Broke but not broken by enchanting creation
Ένα τσούρμο παιδιών μαζεμένο γύρω από μια τούρτα γενεθλίων, φανερώνει ακόμα έναν χρόνο που θα της έφερνε στιγμές. Τώρα χαμογελούσε στις ευχές και τα γέλια που άκουγε μα γνώριζε πως θα γύριζε τα πάνω κάτω μες στη χρονιά. Θα είχε ν’ ασχοληθεί με τις τρικυμίες και τις νηνεμίες της ζωής -όπως κάθε χρόνο άλλωστε, που γινόταν μεγαλύτερη και σοφότερη. Και κάθε φορά ήλπιζε πως ο χρόνος αυτός θα της έφερνε καλύτερες στιγμές. Έγραφε στο τεφτέρι της τις απώλειες, τα λάθη και τις επιτυχίες της. Ο χώρος όπως και κάθε έτος, διακοσμημένος με γιρλάντες, πολύχρωμα μπαλόνια και κέφι για ζωή. Ήθελε να εξορκίζει με την ανεμελιά της τα δύσκολα, ενώ τα κεριά στην τούρτα της, ήταν σε αριθμό λιγοστά. Προμήνυαν πως βρισκόταν ακόμη στο άνθος της ηλικίας της. Η νιότη και η τρέλα έδιναν το χέρι στην ελπίδα, χαρά, φως. Χειροκροτήματα.
Περίμενε πως το κερί της θα κατάφερνε να σβήσει τον προηγούμενο χρόνο. Να προχωρήσει στον επόμενο, τον καλύτερο, τον πιο ελπιδοφόρο. Έλιωνε για τη μεγάλη αυτή στιγμή. Οι φίλοι της μαζεμένοι ολόγυρα ανυπομονούσαν ν’ απολαύσουν τη σοκολατένια πανδαισία, που ήταν βουτηγμένη στη σαντιγί. Οι γλυκόπικρες εμπειρίες της χρονιάς θα έλιωναν στο στόμα τους και η τούρτα θα τους έκανε να τη θυμούνται με τον καλύτερο τρόπο.
«Έλα, σβήσ’ το!», της έλεγαν. Κι όταν το έκανε έσβησε μαζί με το κερί κι ο προηγούμενος χρόνος για ‘κείνη.
Στιγμές χαράς, αλλά και λύπης φώλιασαν στη νεανική της ψυχή. Ένιωθε σαν να ‘ταν αποδημητικό πουλί και να πέταξε για πιο ζεστά μέρη και πιο φιλόξενες καρδιές. Θέλησε για μια στιγμή να κλάψει για τον χρόνο που άφηνε πίσω της .Άκουγε τα γέλια των φίλων της και έβλεπε τον ελάχιστο καπνό από τα κεράκια που έσβησαν.Τα πέταλα των χρυσανθέμων στο τραπέζι σύμβολα της χαράς έδωσαν κέφι στην φθινοπωρινή μελαγχολία της.
Για μια στιγμή ακόμα έμεινε ν’ αναρωτιέται αν θα έπραττε τώρα διαφορετικά, καλύτερα απ’ ό,τι παλιότερες χρονιές. Παρηγορείται,σκεπτόμενη πως θα μπορούσε να πράξει χειρότερα ή και καθόλου.
Τώρα το χτες μιλά στο σήμερα πριν κλείσει την πύλη του και δώσει την σκυτάλη στην στιγμή.Το σήμερα σοφότερο γνέθει με τα νήματα του χτες. Βρήκε την άκρη της κλωστής και κλώθει ξετυλίγοντας το κουβάρι των εμπειριών. Τώρα μεσόκοπο, πιο κατασταλαγμένο λιμάρει του φόβους του χτες και ξύνει παλιές αμυχές, αναπολεί στιγμές. Η τούρτα της βάρυνε με περισσότερα κεριά . Πιο πολλά φορτία και προβληματισμούς. Τα καλά νέα είναι πως έχει αποφασίσει να μείνει στο σήμερα. Μένει στο τώρα, στην εβδομάδα, στην μέρα, στην ώρα, στην στιγμή. Ξαφνικά τα σύννεφα του νου διαλύονται μαζί με τους φόβους του μέλλοντος.Πετά όλα τα φορτία της από το αερόστατο των φορτισμένων προβληματισμών . Ξέρει πως πρέπει να αναγνωρίζει τα προβλήματα και δύσκολες εμπειρίες της σαν δώρα που έρχονται μαζί με την ελευθερία της. Κλείνει το μάτι στην διασκέδαση πως άλλη μέρα της έχει χαριστεί να την ζήσει με τα μικρά και τα μεγάλα της.
Θέλει με τη στάση της αυτή να μπορεί να «μιλήσει» σε κάθε της ημέρα, να την αγκαλιάσει να τη ζήσει κι αν είναι τυχερή να της ανταποδώσει κι αυτή τα δώρα της. Θέλει να χορεύει με τον χρόνο της, με τις στιγμές της, με τους ανθρώπους της. Στον συμπαντικό της μεγάκοσμο ξεπηδούν ωστόσο παρελθοντικές εικόνες γεγονότων που ακόμη δεν έχει συλλάβει. Ο οργανισμός της δεν έχει προς το παρόν καταφέρει να τις επεξεργαστεί -πόσο μάλλον να επεξεργαστεί το μέλλον. Το Παρελθόν της αποτελείται ήδη από εικόνες που πολλές φορές την πλήγωσαν κι έγιναν συνειδητές. Μεγαλώνει.Καταλαβαίνει περισσότερα και σταματά να σκέφτεται τι θα γίνει στο μέλλον .Πιστεύει πως αυτό συμβαίνει σ’ όλους τους ανθρώπους.
Ξέρει πως αυτό που μπορεί να κάνει τώρα είναι να κατανοήσει την έννοια
του χρόνου, της ύπαρξής της, των περιορισμών της αλήθειας στα πλαίσια
των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φυσιολογίας και δογματικής. Ο Δημόκριτος
σύμφωνα με τον Δανέζη κάνει αναφορά σε δυο είδη γνώσης: Τη γνώση μέσω
των αισθήσεων και τη γνώση μέσω της διάνοιας. Η γνώση μέσω των πρώτων
αποτελεί τη νόθα γνώση. Η άλλη μορφή, η διάνοια της γνώσης αποτελεί τη
γνήσια, την κατανόηση του αληθινού. Είναι εφικτό να σπάσει το είδωλο του εικονικού matrix.
Ο Einstein είπε «Για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη». Και στο Σύμπαν της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας το «Εδώ» είναι το «Παντού» και το «Τώρα» είναι το «Χτες» και το «Αύριο».
Στο είδωλο του εικονικού matrix η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου. Μ. Δανέζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου