Παράδεισό ,όπως εμείς επιθυμούμε και θέλουμε.

Φτιάξε τον δικό σου Επίγειο Παράδεισο.

Εκεί που κύλησαν το δάκρυ σου, στέγνωσέ το με το χαμόγελό σου.

Εκεί που σε υποτίμησαν, τίμησε με την Αγάπη σου.

Εκεί που σε περιέπαιξαν, γέλασε με την Ψυχή  σου.

Σήκωσε τον Ήλιο της Καρδιάς σου και στερέωσε τον στον δικό σου Επίγειο Oυρανό, χωρίς να ξεχάσεις να ευχαριστήσεις, όλους όσους έπαιξαν με επιτυχία τους ρόλους τους στην σκηνή της ζωής σου.

Και στην γη του δικού σου Παραδείσου θα κάνεις τις αδυναμίες ,Δυναμή σου, το μόνο που αρκεί, είναι να τις αγαπήσεις. Στον δικό σου Ουρανό να χωρέσεις την Γη σου. Εκεί είναι που θα τραγουδήσεις με αγνή καρδιά,another day in paradise κολασμένα, με πάθος και αγάπη για την ζωή και τους άλλους.

Φτερούγες που κολλάνε. Και μες στην αναμπουμπούλα δυο μαύρα φτερά πλέουν μες στην Ελπίδα. (ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΥΡΑ)

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΟ ΕΓΩ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ

ΑΡΧΑΙΕΣ ΨΥΧΕΣ, ΝΟΥΒΕΛΑ tovivlio.net

EΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ, ΝΟΥΒΕΛΑ προς ΕΚΔΟΣΗ

Ανδρονίκη Ατζέμογλου


Οι αληθινοί παράδεισοι, είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί. Marcel Proust

Η Φυγή, είναι όλα όσα ξέρουμε για τον Παράδεισο και όλα όσα χρειαζόμαστε για την κόλαση.
Εmily Dickinson

Το πιο βασανιστικό μαρτύριο δεν είναι η Κόλαση. Κόλαση είναι η άδεια καρδιά. Χαλίλ Γκιμπράν

 Το αριστερό του πόδι…

 Χρήστος Καπέλλας

Η ζωή του Χρήστου Καπέλλα θα μπορούσε να γυριστεί σε ταινία. Μέχρι να γίνει αυτό, ο Παραολυμπιονίκης μιλά και προπονείται μπροστά στον φακό του protagon και αποκαλύπτει τι είναι πιο δύσκολο για κάποιον που δεν έχει πόδι; Να κάνει σεξ ή μπάνιο;

Τάκης Καραγιάννης 29 Ιανουαριου 2016, 13:00

• 
• 
• 
• 

http://www.protagon.gr/epikairotita/to-aristero-mou-podi-47845


Το 1989, ο Ντάνι Ντέι-Λιούις ολοκλήρωνε, έπειτα από ατελείωτες πρόβες, τα γυρίσματα της ταινίας «Το Αριστερό μου Πόδι». Η ερμηνεία του είναι συγκλονιστικότερη από αυτήν στο «Ο Τελευταίος των Μοϊκανών» και αρτιότερη από αυτήν στο «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης». Είναι η ερμηνεία που του χάρισε, εξάλλου, το πρώτο από τα τρία Οσκαρ που έχει κερδίσει. Τότε, το 1989, ο Χρήστος Καπέλλας ήταν επτά ετών και το αριστερό του πόδι ήταν στη θέση του, «λειτουργώντας» κανονικά.
Επειτα από 10 χρόνια, όταν ο Χρήστος ήταν 17, το 1999 δηλαδή, το αριστερό του πόδι θα του το έφερναν σε σακούλα. Είχε προηγηθεί ατύχημα με μηχανή, η οποία καρφώθηκε σε δέντρο κάπου στο Μαρούσι, με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του. Συνηθισμένη εφηβική τρέλα, μια στιγμή απροσεξίας κι ένα αποτέλεσμα που σου αλλάζει τη ζωή και σε κάνει ξανά παιδί. Σου μαθαίνει να περπατάς από την αρχή. Με το ένα πόδι στην αρχή.

Ο Χρήστος δεν τα παράτησε, δεν το έβαλε κάτω. Μπήκε στη διαδικασία να βάλει τεχνητό μέλος και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Και το έκανε καλά, πολύ καλά. Τόσο καλά που έφτασε στο σημείο να γίνει ο καλύτερος αθλητής στην Ευρώπη το 2007, σημειώνοντας την υψηλότερη επίδοση τότε στο άλμα εις ύψος. Συνεχίζει να το κάνει εξίσου καλά ακόμη και σήμερα, με σημαντικές διακρίσεις στο άλμα εις μήκος, πλέον.
Η ζωή του μετά το 2002, όταν αρχίζει να ασχολείται με τον αθλητισμό, ακολουθεί την κλασική διαδρομή που θα δείτε και σε ταινίες. Προσωπικό πείσμα, μεράκι, ατελείωτες ώρες προπόνησης, νεύρα και τσαντίλα όταν κάτι δεν πάει καλά με το πόδι -που είναι από μέταλλο και πλαστικό κι όχι από κόκαλο και δέρμα- και στο τέλος επιτυχίες. Επιτυχίες που δεν ανταμείβονται, όμως, από το κράτος. Επιτυχίες που περνούν στα ψιλά των εφημερίδων και που δεν απασχολούν τα κανάλια. Ούτε την πρωινή, ούτε τη μεσημεριανή, ούτε τη βραδινή ζώνη. Επιτυχίες που, όμως, δίνουν στον ίδιο το απαραίτητο καύσιμο να συνεχίσει και που εμπνέουν τους ανθρώπους που η μοίρα έπαιξε το ίδιο παιχνίδι. Κάποια στιγμή, κάλεσαν τον Χρήστο να πάει σε ένα νοσοκομείο. Ενας έφηβος είχε παρόμοιο ατύχημα. Ο Χρήστος μπήκε στο δωμάτιο, άρχισε να χοροπηδά και να τρέχει στα λίγα τετραγωνικά του θαλάμου και είπε στον νεαρό ασθενή πως ο ίδιος είναι πρωταθλητής στίβου. Αμέσως μετά, σήκωσε τη φόρμα και φάνηκε το τεχνητό πόδι του. Η ζωή του εφήβου άλλαξε ριζικά. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και, πλέον, προπονείται μαζί με τον Χρήστο.


Ο Καπέλλας είναι γνήσιος άνθρωπος, το παιδί της διπλανής πόρτας. Απλός, αυθεντικός, ειλικρινής και ιδιαίτερα πρόθυμος να μιλήσει για τη ζωή του. «Μόνο εξηγώντας όσα έχεις περάσει μπορεί ο άλλος να καταλάβει. Πρέπει η ζωή σου να είναι ανοιχτό βιβλίο, βιτρίνα για να βλέπουν όλοι μέσα μήπως και ευαισθητοποιηθούν».
Η ζωή του θα μπορούσε να είναι από μόνη της ταινία. Ο ίδιος τραυματίζεται μετά από ατύχημα με μηχανή. Ενας τραυματισμός που θα του αλλάξει τη ζωή, θα την κάνει πιο δύσκολη, θα την κάνει ανυπόφορη πολλές φορές για τον ίδιο, ένας τραυματισμός που θα τον κάνει να κλαίει πολλά βράδια. Ολα αυτά μετά από ένα τροχαίο, ένα τροχαίο που είχε στερήσει και τη ζωή του πατέρα του, όταν ο Χρήστος ήταν ακόμη παιδί. Είναι να μην πιστεύεις στη μοίρα;

«Μου λένε να πάω να μιλήσω στα σχολεία για το τι μπορούν να κάνουν οι μαθητές όταν δουν κάποιον με κομμένο πόδι. Στο τέλος, ακυρώνεται η συνάντηση γιατί οι γονείς φοβούνται πως τα παιδιά τους θα μελαγχολήσουν»

Ο Χρήστος πάντως δεν δείχνει να την παίρνει πολύ στα σοβαρά. Ή μάλλον την παίρνει λιγότερο σοβαρά από ότι την κάψα του για τις μηχανές. Στο ραντεβού μας στο ΟΑΚΑ έρχεται με μηχανή. «Θα συνεχίσω να οδηγώ όσο μπορώ. Ακόμη και με ένα πόδι, τεχνητό ή φυσικό», λέει και κοιτά με νόημα τον προπονητή του, ο οποίος κουνά περιπαικτικά το κεφάλι. Ο Δημήτρης Σκλαβούνος είναι κάτι παραπάνω από προπονητής για τον Χρήστο. Τις δύο περίπου ώρες που καθόμαστε μαζί κάνει συνεχώς αστεία στον Παραολυμπιονίκη. Του πετάει σπόντες για το ένα, μπηχτές για το άλλο, φωνές και παρατηρήσεις για κάποιο λάθος πάτημα, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κανονικό αγώνα, αλλά για τις ανάγκες του γυρίσματος. Είναι ήρεμος, σαφής σε όσα λέει και δεν ωραιοποιεί καταστάσεις. Είναι εκεί, πάντα εκεί στην πρώτη θέση της κερκίδας, για να δίνει συμβουλές στον Χρήστο. «Ο αθλητής δεν μπορεί να καταλάβει τι κάνει λάθος. Εχει μια ιδέα για το τι γίνεται, αλλά πρέπει να μιλά με τον προπονητή του. Ο coach είναι αυτός που θα του πει τι έκανε καλά και τι όχι σε ένα άλμα, μόνο αυτός μπορεί να τον καθοδηγήσει μέσα στον αγώνα», λέει και κάνει τον Χρήστο να χαμογελάσει, αφού θυμάται τους τόσους αγώνες που οι δυο τους έχουν συμμετάσχει.
Καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Χρήστος  είναι γελαστός. Κάνει αστεία, δείχνει να απολαμβάνει την ευκαιρία που είχε για να πατήσει και πάλι το ταρτάν του στίβου. Αυτό το διάστημα ξεκουράζεται μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου ΑΜΕΑ που έγινε στο Κατάρ. Κέφι και χαρά, ένα χειμωνιάτικο πρωινό στο ΟΑΚΑ. Μοναδικό σημείο που σκοτεινιάζει είναι όταν συζητάμε για το ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην τσακωθεί στον δρόμο με κάποιον που έχει παρκάρει πάνω σε μπάρα αναπήρων, στις γωνίες των πεζοδρομίων.
Είναι αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που είτε μας ολοκληρώνουν ως ανθρώπους, είτε αποθεώνουν τη μικροψυχία μας. Αυτά τα μικρά πράγματα που κάνουν πιο εύκολη τη ζωή ατόμων σαν τον Χρήστο. Ατόμων-νικητών της ζωής.