Kερδίζω,χάνω και έτσι κάπως μαθαίνω να ζω.....

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου

Ποιος είμαι ρωτάω αρκετές φορές τον εαυτό μου.
Τον έχεις και εσύ πολλές φορές ρωτήσει ποιος πραγματικά είσαι;

Eίμαι ένα σώμα που καμουφλάρεται με τα ωραία του ρούχα και κάνω πασαρέλα ανάλογα με την εποχή. Είμαι ένα σώμα που ζεσταίνεται τυλιγμένο στα ζεστά του. Είμαι ένα σώμα που αποκαλύπτει τις όψεις του στον χαμογελαστό ήλιο. Είμαι ένα σώμα που περπατά ά-λογο και χωρίς κρίση.
 
Ένα σώμα που λυγίζει,τεντώνεται,κάμπτεται.
Για δες τώρα να και μια πιρουέτα…
Για στάσου όμως στο σώμα αυτό μέσα κουβαλώ τον πολύτιμο θησαυρό μου.Αυτόν που κρύβω τις περισσότερες φορές από μάτια τα φθονερά.
Toν νανουρίζω,τον αγκαλιάζω ,τον φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.
Μαζεύω εμπειρίες της ζωής της σε αυτό το πολύτιμο κουτί.
Δίνω μάχες σε μαθήματα.
Σε άλλα κερδίζω, σε άλλα χάνω, συνεχώς ωριμάζω.
‘Ετσι μαθαίνω να ζω.Ζω.
Κερδίζω,χάνω.
Ποιος νοιάζεται …Κοινοτυπία.

Κάθε όμορφη πράξη ευγένειας σου που προσφέρεις ,την προσφέρεις ως δώρο στον εαυτό σου.
Κάθε πράξη εγωισμού που διαπράττεις προς τους άλλους,είναι στην πραγματικότητα πράξη εγωισμού προς το ίδιο τον εαυτό σου.
Κάθε άσχημη στιγμή που σου συμβαίνει ,είναι για να σου υπενθυμίσει την ανθρώπινη υπόστασή σου.
Την τόσο γήινη και ευάλωτη.
Να σου δείξει το πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι μέσα στο τεράστιο σύμπαντικο σύμπλεγμα.
Από την άλλη και πόσο πολύτιμος για την δημιουργία του.Είσαι ένα από τα πολύτιμα μέρη του.

Ο κόσμος κινείται γρήγορα ,υπερπληροφορεί.
Ο κόσμος μας μιλάει πολύ.
Όμως, ούτε βλέπει, ούτε ακούει τις περισσότερες φορές.
Έτσι χάνει την ικανότητα του να αισθάνεται.
Αυτό που είναι το ωραιότερο χόμπυ του είναι η δεινή κριτική, χωρίς να ενδοσκοπεί τον εαυτό του, αλλά να εντρυφεί στους άλλους και να χτυπά με μανία.
Χτυπάει και χτυπάει .
Χτυπάει τον εαυτό του,πρόσεξε ,όχι τους άλλους.
Παρασυρόμαστε από τον χείμαρρο κάθε είδους άχρηστων σκουπιδιών στην ζωή μας.

Τρέχουμε να προλάβουμε το τίποτα. Γιατί όλα είναι ρευστά και από χώμα θα καταλήξουν στο χώμα.
Όλος ο υλικός κόσμος θα καταβροχθιθεί από την ρουφήχτρα των ματαιοδοξιών μας.


Τo θέλω μου;
 H ισορροπία της καρδιάς ν΄ απορροφά τους κραδασμούς παραπατημάτων.
Η βάδιση της ψυχής να μην προτρέχει.
Να περπατώ με γνώμονα την καρδιά και την ψυχή.
Στόχος να είναι ο δρόμος,όχι το βήμα.

Ποιος είμαι;Ένας ταξιδευτής της ψυχής σε σύνδεση με την καρδιά του. Είμαι πια ολόκληρος,όχι μισός.

http://www.loveletters.gr/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%AF%CE%B6%CF%89-%CF%87%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CF%89-%CE%BD/