Δυο τέλειοι ξένοι, όμηροι του εδώ και του τώρα....

Artist Kolene SpicherΗ καλλιτέχνης Kolene Spicher έχει ένα μοναδικό στυλ και αίσθηση με τα έργα της που είναι εύκολα αναγνωρίσιμα. Έχει διακοσμήσει με τα μοντέρνα αφηρημένα έργα ζωγραφικής τα περισσότερα πολυκαταστημάτων και τα σχέδια της έχουν χρησιμοποιηθεί από μεγάλες μάρκες στις διαφημιστικές τους εκστρατείες. Ένα από τα αγαπημένα μέρη του Kolene είναι το νησί Nantucket, όπου παρουσιάζει το πρωτότυπο έργο τέχνης της. Τα πρωτότυπα του Kolene αγοράζονται τακτικά από διεθνείς διασημότητες και αξιοσημείωτα ονόματα.




Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου


Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την λέξη ξένος.
Το μυαλό μου αυτόματα τρέχει στην αρχαιότητα.
Εκεί, τους υποδέχονταν με ιδιαίτερες τιμές και φροντίδες. Ολόκληρη μυσταγωγία.
Βλέπεις, ήταν συμφιλιωμένοι με τους ξένους.
Ξένος ,περικλύει την έννοια της υποδοχής ,αποδοχής ,της εγκαρδιότητας.
Ο τουρισμός προέρχεται πάλι από την λατινική λέξη ”τόρνος”= κύκλος,για να περιγράψει τον ξένο επισκέπτη που έκανε περιηγήσεις στην πόλη.


Το μόνο μας κοινό σημείο με την λέξη αυτή ,πως και εμείς γίναμε τουρίστες στην ίδια πόλη κάνοντας συνεχώς κυκλική διαδρομή.
Εγώ περπατώ αριστερά ,εσύ δεξιά.
Όταν εγώ φωτογραφίζω την αγαλμάτινη επικοινωνία μας που στέκεται μπροστά μου παγωμένη, εσύ την ίδια ώρα διαβάζεις για τις Συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά μας.
Αυτές, αντιπροσωπεύουν την απόσταση ασφαλείας από μια ουσιαστική μας επικοινωνία.
Το απόλυτο ταξίδι αναψυχής ή ταλαιπωρίας αυτό μπορείς να ομολογήσεις.
Προσπαθώ λοιπόν να αποξενώσω κάποιον που νιώθω οικείο όπως και τον εαυτό μου.
Τηλεπαθητικά σχεδόν μαντεύω κάθε κίνηση.
Παρόλα ταύτα, ας βάλω λοιπόν και εγώ το λιθαράκι μου κοντά στις Συμπληγάδες.
Δες,ένα τέλειο πετρωμένο σκηνικό.
Δυο ξένοι στην ίδια πόλη.

Πρώτα, ξεθωριάζουν τα πρόσωπα ,μετά τα ονόματα και τέλος οι αναμνήσεις.
Παρουσίες και απουσίες σε παράταξη με τον χρόνο ,το χέρι του στην σκανδάλη ,έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει για το απόλυτο κενό.
Όσο τυχαίες είναι οι συναντήσεις,τόσο τυχαίοι δεν είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στον κύκλο της ζωής μας.


Υπάρχει περίπτωση για την απόλυτη ευθεία διαδρομή άραγε;
Aναρωτιέμαι….
Αυτή , αποτελείται από την χειραψία, αποδοχή,γέλιο .Τόσο απλά και αυθόρμητα.


Ετοιμάζομαι να πετάξω το γάντι μου για να σκηνοθετήσω την τέλεια αποξένωση για το grand finale.
Και ενώ αυτό χορεύει στον αέρα σαν πύρινη γλώσσα φωτιάς, μια φωνή διασχίζει τον αέρα .
-Parlez-vous français?
Ένα χέρι απιθώνει το γάντι στο χέρι μου.




Mετακόμισα στην πόλη του φωτός.
Απολαμβάνω τον καφέ μου στο Café de Paris.
Γέλια κελαριστά τριγύρω.
Eγώ τώρα , στην αιώνια πόλη και εσύ στην πόλη μας.
 Δυο τέλειοι ξένοι ,όμηροι των πόλεων.

Parlez-vous français?                    

http://www.loveletters.gr/%ce%94%cf%85%ce%bf-%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%be%ce%ad%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%ce%bc%ce%b7%cf%81%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b4%cf%8e-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf/ 

Ωρολογοποιός

 deviantart shiny shadows

Στο βέλος του χρόνου,

δείκτες φως και έρεβος.

Αυτός μετέωρος.

Κρεμάστηκα στο αιώνιο χαμόγελό του.

Φυλακισμένα τα πόδια στα δευτερόλεπτα.

Δεν ήμουν  ένας  περαστικός ,απόμακρος,πεπερασμένος.

Ήμουν φυγόκεντρος.

Ντυμένη αταξία στην τάξη.

 Ωρολογιακή βόμβα παραμόνευε

η συνεχής ροή.

Η εξέλιξη σφυγομετρούσε

το χέρι της άνοιξης.

Τα χελιδόνια πέταγαν σμήνη.

Ποιος τολμούσε να σφίξει το χέρι;

 Μίλησε κανείς για λεπτά;

(Ανέκδοτο ποίημα)

Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Yπέρβαση είναι ο έρωτας που χτίζει το "για πάντα"

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου



-Είσαι μίσος ή αγάπη;
-Ότι θελεις γίνομαι.

-Ξινίζεις ή ωριμάζεις;
Εμπνέεσαι ή εμπνέεις;
Στολίζεις ή στολίζεσαι;
Δίνεις ή παίρνεις
Xάνεις ή χάνεσαι;
Kερδίζεις ή χάνεις;
Kλαις ή γελάς;
Λατρεύεις ή λατρεύεσαι;
Θεικός ή θνητός;

-Σταμάτα πια! Πολλές οι ερωτήσεις και αρχίζω να ζαλίζομαι.
Εδώ μέρα με την μέρα γίνομαι αρχαιότερος με το να κάθομαι καρτερικά να περιμένω και να κοιτώ ποιοι μεταξύ τους χαρίζουν τις μαργαρίτες.
Τελικά μένω τις περισσότερες φορές να τις μετράω εγώ ο ίδιος.
Μια για σένα, μια για μένα….

Μένω να κυνηγώ φορτωμένος με τον βαρύ εξοπλισμό τα βέλη μου που μου πεθαίνουν την πλάτη από το βάρος τους.
Αρκετές φορές πετυχαίνουν εμένα αντί τους ανθρώπους που πρέπει να ερωτεύονται.

Και τότε ξέρεις, πληγώνομαι βαθιά για τις τόσες χαμένες αγάπες που θ’ άνθιζαν μεταξύ τους.
Να ξέρεις πληγώνομαι περισσότερο που όλοι με βλέπουν ως ένα σώμα εύρωστο,ένα σώμα ανεγκέφαλο,γιατί ό Έρωτας είναι Ψυχή και τις Ψυχές ενώνει.
Γιατί πρέπει να φορτώνομαι κάθε φορά τόσα άψυχα σώματα ,όταν εγώ θέλω επικοινωνία με ώριμες ψυχές;

Έρωτας είναι η έκρηξη της στιγμής.
Έρωτας το αγνό και αληθινό συναίσθημα.
Έρωτας είναι η εκμηδένιση του Εγώ.
Έρωτας είναι το πηγαίο γέλιο και η παρέα μαζί μου.
Έρωτας είναι η ολική μεταμόρφωση.

-Σκεπάζω την Ψυχή μου τότε μην μου κρυώσει όταν οι πληγές σκάβουν βαθιά.
Αργοπεθαίνω χωρίς τα μαγικά ταξίδια μου .Στις πτήσεις μου ραντίζω ολόκληρες πολιτείες με τον έρωτά μου.
Άλλοτε αρνί και προδομένος, άλλοτε λύκος , έξυπνος και δραστήριος να πιάσω στα δίχτυα μου τον ρομαντισμό.
Άλλοτε γλυκός , σιροπιαστός, άλλοτε σκληρός και άδικος.

Τώρα με βλέπεις τρελό ,τυφλό και ετοιμοπόλεμο για την νέα μου εκστρατεία.
Σε αυτό το τεχνολογικό γίγνεσθαι πρέπει να σημαδέψω με τα τόξα που κρατάω στη φαρέτρα μου για να ρίξω εσάς τους ανθρώπου στα άστρα της αγάπης.
Είναι σαν να περνάω κάθε φορά την κλωστή από την βελόνα ,ενώ τα διαστημόπλοια σας ήδη παρελαύνουν στο διάστημα.
Βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή της καρδιάς σας πατώντας ανάμεσα σε στημένα σας ναρκοπέδια.
Είμαι παιδί της άγονης γραμμής στην αιωνιότητα.

-Πάρε με λοιπόν μαζί σου θέλω να πετάξω χωρίς αλεξίπτωτο. Θα είμαι για σένα τα φτερά που σου λείπουν.
Με την πνοή σου η αγάπη πάντα ζει. Είσαι εσύ που μεταμορφώνεις το στιγμιαίο αίσθημα σε διαρκές.

Αυτό σημαίνει υπέρβαση.
΄Ερωτας πέρα από τα σύνορα.

https://www.loveletters.gr/%ce%a5%cf%80%ce%ad%cf%81%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%ad%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%84%ce%af%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf/

Oι μυρωδιές κουβαλάνε μνήμες

 Painter Viacheslav Plotnikov

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου

Έστριψε στο σοκάκι του γραφικού Παρισιού και άνοιξε με χέρι γαντοφορεμένο το γνωστό μυροπωλείο “La Petit”.
Ντυμένη με την τελευταία δημιουργία του δημιουργού εποχής. Κοζάκικες μπότες και φόρεμα γεμάτο πολύχρωμα κεντήματα.

Στο εργαστήρι του” L’ ecole Martine “όπου ο Πωλ Πουαρέ για πρώτη φορά συνέδεσε το άρωμα με τον κόσμο της μόδας.
Ένας Παράδεισος αρωμάτων ξεχύθηκε μπροστά της σε αυτό το λιλιπούτειο μαγαζί που είχε εισβάλλει.Όλη η κοσμική αριστοκρατία το τιμούσε.

Καθένα είχε να της μιλήσει στην δικιά του μυστική γλώσσα.
Η οσφρητική της μνήμη ξύπνησε.
Αναδρομές από ταξίδια της , της Ανατολής μαγικά ,τυλιγμένη στην “τεράστια κουβέρτα’” μπαχαριών τους που τόσο αγαπούσε.
Μέσα από κάθε ταξίδι της ,ανέπνεε το άρωμά του κλειδωμένο στα μύχια της ψυχής της.
Το άρωμα τριαντάφυλλο που μύριζε τώρα , μια νότα εφορίας στη θύμηση του bonjour του που της ψιθύριζε κάθε φορά. Φρόντιζε να το συνοδεύει με ένα κόκκινο αφημένο μπροστά από την πόρτα της.
Στο πιατάκι του εκλεκτού καφέ που έπιναν στην βεράντα του τεράστιου κήπου, πάντα φρόντιζε για την έκπληξη της, σοκολάτα. Την απολάμβανε σαν μικρό παιδί.
Συζήτηση πάνω στην συζήτηση και η ώρα ξεχνιόταν.
Θύμησες ,θύμησες….
Έκλεισε βιαστικά την πόρτα του μυροπωλείου. Η ατμόσφαιρα ξαφνικά αποπνικτική. Απομακρύνθηκε με γρήγορα βήματα. Δεν ήθελε άλλο να θυμάται.

Η άνοιξη είχε φωλιάσει για τα καλά στις καρδιές των κατοίκων του Παρισιού.
Είχε καιρό να φανεί εκείνος. Η μέρα σήμερα μουντή. Σηματοδοτούσε την βροχή.
Άνοιξε το παράθυρο μια σπιθαμή και μια σταγόνα κύλησε στο πρεβάζι της.
Εσταζε 1900. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Το έκλεισε και κατευθύνθηκε στην εξώπορτα που είχε ξεχάσει μισάνοιχτη.
Ένα κομψό μπουκαλάκι την στόλιζε. ο άνοιξε προσεχτικά. Μύριζε τριαντάφυλλα, γιασεμιά, λεβάντα και βανίλια, όπως και η καρδιά του! Τώρα ήξερε.
Το καλύτερο Πάσχα της ζωής της.

Τι και εάν τ΄αρώματα προμηνύουν λένε τον χωρισμό.
Ήξερε πως η αόρατη κλωστή που τους συνέδεε δεν θα τους χώριζε ποτέ.
Ο κώδικας της αύρας τους ήταν ταυτόσημος. Τύλιγε η μια την άλλη. Μυστικό μοναδικό επικοινωνίας.
Τελικά κάθε άρωμα έχει την δική του γλώσσα. Το δικό τους όμως είχε κοινή. Αποτελούσε το μοναδικό τους ελιξίριο που μέρα με την μέρα άνθιζε.

http://www.loveletters.gr/%ce%9f%ce%b9-%ce%bc%cf%85%cf%81%cf%89%ce%b4%ce%b9%ce%ad%cf%82-%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%b2%ce%b1%ce%bb%ce%ac%ce%bd%ce%b5-%ce%bc%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%82/