ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ-ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ποιος  κριτής ,ο έρωτας ή εσύ;

Eάν αυτός,άσε μου το αγκάλιασμα της  αγάπης του.

Εάν εσύ,εγώ δήμιος να σε αποδεσμεύσει.

Δέσμιοι, στην κρίση του αντι-έρωτα.

 Θαυμαστής του φτερωτού, κανένας

 δεν  αγαπά πια αληθινά.

Δηλητηριασμένοι όλοι, από τα βέλη του άλλου.

Μερικοί λίγοι, 

σε ύπνο ωραίας κοιμωμένης.

Δεν τολμούν να ξυπνήσουν. 

ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ

Για την νουβέλα "Επίγειος Ουρανός"

 ΦΩΤΟ ΠΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ



http://www.panosgekas.gr/

Γάμος αλά ελληνικά

https://www.facebook.com/Γάμος-αλά-Ελληνικά-1448361832134627/?fref=ts

ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΣΟΦΙΑ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ

https://web.facebook.com/SK-Beauty-Arts-1440520159548579/…

ΜΑΝΙΚΙΟΥΡ ΝΑΤΑΛΙΑ ΑΤΖΕΜΙΑΝ

ΦΟΡΕΜΑ MODA CAFE-ΒΑΡΗ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

 

ΜΗΝΥΜΑ-ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η αγνή πρόθεση,ελευθερώνει την Καρδιά.
Το λάθος δεν είναι της Αγάπης.
Η αναγνώρισή της από τους ανθρώπους λανθάνει.
Είναι ευκολότερο να παραμυθιάζεσαι από λόγια,
παρά να αναγνώσκεις σωστά το βάθος της.
Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Είδα αυτό που έκανες.
Έκανες καλό.
Θα στο ανταποδώσω.
Με Αγάπη
Σύμπαν.

Το να πεις την αλήθεια σε κάποιον που δεν την καταλαβαίνει είναι μερικές φορές χειρότερο από το να του λες ψέματα.

Τους ανθρώπους που παίζουν να σε χάσουν,ας τους να νικήσουν.

Γαλαξιακό Deja vu

Είχε διαβάσει με κάθε λεπτομέρεια σε αρκετά άρθρα για το de ja vu, αυτή την μικρή ξενόφερτη γαλλίδα, την κοσμογυρισμένη. Αυτή, την γεμάτη εμπειρίες που είχε ξαναζήσει παρελθόντα γεγονότα. Με την γαλλική φινέτσα, το άρωμα λησμονιάς της και το χαμόγελο που δύσκολα ξεχνούσε κάποιος. Η κυρία de ja vu, δεν της ήταν καθόλου αδιάφορη. Την είχε διαβάσει αρκετά το τελευταίο διάστημα. Τα συναισθήματα ξεχείλιζαν άφθονα. Οι στιγμές, οι αναπολήσεις και ο άντρας αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της ζωής της. Από το ονειροπόλημα της την ξύπνησε η βαριά μπάσα αντρική φωνή που ήχησε σαν καμπάνα, συναγερμός στα αυτιά της. Ναι, το έχω ξαναονειρευτεί σίγουρα αυτό το όνειρο, τόσο παραστατικά ,τόσο αληθινά, τόσο ανατριχιαστικά στην κάθε λεπτομέρεια. Όχι, ήταν πραγματικότητα. Είχε διαβάσει όντως, πως πολλοί ερευνητές , είχαν αποδώσει το déjà vu σε κάποια όνειρα ξεχασμένα που έβγαιναν πάλι στην επιφάνεια της μνήμης, όπου είχαν βουλιάξει για καιρό και τώρα αναδύονταν από το βάθος τους.
Ήξερε βαθιά μέσα της, πως με τον άντρα αυτό είχαν να εκπληρώσουν κάποια ουράνια αποστολή. Είχαν να κλείσουν μια προσωπική διαφορά, ένα χρέος για να κλείσει ο κύκλος μιας των ζωών τους. Υπάρχουν άνθρωποι που σε πλησιάζουν, χωρίς ν΄ακουμπήσουν την ψυχή σου. Άλλοι πάλι, σε αγγίζουν, χωρίς να σε πλησιάσουν.
Παρασκευή, 19 Αυγούστου 2016
Deja vu μ΄ έναν άγγελο

EΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ -ΝΟΥΒΕΛΑ....γράφεται μέσα σ΄ έναν ουρανό αστεριών.
ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ
ΦΩΤΟ ΠΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
http://www.panosgekas.gr/
Γάμος αλά ελληνικά
https://www.facebook.com/%CE%93%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%82-%…/…
ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΣΟΦΙΑ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ
https://web.facebook.com/SK-Beauty-Arts-1440520159548579/…
ΜΑΝΙΚΙΟΥΡ ΝΑΤΑΛΙΑ ΑΤΖΕΜΙΑΝ
                                                                              ΦΟΡΕΜΑ MODA CAFE-ΒΑΡΗ
                                                                             ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

Ήταν ωραία τα μάτια σου

                                                   Πίνακας Μιχαήλ Καραπαναγιωτίδης

 

Έψαξα τα μάτια σου σε στίχους γνώριμους.

Έρωτας με την πρώτη ματιά.

Είχες μέσα στα μάτια σου μια αστραπή ανέμων
 στην καρδιά σου μια φλόγα άγρια.
Τα μάτια σου μια πράσινη θάλασσα βαθιά.

Αυτά τα παιδικά σου μάτια δυο αστέρια φωτεινά.

Τα βεγγαλικά σου μάτια.

Ένας παλιός διάδρομος τα μάτια σου αυτά  τα γνώριμα.

Σε αυτές τις λίμνες κολύμπησα ,χάθηκα,βυθίστηκα.

Όλα δικά σου μάτια μου, ψιθύρισα.

 Το κύμα τους με ξέβρασε

σ΄ ένα κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Μάτια  που κλαίνε μην τα πιστεύεις.

Είναι επικίνδυνα να τ΄αγαπάς.

Χρώμα τα μάτια δεν αλλάζουν.

 Ποιος ταξιδεύει στα μάτια σου;

 Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται.

Μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ
και να μη πάψω να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου.

 Και των ματιών σου την σιωπή ποιος θα την τραγουδήσει;

Ήταν ωραία τα μάτια σου, εσύ όμως δεν ήξερες που να κοιτάξεις.    Σεφέρης.

Mάτια, παράθυρα της ψυχής,ανακαλούν στην μνήμη  αναμνήσεις,κωδικοποιούν πληροφορίες. 

Σκηνές που δεν βίωσαν στο παρελθόν είναι υποσυνείδητες ,τα μάτια τους προσκολλούνται σε πληροφορίες που έχουν ξαναδεί ακόμη και εάν δεν έχουν συνειδητή ανάμνηση.

(Ρότζερ Γιόχανσον-ψυχολόγος).

Η παρακολούθηση της κίνησης των ματιών,οδηγεί ανθρώπους

σε συγκεκριμένη απόφαση.

Τα μάτια αυτές οι σιωπηλές γλώσσες της Αγάπης.
Μιγκέλ Θερβάντες

Κράτα τα μάτια σου στ’ αστέρια και τα πόδια σου στη γη.
Θεόδωρος Ρούσβελτ


Οι ποιητές είναι άνθρωποι που μπορούν ακόμα να βλέπουν τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού.
Αlphonse Dautet.

Στίχοι από επώνυμα τραγούδια ,των οποίων αποκλειστικά ανήκουν 
τα πνευματικά δικαιώματα. 

BEΛΟΣ -ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

                                                                    Photo Francois Rude
                                                                     Versaillies Louvre




                                            H   γλώσσα του έρωτα
                              ρωτά.

                              Τονίζεται ή περισπάται.
                              Οξύνεται  ή αποστρέφεται.
                               Ακροβατεί σε άκρα,
                               παρελθόν,μέλλον.
                               Προσγειωμένη στο παρόν.
                               Εκεί σιγουρεύεται στην τελεία.

                                  
                              Για την Νουβέλα Επίγειος Ουρανός
                                    Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Αγάπη;-Επίγειος Ουρανός

                     Οι μέρες μας, βράζουν σε σκεύος πυρίμαχο.
                     Εμείς,μαγειρεύουμε τις ελπίδες μας.
                     Στρωμένες σε ροτόντες.
                    Μισοφαγωμένα τα όνειρα,ρωτούν.
                    Τα μαχαιροπίρουνα σε παράταξη.
                    Κάποτε τα γεύματα θα περισσεύουν για όλους.
                    Η αγάπη θα ξεχειλίζει από ποτήρια κρυστάλλινα.
                    Απλόχερα θα προσφέρεται στο σερβίτσιο της καρδιάς
                    μας.
                 Χαρτοπετσέτες μοιρασμένες στα δυο,
                 κολυμβητές στο δάκρυ μας.
                Σε λιμάνια,μελλοντικά,απάνεμα,κυλούν.
                Καραβοκύρηδες,αυτοί που βουτούν να ταξιδεύουν την
                ψυχή μας.     

                          
                 Για την Νουβέλα "Επίγειος Ουρανός"
                 Ανδρονίκη Ατζέμογλου

ΚΟΥΠΑ-ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Όλη την ζωή του την είχε τακτοποιήσει σε κουτιά. Ά λλα πολύχρωμα γεμάτα ευτυχία. Κάποια άδεια, όπως και τα κενά κάποιων στιγμών από την ζωή του. Θα έλεγε πως ήταν μεθοδικά οργανωμένη. Τηρούσε ευλαβικά το καθιερωμένο του πρόγραμμα.

Καθημερινά τον καλημέριζε το ξυπνητήρι. Εγκατέλειπε την ζεστή αγκαλιά του κρεβατιού του. Από το γειτονικό περίπτερο προμηθευόταν πάντα τα τελευταία νέα.

Σειρά είχε τώρα το λίγο πιο κάτω ατμοσφαιρικό καφέ. Το ζεστό ξύλινο περιβάλλον δημιουργούσε μια ακόμη πιο οικεία ατμόσφαιρα. Επέλεγε πάντοτε να κάθεται κοντά στο παράθυρο με τα balloon κουρτινάκια τραβηγμένα στο πλάι ,για να προσέχουν επιμελώς τις κινήσεις των περαστικών, κατασκοπευτικά ραντάρ σε εγρήγορση. Ήταν και αυτή μια μικρή πολυτέλεια που χάριζε στον εaυτό του, η εκεί παραμονή του, πριν πατήσει το πόδι του στην δουλειά, γι’ αυτό και ποτέ δεν τον έπινε σπίτι του.


Ο χώρος μοσχοβολούσε αχνιστό καφέ. Είχε γίνει γνώστης όλων των χαρμανιών, λάτρης του καφέ, αλλά και φανατικός θαμώνας. Σήμερα ποιος θα είχε σειρά;

Μαύρος και δυνατός με μια στρώση χρυσοκαφετιάς κρέμας με μια δόση ζάχαρης πάνω της, πριν βυθιστεί σε αυτόν το μαύρο ωκεανό;

Ένας βελούδινος απολαυστικός καπουτσίνο με πλούσιο αφρόγαλα και πλούσια στρώση κανέλας που λάτρευε;Oι επιλογές πολλές. Πάλι θα δυσκολευόταν πολύ να επιλέξει.

Ήδη φανταζόταν την κούπα της επιλογής του με το ζεστό περιεχόμενο να ρέει απολαυστικά στον ουρανίσκο του. Εκεί ανάμεσα στις στρώσεις του καφέ, η μελαχρινή αυτή οπτασία ξετυλιγόταν μπροστά του. Μέσα σε εκείνους τους αχνιστούς καπνούς κρυβόταν. Από την ονειροπόλησή του τον διέκοψε η φωνή του σερβιτόρου. «Κρύωσε ο καιρός, μπήκαμε για τα καλά στην καρδιά του χειμώνα».

Λίγες μόνο ώρες έμεναν για τον επικείμενο γάμο του, όμως ακόμη και σήμερα δεν ξέφυγε από την ιεροτελεστία της καθημερινότητάς του. Όλα ήταν προγραμματισμένα στην εντέλεια.

Τα μαύρα παπούτσια τον περίμεναν έτοιμα λουστραρισμένα στο κουτί. Το μαύρο σμόκιν κρεμασμένο έτοιμο προς εκτέλεση. Τα μανικετόκουμπα και αυτά φυλαγμένα στο βελούδινο κουτί τους. Η ανθοδέσμη, σπέσιαλ παραγγελία στον ανθοπώλη. Μια πανδαισία άσπρων τριαντάφυλλων δεμένα περίτεχνα με άσπρους βελούδινους φιόγκους. Ήξερε μέχρι και την κάθε λεπτομέρεια από το φόρεμα της για την δεξιώση μετά. Σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε μέρος του υφάσματός του, ένα απαλό κίτρινο πλούσιου υφάσματος από τούλι που θα αγκάλιαζε την σιλουέτα της .Μαζί το είχαν επιλέξει επισκεπτόμενοι το όγδοο, επιτέλους μαγαζί στην σειρά.

Λίγες μόνο ώρες του απέμεναν. Σήμερα θα τον έπινε ελληνικό σκέτο, εξάλλου βιαζόταν για την τελευταία πρόβα.

Καθώς σηκωνόταν, από το ράφι μιας μικροσκοπικής βιβλιοθήκης που βρισκόταν στον χώρο της καφετέριας έπεσε ένα βιβλίο. Έσκυψε να το σηκώσει. Η ματιά του έπεσε στην ανοιχτή σελίδα και σ΄ ένα γνωμικό του Οscar Wilde. "Μόνο οι άστατοι γνωρίζουν τις χαρές της αγάπης. Οι σταθεροί γεύονται την τραγωδία της".
΄H μήπως όχι;Του έμενε λίγος ακόμη χρόνος να ζυγιάσει τα υπέρ και τα κατά πριν ανεβεί τα σκαλιά της εκκλησίας.

Ήταν βράχος σταθερότητας, δεν άλλαζε τίποτα στην καθημερινότητα. Η εστιασμένη οικεία ρουτίνα του, ήταν η ασφάλειά του. Η αληθινή ζωή όμως, δεν είναι πάντα ούτε ασφαλής, ούτε προβλέψιμη. Η αληθινή ζωή είναι μια πλούσια παλέτα επιλογών, εμπειριών, γνώσης.



Μέρες ,μια γέννηση, ένας θάνατος, η ζωή.



ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ 

EΠΤΑ-ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ-ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

Άντρας η ψυχή.
Γυναίκα στο συναίσθημα.
Το χαμόγελο,παιδί.
Αυτό,χορεύουν στον αιθέρα.
Αυτό, αναζητούν στα χαμηλά .
Εσύ την καλοσώρισες.
Άνοιξες τα παραθυρόφυλλά της.
Αντίκρυσες το ήμισυ.
Ήμουν εγώ.
Από τις μαύρες τρύπες σε τράβαγα στο φως.
Ήσουν εσύ,γιατί γέμιζες τα φεγγάρια μου.

Για την ΝΟΥΒΕΛΑ "ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΣΗ-ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ
ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΓΑ

DEJA VU μ'έναν πραγματικό άγγελο -Οlymbia Bouchlariotou

Από την Olympia Bouchlariotou
«Παράδεισός της η θάλασσα, λατρεία της τα ταξίδια, οι ήχοι της μουσικής. Πάθος της ο φωτογραφικός χώρος. Πλαγιάζει σε συναισθήματα, κλείνει τα μάτια στη λογική. Μιλά με την έκφραση των ματιών της. Αλήθεια, η ίδια της η ψυχή».
Η Ανδρονίκη Ατζέμογλου, γράφει ποιήματα, νουβέλες, άρθρα. Γράφει με την  καρδιά της, με το παλλόμενο ένστικτό της, με το πιο βαθύ άρωμα της ψυχής της. Με κάθε κείμενό της, με κάθε πρότασή της, με κάθε της λέξη,  καταδυόμαστε τόσο βαθιά κι απόλυτα, που η ανάδυση, μας βρίσκει πιο ώριμους για να κατανοήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό.
Η Ανδρονίκη, γεννήθηκε στο Μόναχο της Γερμανίας από Έλληνες Μακεδόνες γονείς. Στα 18 της, ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο κλασικό τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Έδωσε εξετάσεις στο Goethe και πήρε το πτυχίο του μεταφραστικού. Grosses Sprachdiplom Goethe.
Η αγάπη της για τον άνθρωπο την ώθησε να επιμορφωθεί στην ειδική αγωγή ατόμων χαρισματικών, με ειδικές ανάγκες, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στην μονάδα αναπτυξιακής παιδιατρικής – παιδιατρικής κλινικής.
Είναι μητέρα δύο αγοριών και ζει και εργάζεται πλέον στην Αθήνα.
Η ίδια λέει: « θυμάμαι πως πάντοτε μου άρεσε η έκφραση του λόγου, η εμβάθυνση, οι σκέψεις αξιόλογων ποιητών και συγγραφέων και οι πίνακες ζωγράφων. Μου άρεσε να καταδύομαι σε εικόνες και να τις χρωματίζω με λέξεις, κάνοντας παιχνίδι με συνδυασμούς κάθε μορφής».
Από την δεύτερη ποιητική συλλογή της…..
Αναδυόμενο Εγώ
Καταδύθηκα στο Είναι, το Κέντρο του Παντός και Αναδύθηκα συνειδητά, στην Απόλυτη Αγάπη.
Κύκλος είναι η ζωή και σε γυρίζει από την χαρά στην λύπη. Ανάδυσε το εγώ, από την σπηλιά του κάβου της ψυχής του, δες τι του λείπει, βρεγμένο από τις λύπες, λούσε το στο φως του φεγγαριού. Τύλιξτο με ελπίδα, πίστη, αγάπη, δύναμη.
Αποκάλυψη με τα φτερά αγγέλου.
Πέταξε το σε βήμα παραδείσου, μην σου τσακίσει ποτέ ξανά στον ύφαλο της αβύσσου.
Ανδρονίκη Ατζέμογλου
Ποιήματά της φιλοξενούνται στο περιοδικό Τέχνης και Λόγου Δευκαλίων ο Θεσσαλός. Στο λεύκωμα λογοτεχνίας- ποίησης, από την ένωση συγγραφέων- λογοτεχνών Ευρώπης, εκδόσεις Μαίανδρος Θεσσαλονίκη. Στην κριτική λόγου και τέχνης θέσεων και απόψεων του συγγραφέα, κριτικού Βαλαβάνη Κυριάκου.
Άρθρα της, στο superior books και Σφυγμό και Παλμό Νοτίων Προαστίων.

Στην σελίδα Pillowfights, τραγούδια με στίχους της, αστερόσκονη γης και επίγειος ουρανός, για την νουβέλα επίγειος ουρανός της ιδίας, μεθυσμένη βουτιά στον αέρα, με τραγουδιστή τον Νίκο Παπαδόπουλο από την Αχαία, Titanium Production.

Ένα μικρό απόσμασμα από το Déjà vu μ' έναν άγγελο:
“……Είχε διαβάσει με κάθε λεπτομέρεια σε αρκετά άρθρα για το de ja vu,αυτή την μικρή ξενόφερτη γαλλίδα, την κοσμογυρισμένη. Αυτή, την γεμάτη εμπειρίες που είχε ξαναζήσει παρελθόντα γεγονότα.Με την γαλλική φινέτσα, το άρωμα λησμονιάς της και το χαμόγελο που δύσκολα ξεχνούσε κάποιος. Η κυρία de ja vu, δεν της ήταν καθόλου αδιάφορη. Την είχε διαβάσει αρκετά το τελευταίο διάστημα. Τα συναισθήματα ξεχείλιζαν άφθονα. Οι στιγμές, οι αναπολήσεις και ο άντρας αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της ζωής της. Από το ονειροπόλημα της την ξύπνησε η βαριά μπάσα αντρική φωνή που ήχησε σαν καμπάνα, συναγερμός στα αυτιά της. Ναι, το έχω ξαναονειρευτεί σίγουρα αυτό το όνειρο, τόσο παραστατικά ,τόσο αληθινά, τόσο ανατριχιαστικά στην κάθε λεπτομέρεια. Όχι, ήταν πραγματικότητα. Είχε διαβάσει όντως, πως πολλοί ερευνητές , είχαν αποδώσει το déjà vu σε κάποια όνειρα ξεχασμένα που έβγαιναν πάλι στην επιφάνεια της μνήμης, όπου είχαν βουλιάξει για καιρό και τώρα αναδύονταν από το βάθος τους. Ήξερε βαθιά μέσα της, πως με τον άντρα αυτό είχαν να εκπληρώσουν κάποια ουράνια αποστολή. Είχαν να κλείσουν μια προσωπική διαφορά, ένα χρέος για να κλείσει ο κύκλος μιας των ζωών τους. Υπάρχουν άνθρωποι που σε πλησιάζουν, χωρίς ν΄ακουμπήσουν την ψυχή σου. Άλλοι πάλι, σε αγγίζουν, χωρίς να σε πλησιάσουν……”Κείμενο Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Olympia Bouchlariotou                                                                                                                                 ΦΩΤΟ ΠΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
http://www.panosgekas.gr/
Γάμος αλά ελληνικά
https://www.facebook.com/profile.php?id=100009933574700&fref=ts
 
ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΣΟΦΙΑ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ
https://www.facebook.com/SK-Beauty-Arts-1440520159548579/…

ΜΑΝΙΚΙΟΥΡ ΝΑΤΑΛΙΑ ΑΤΖΕΜΙΑΝ
https://www.facebook.com/anatali?fref=ts

Eυχαριστώ πολύ το "Writers gang"
και την Ολυμπία Μπουχλαριώτου

 Μορφωτικό κέντρο της Πρεσβείας της Αιγύπτου
ΕΚΘΕΣΗ ΠΕΛΤ
ΕΡΓΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΜΠΟΥΧΛΑΡΙΩΤΟΥ
"ΕΥΕ ΤΟUCH"


Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια.
Marcel Proust


Τους ανθρώπους που παίζουν να σε χάσουν,ας τους να νικήσουν.

http://writersgang.com/2016/11/15/%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7-%ce%b1%cf%84%ce%b6%ce%ad%ce%bc%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-deja-vu-%ce%bc-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ac/ 

https://www.facebook.com/Olympia.bs?fref=ts 


 

MONOΠΑΤΙ-ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

https://33.media.tumblr.com/a7d1b17dc2f06a76cbd0c468d7c87453/tumblr_nsy3g9hrAC1rpcl4mo1_500.gif

ΜΟΝΟΠΑΤΙ
Σε αναγνωρίζω με μάτια κλειστά.
Σκάλωνα στα τακούνια της λογικής.
Έσπαγαν.
Περπατούσα τον ασυμβίβαστο δρόμο της ελευθερίας.
Δεν μου χρειάζεται ζευγάρι.
Συνεχίζω ξυπόλητη.
Περίμενε στο αδιέξοδο να ισορροπήσουμε.

Για την Νουβέλα "ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ"Προς Έκδοση

ΚΡΥΦΤΟ -ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

                                                                      

  

Βαθιά στα σύννεφα

κρυμμένη η φαντασία.

Ακροβάτης .

Μετεωρίζεται.

Βουλιάζει πραγματικότητα.

Πουπουλένια τα μαξιλαράκια.

Η όραση ενοχλείται αισθητά.

Τα μάτια  παράθυρα,

δεν είναι σφαλισμένες πόρτες.

Τρέμει η ζωή,στον άνεμο

μην χάσει  από αγάπη.

Έτσι παίζεται  το κρυφτό,

στο χτες και  σήμερα,

σε Γη και Ουρανό.

Για την Νουβέλα"Επίγειος Ουρανός"

ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΣΗ

ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δεν με αφορά.
Χρειάζεται μεταρρύθμιση.
Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη.

Mαλβίνα Κάραλη.
DEVIANTART CRAZY LOVE CIRCUS
STRAVERSUS

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Κάποιοι ζουν με εμπόδια.
Πατούν με γυμνά πόδια.
Πληρώνουν διόδια.
Σχοινοβατούν σε τεντωμένα καλώδια.
Αντίθετοι στο ρεύμα σε κελιά ανώγεια.
Κάθοδος, άνοδος με εφόδια
ισόβια.
Κάποιοι χωρίς πόδια,
ηλεκτρόδια πλανόδια,
με τα πόδια κομμένα,
συγκολλούν με ρεύμα κομμάτια άδεια.
Στέκουν στα πόδια.

ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

(CaCO3)-Σώματα Συμπαγή

WALTER HEGE

To βλέμμα αιχμαλώτιζε εικόνες φύσης. Η μυρωδιά αγριόχορτου διάχυτη παντού. Διάσπαρτες παπαρούνες και μαργαρίτες, χάριζαν πινελιές και άλλων χρωμάτων στο τοπίο.

Το λεκανοπέδιο προσφερόταν στο πιάτο. Τα σπίτια, φάνταζαν άσπρα μικρά αγάλματα από ψηλά. Εκείνες στέκονταν φρουροί ακοίμητοι της πόλης , γενέτειρας της Δημοκρατίας.

Μαζί μ΄ αυτές και εγώ θαύμαζα αιώνες πολλούς την ιστορία αυτής της πόλης . Με το ένα πόδι ελαφρώς σε βηματισμό,ενώ στεκόμουν, ένιωθα τότε ελεύθερη να βαδίσω τους δρόμους  της καρδιάς. Να φιλοσοφήσω τις εποχές ,την ζωή των ανθρώπων σ’ αυτές.

Το πέπλο μου κυμάτιζε κάθε φορά που το ελαφρύ αεράκι φυσούσε. Κάθε πρωί αντάλλασσα πρώτη, την καλημέρα μου με τα περιστέρια . Ξεκουράζονταν στα γυμνά μου πόδια, καλυμμένα από τα αραχνοΰφαντα πέπλα μου.

  Ξαφνικά,ξύπνησα με τα πόδια μολύβι σε κρύα μάρμαρα. Κρύφτηκε το φως του ήλιου μου πίσω από τα μουντά βροχερά σύννεφα. Ανέπνεα βαριά και με δυσκολία πίσω από τους τέσσερεις τοίχους της φυλακής μου, μαζί με άλλους συγκρατούμενούς μου. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής.  Η ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Ψιθύριζε ο ένας  μας στον άλλον τα νέα της πατρίδος.Τα έφερναν οι φτερωτοί αγγελιοφόροι κάθε φορά που κολλούσαν τα ράμφοι τους στα γυαλιά των μεγάλων παραθύρων. Τα ανοιγόκλειναν δίνοντας πληροφορίες.

Βλέπαμε την βροχή που έπεφτε συχνά. από αυτά .Το μαύρο σύννεφο σκέπαζε τις καρδιές μας. Άνθρωποι με κάτι πολύχρωμα πανιά ,προσταστία από την βροχή, κοντοστέκονταν πολλές φορές , έριχναν μια φευγαλέα ματιά στις φιγούρες μας. Μετά,συνέχιζαν βιαστικά για τις δουλειές τους, σαν να μην υπήρχαμε ποτέ.

Ιδιαίτερα τις Κυριακές γέμιζε το κρύο κτίριο με κόσμο. Μας κοιτούσαν εξονυχιστικά . Έγδυναν σχεδόν τις ψυχές μας.

Σιγοψιθύριζαν , σχολίαζαν. Κοίταγαν σε κάτι παπύρους  . Επάνω τους  αναγράφονταν άψυχα νούμερα. Ναι, ήμασταν αριθμοί σ΄ ένα κομμάτι παπύρου. Προχωρούσαν,μετά πάλι κοντοστέκονταν. Γέμιζαν τον χώρο σε σμήνη. Όλες τις μέρες της εβδομάδος συνέβαινε αυτό ακούραστα. Μπροστά πορευόταν ένας οδηγός που μιλούσε ακατάπαυστα. Έπειτα με το σούρουπο αποσύρονταν. 

Νεκρική ησυχία απλωνόταν σε όλες τις πτέρυγες. Μόνο ένα φως τρεμόπαιζε στο μισοφωτισμένο διάδρομο. Ένας άνθρωπος τώρα μόνο μας παρακολουθούσε από κάτι περίεργα τετράγωνα. Που και που το μάτι του έπεφτε σε κάτι παπύρους πάλι. Όσο φώτιζε την μοναξιά μας, η ψυχή μας βούλιαζε στις αναμνήσεις του ένδοξου παρελθόντος μας.

Διαμελίζεται ένα μνημείο της ιστορίας; 

 Ο βίαιος αποχωρισμός των μελών από το σώμα  επιφέρει το θάνατο.
Θέλουμε να λιαστούμε στο φως του ήλιου, με τα μάτια μας βυθισμένα στην θάλασσα μας,που μας  νανούριζε στον τόπο της γεννήσεως μας.

Η αύρα,είναι ενέργεια δεν χάνεται από τον χώρο.Εμείς, είμαστε σώματα συμπαγή.Πνευματικοί στυλοβάτες πολιτισμού. Εμείς, εκπέμπουμε  την αύρα των προγόνων μας.

Από τη στιγμή που κάποιος έχει συναίσθηση του κακού που έκαμε, από τότε αρχίζει η διαδικασία της βελτίωσης του.

Πυθαγόρας