Volcano Girl by Bojan
Τα σωθικά του ηφαιστείου έβραζαν ενώ, η πόλη κοιμόταν γαλήνια. Τα δώδεκα χιλιόμετρα που το χώριζαν δεν έκαναν να την ξεχάσει, μαζί μ΄ αυτή ,Πομπηία, και τρεις άλλες. Νάπολη,Ηράκλειο, Σταβιές. Το ημερολόγιο έγραφε 24 Αυγούστου. 79 μ. Χ.
Η μέρα δεν είχε ακόμη χαράξει. Η ησυχία που απλωνόταν γύρω, δεν προμήνυε με τίποτα την απειλητική έκρηξη του θυμού του.
Είχε σηκωθεί τελικά πολύ νωρίς .Στο σανδάλι της στερέωσε στα λουριά στο ύψος της γάμπας έναν σουγιά. Στα χέρια της κρατούσε ένα από τα τρυγοκόφινα που κάθε χρόνο χρησιμοποιούσε. Άλλη μια μέρα έπαιρνε τον δρόμο της και θα περιπλανιόταν πάλι στους πρόποδες του εύφορου βουνού του Βεζούβιου, στους αμπελώνες που τους ανήκαν από προπάππο σε προπάππο. Σε κάθε της βήμα, η κόκκινη κορδέλα που ήταν περασμένη στο κοφίνι της ανέμιζε ,καθώς αυτό κρυβόταν από από τα πυκνά χορτάρια που έμπαιναν εμπόδιο στην μικρή επιτάχυνση της που και που. Άλλωστε, είχε ξεκινήσει πολύ νωρίς και δεν υπήρχε λόγος για βιασύνη.
Η μυρωδιά του θυμαριού έκανε αισθητή την παρουσία του. Λίγες μαργαρίτες ξεπρόβαλαν δειλά το κεφάλι τους για να ασπαστούν το πρώτο φως της μέρας. Σκέφτηκε να κόψει μια ,όπως είχε συνήθεια να κάνει όλες τις τελευταίες μέρες που πήγαινε για το μάζεμα των σταφυλιών. Να δεις και αυτή ελαττωματική θα μου βγει. Κάθε φορά έπαιζε το παιδικό παιχνίδι'' με αγάπα, δεν με αγαπά'' και πάντα έβγαινε χαμένη στο μάδημα της.
Ο Γάιος Αντώνιος ,παρόλο που αρκετές φορές επισκεπτόταν το σπίτι τους, στους πρόποδες τους λόφου και πάντοτε δεν αμελούσε να κρύβει ένα μπουκέτο ολόφρεσκα λουλούδια του αγρού πίσω από την πλάτη του , ήταν λάτρης του ωραίου φύλου και πάντοτε στην ομήγυρη του υπήρχαν γυναίκες που έδειχναν το ενδιαφέρον τους.
Έπρεπε επιτέλους να παραδεχτεί, αυτό που προσπαθούσαν τόσες φορές να την κάνουν να καταλάβει οι φίλες της, πως οι άντρες ως λάτρεις του ωραίου φύλου πάντοτε πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι, γιατί καθένα πάντοτε το έβρισκαν ωραιότερο από το άλλο. Βάδιζαν τις περισσότερες φορές με γνώμονα τα μάτια και την λογική και λιγότερες με την καρδιά και τα συναισθήματα.
Έτσι και ο Γάιος Αντώνιος πάντοτε εντυπωσιαζόταν και από διαφορετικό τύπο γυναίκας και ήταν πάντα με όμορφη συνοδεία. Ήταν καλός στα λόγια, αλλά οι πράξεις του δεν συμβάδιζαν. Αυτή πάλι, πόνταρε στην αγάπη, αλλά μετά από πόσες ελαττωματικές μαργαρίτες ,θα πετύχαινε αυτή την μία της αγάπης;
Έριξε μια σχεδόν περιφρονητική ματιά στην μαργαρίτα, γιατί οι σκέψεις αυτές δεν της άρεσαν καθόλου. "Άντρες '',σκέφτηκε.'' Σου κατεβάζουν τον ουρανό με τ΄ άστρα ,σου χαρίζουν την πανσέληνο και άλλοτε πάλι την σβήνουν και σε αφήνουν στην έκλειψη της''. Φτάνοντας στα αμπέλια τους, ξεκίνησε να κόβει τα σταφύλια που έπεφταν σαν δάκρυα. Θα γέμιζαν πολλά φλασκιά με το κρασί Lacrima.
Κανένας από τους κατοίκους των πόλεων αυτών, δεν φανταζόταν πως ο βαθύς, ύπνος του ηφαιστείου θα διαταράσσονταν και καθώς θα ξυπνούσε άσχημα, η μανία του θα ξεσπούσε επάνω τους.Ενοχλημένος, θ α τις εξαφάνιζε, την μια μετά την άλλη από τον χάρτη. Καθώς σε κάθε πάτημα του τράνταζε την γη με τα πόδια του και χυνόταν καυτή λάβα στο διάβα του, άνθρωποι εγκατέλειπαν έντρομοι τα σπίτια τους για να γλιτώσουν από την ξέφρενη πορεία του. Πολλοί κολυμπούσαν σε κύματα στάχτης για να γλιτώσουν ,πνιγμένοι στις αναθυμιάσεις. Κομμάτια βράχων αποσπόταν και έπεφταν στην θάλασσα.
Πάγωσαν μες στον χρόνο που αφάνισε αυτούς και τις πόλεις. Τέφρα, ελαφρόπετρα και οι βροχές κάλυψαν τα σώματα τους και αποτυπώθηκαν τα εκμαγεία τους ,όπως ακριβώς την ώρα που πλησίαζε εκείνος να τα πάρει σ΄ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ένας άντρας την ώρα προσευχής. Μια μητέρα στην προσπάθεια να προστατέψει το παιδί της πεσμένη πάνω στο σωματάκι του. Μια πόλη κοιμωμένη ,μια πόλη, παραμύθι. Σπίτια επαύλεις καταστήματα λουτρά, πλακόστρωτα, όλα ένα με την λάβα.
Ο Βεζούβιος ενεργός έπιανε τον σφυγμό του. Είχε αποτεφρώσει όλες τις ελαττωματικές μαργαρίτες. Δεν επέζησε καμία.
Ο σφυγμός της Αγάπης πια ενεργός.
