are you the rabbit?
by the fox and the raven
Εδώ και χρόνια κάθομαι παρέα με τον χρόνο.
Κοιταζόμαστε στα μάτια. Έχει πολλές ιστορίες να μου πει για τους μήνες και τις εποχές.Για την κάθε χρονολογία έχει να μου εξιστορήσει και μια διαφορετική ιστορία του δυσάρεστη ή ευχάριστη.
Εγώ πάλι έχω να του διηγηθώ πολλά, για ανεπανάληπτες στιγμές,είτε για άσχημες στιγμές και εμπειρίες που έζησα τόσο καιρό μαζί του.
Κρατάει προκλητικά στο χέρι την κλεψύθρα του και η άμμος ρέει αργά και βασανιστικά από τ΄ ακροδάχτυλά του .Άλλωτε πάλι ρέει ποτάμι ορμητικό που στο πέρασμά του που σαρώνει τα πάντα.
Και ενώ θέλει να με παραπλανήσει δείχνοντάς μου τάχα το αδυσώπητό του εαυτό ,εγώ κάθε φορά χαμογελάω από το περίτεχνο ξεγέλασμά του.
Τον καρφώνω με τα μάτια, σταυρώνοντας νωχελικά τα πόδια μου.Θέλει να καταφέρει να εστιάσω πάνω του, δίνοντάς του κάθε φορά την ανάλογή μου προσοχή.Θέλει να με δελεάσει με με την διάρκεια της ζωής του ,ενώ ο χρόνος του είναι απλώς μια οικτρή ψευδαίσθηση.
Θέλει να με κάνει να πιστέψω πως είναι ατελειώτος,άλλωτε πάλι φευγαλέος.
Καταφέρνω να σπάω τον κύκλο του ,γιατί δεν μου αρέσει να γυρίζω γύρω-γύρω όλοι….παίζοντας το παιγχνίδι του.
Αλλά και από την μονότονη ευθεία του θέλω ν ΄αποδράσω επιτέλους, γιατί είναι βαρετό να περπατώ μόνο σ΄ αυτή πάνω.
Μου αρέσουν οι διασταυρώσεις και άλλοι άπειροι δρόμοι επιλογής που βρίσκονται στην διάθεσή μου.
Αυτός πάλι ο διαχωρισμός στο παρελθόν του και παρόν τουδεν υφίσταται.Άλλη μια οικτρή ψευδαίσθηση.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον ένας άνθρωπος.
Να κάνω τον επιβεβλημένο απολογισμό τι θα πάρει και τι θα φέρει και αυτός ο χρόνος, και τι ο επόμενος, όπως κάνουν κάθε χρόνο οι περισσότεροι;
Άδικος κόπος και αφήνω να μ΄ εκπλήξει.
Μου αρέσει ως ψυχή ,να κινούμαι στον χωροχρόνο, ν΄ αφουγκράζομαι το εσωτερικό των πλανητών,να κινούμαι τετραδιάστατα.
Όσο άχρονος είναι αυτός, άλλο τόσο άχρονη και εγώ.
Γιατί να μιζεριάζω κάνοντας υπολογισμούς των κύκλων της ζωής;
Δεν λέω ,η γλύκα από τις τούρτες γενεθλίων κάθε φορά δελεαστική και απολαυστική,το ρολόι του χεριού μου αιώνια ξεχασμένο στο συρτάρι του κομοδίνου μου όμως.
Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την ελευθερία του απείρου, του αιωνίου.
Όσο ο λεπτοδείχτης απειλητικά πλησιάζει προς το δώδεκα για την αλλάγή του, κοιτάω συνωμοτικά τα παπούτσια μου στην θήκη τους .Ίσως να είμαι έτοιμη να του πετάξω ένα τσόκαρο.
Όχι, ως άλλη Σταχτοπούτα θα χάσω ένα από τα γοβάκια μου να μην αναγκάζομαι να κυνηγώ πάλι τα λεπτά του, τις ώρες του, τις μέρες του, τους μήνες του, τα χρόνια του.
Να τον εξαναγκάσω να με κυνηγήσει αυτός, όχι προσθέτοντάς μου άλλη μια ρυτίδα, αλλά ένα φιλί απολογητικό για κάθε νέα αλλαγή μου και εξωτερική! Να μου επιστρέψει κάθε χαμένη αναξιοποίητη στιγμή.
Συλλέγω μανιακά τα ημερολόγια των χρόνων του,κοιτώντας τις πολύχρωμες εικονογραφήσεις τους. Μ΄ένα ποτήρι σαμπάνια αφρίζουσα στο χέρι του κλείνω το μάτι και του εύχομαι με το πιο γλυκό μου χαμόγελο και του Χρόνου να μ΄ αντέξει και να τον αντέξω.
Χρόνια μας πολλά!
Bρίσκομαι μερικά βήματα πριν την αλλαγή του παλιού με τον νέο
και τον βλέπω από μακριά να έρχεται.Όσο δεν αφήνεσαι στους χρόνους παλιούς και νέους,δεν σε προδίδουν.
2018! Σημαδιακός ο χρόνος .Μου πάει!
http://www.loveletters.gr/%ce%88%ce%bd%ce%b1-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%af-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%cf%89%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%82-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd/