Μόνο εάν γιατρέψεις τον πόνο θα βγάλεις φτερά να πετάξεις

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου 


 Kανένας  δεν έχει φίλο τον πόνο.

Κάθε φορά που σου χτυπά την πόρτα, του κλείνεται αυτή κατάμουτρα.

Όσο επιμένει να τον κεράσεις υπομονή, τόσο εσύ τον αποφεύγεις ως φορτικό και δυσάρεστο επισκέπτη.

Άλλο τόσο, όμως, αυτός διπλώνει τα πόδια σταυροπόδι και δεν βιάζεται καθόλου ν’ αποχωρήσει από κοντά σου.

Μάχη, σου λέω, της επιβολής.

Ρίξε μια ματιά γύρω σου.

Αυτός που είναι στην παρέα αυτού του αντιπαθητικού επισκέπτη, είναι το ίδιο δυσάρεστος στους άλλους.

Όλοι θέλουν να συναναστρέφονται με το χαμόγελο, τον εύπεπτο τρόπο ζωής, την ανεμελιά, τη διασκέδαση, την έξω καρδιά.

Κανένας δεν θέλει να τον σφίξει στην αγκαλιά του και να περάσουν μαζί λίγες ή αρκετές μέρες του.

Να κλάψει μαζί του και να τον σκεπάσει με στοργή.

Να μοιραστούν μαζί τις εμπειρίες του.

Να γίνουν και οι δυο συνταξιδιώτες στην πύλη της φώτισής του.

Γιατί αυτός είναι ο οδηγός προς τη φώτισή σου και εσύ, σαν συνοδηγός, οφείλεις να αποκωδικοποιείς σωστά όλες τις πινακίδες που σου υποδεικνύει.

Πρέπει να τον ενημερώνεις για τη σωστή οδήγηση.

Έχε πάντα τα μάτια σου ορθάνοιχτα στην πορεία του δρόμου σου.

Πόνος σημαίνει βουτιά στην πηγή της αλήθειας σου.

Είναι αυτή που σε ξεδιψάει.

Σε ταρακουνάει ώστε να σκαρφιστείς τρόπους να τον ξεγελάσεις, ν’ αποδράσεις από κοντά του, να τον ξεπεράσεις.

Οι πόνοι της ζωής γεννούν στον καθένα μας τις αυταπάτες για να τους ξεχάσει, να ξεγελαστεί προσωρινά από κάθε τι αρνητικό και οδυνηρό.

 Μας οδηγούν με το να τρεφόμαστε από υποκατάστατα και όχι από την ίδια την αλήθεια, κοιτώντας την καταπρόσωπο.

Το μονοπάτι της επίγνωσής μας είναι δόσεις πόνου, χωρίς την χρήση παυσίπονων.

Όπως ένα ποτό ξεροσφύρι, χωρίς πάγο. Έτσι καταπίνεις και αυτούς.

Άσπρο πάτο, λοιπόν.

Αυτός ο επίμονος κύριος είναι η δύναμή σου.

Μέσα από αυτόν θ’ ανακαλύψεις τις πραγματικές σου αντοχές .

Αναγεννήσου από μέσα του για δεύτερη φορά.

Και μην ξεχνάς…

Μάθε να τον υπομένεις μόνος σου, χωρίς απαιτήσεις συμπάθειας από τους γύρω σου. Γιατί κανένας δεν ξέρει καλύτερα την δύναμή σου από εσένα.

Όσο και να σε κανακέψουν, μην κολακεύεσαι, γιατί κανείς δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του δικού σου ”μοναδικού” πόνου.

Από τους άλλους θα λάβεις μόνο πρόσκαιρη επιφανειακή ανακούφιση.

Αυτός είναι προσωπική υπόθεση.

 Να τον κουράρεις με δικά σου γιατρικά, αφού πρώτα υποσχεθείς πως θ’ αφεθείς στην επίπονη και βασανιστική σοφία του, πέφτοντας χωρίς προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας.

Έχε του απόλυτη εμπιστοσύνη.
Θα βγάλεις φτερά, όταν πρώτος πετάξει αυτός.

http://www.loveletters.gr/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%B8%CE%B1-%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%82/