Όλοι ήθελαν
να την γνωρίσουν. Την στόλιζαν, με
στίχους, την μνημόνευαν, την παίνευαν. Την τραγουδούσαν στα σαλόνια των
αυλικών. Την χόρευαν σε γρήγορους ή αργούς ρυθμούς. Όλοι ήθελαν να έχουν την
τιμή έστω και για λίγο της προσοχής της.
Εκείνη στο
έδαφος πεσμένη, ξεχασμένη, όχι από προσοχή, αλλά ουσία. Η αγκαλιά τους , χωρίς
καρδιά και πάθος. Η ψυχή τους τρύπια. Αγκάλιαζαν
από συνήθεια.
Τα κάρα
προσπέρναγαν βιαστικά με κίνδυνο να την ποδοπατήσουν. Οι λουλουδούδες με
δάχτυλα ξυλιασμένα πούλαγαν τα τελευταία
ματσάκια τους. Ήθελαν να την γιορτάσουν σήμερα ανήμερα Χριστούγεννα του 1901.
Τι γνωριμία
τάχα και αυτή πάλι μαζί της. Όλοι έλεγαν
πως την γνώριζαν ,μα όλοι κάθε φορά
ρωτούσαν που βρίσκεται. Την αναζητούσαν.
Αγάπη το όνομά της.
Χιόνι συνέχιζε να πέφτει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου