ΦΩΤΟ ΠΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Γάμος αλά ελληνικά
ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΣΟΦΙΑ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ
ΦΟΡΕΜΑ MODA CAFE-ΒΑΡΗ
Ήταν αυτή η τεταμένη αίσθηση που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Βαριά και ηλεκτρισμένη. Νόμισε, πως ο αέρας μύριζε μυρωδιά καμένων ηφαιστιογενών πετρωμάτων που είχαν μόλις ξεκολλήσει από τα σπλάχνα του σύμπαντος, πριν γίνουν έναν με την γήινη ατμόσφαιρα. Αυτή την εμπειρία την είχε ξαναβιώσει με την ίδια ακριβώς ένταση στο παρελθόν. Μπορούσε να πάρει όρκο. Θυμόταν κάθε στιγμή, κάθε κίνηση, κάθε γεγονός, που ξεδιπλωνόταν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά της.
Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά με μένα σκέφτηκε και μικρές πέρλες ιδρώτα στόλισαν το μέτωπό της. Τώρα, άρχισαν ξαφνικά να γίνονται περισσότερες. Την έλουσε κρύος ιδρώτας καθώς στριφογύριζε στο κάθισμά της, σαν να την είχε χτυπήσει κεραυνός και είχε πάθει ηλεκτροπληξία. Και όμως, ένιωσε τόσο παράξενα οικεία από την πρώτη στιγμή που ο άντρας εισήλθε στον χώρο και τον διέσχισε, καθώς κάθισε ακριβώς πίσω της.
Ο χώρος μικρός, αποπνικτικός. Οι λάμπες φωτός, ζέσταιναν ακόμη περισσότερο τον στενό χώρο. Δαχτυλίδια καπνού, χόρευαν μπροστά από τα μάτια της. Ως μη καπνίστρια έκανε έναν σχεδόν αστείο μορφασμό, όταν η κυρία δίπλα της φύσηξε σχεδόν επιδεικτικά τον καπνό στο πρόσωπο της, καθώς γελούσε κελαριστά με τα αστεία πειράγματα του συνοδού της. Ο καπνός άρχισε να την πνίγει. Ναι, οι μνήμες άρχισαν να την πνίγουν.
Θα μπορούσε να πάρει όρκο ,πως τον άντρα δεν τον είχε δει μόνο στο παρελθόν ,αλλά είχε βιώσει κάθε στιγμή μαζί του. Αυτή η εμπειρία, τόσο παράδοξη, αλλά και τόσο οικεία συνάμα.
«Και εάν είμαι τρελή;» αναρωτήθηκε .Σύμφωνα με τις θεωρίες κάποιων ψυχιάτρων αποτελούσε κάποια ανωμαλία των νευρώνων. Και για φάρμακα ούτε λόγος. Ήταν λάτρης της υγιεινής ζωής, γυμναστική και υγιεινή διατροφή. Ένα ποτηράκι κρασί, ήταν δυνατόν, να την καταστήσει όμηρο των φαντασιώσεών της;
Είχε διαβάσει με κάθε λεπτομέρεια σε αρκετά άρθρα για το de ja vu, αυτή την μικρή ξενόφερτη γαλλίδα, την κοσμογυρισμένη. Αυτή, την γεμάτη εμπειρίες που είχε ξαναζήσει παρελθόντα γεγονότα. Με την γαλλική φινέτσα, το άρωμα λησμονιάς της και το χαμόγελο που δύσκολα ξεχνούσε κάποιος. Η κυρία de ja vu, δεν της ήταν καθόλου αδιάφορη. Την είχε διαβάσει αρκετά το τελευταίο διάστημα. Τα συναισθήματα ξεχείλιζαν άφθονα. Οι στιγμές, οι αναπολήσεις και ο άντρας αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της ζωής της. Από το ονειροπόλημα της την ξύπνησε η βαριά μπάσα αντρική φωνή που ήχησε σαν καμπάνα, συναγερμός στα αυτιά της. Ναι, το έχω ξαναονειρευτεί σίγουρα αυτό το όνειρο, τόσο παραστατικά ,τόσο αληθινά, τόσο ανατριχιαστικά στην κάθε λεπτομέρεια. Όχι, ήταν πραγματικότητα. Είχε διαβάσει όντως, πως πολλοί ερευνητές , είχαν αποδώσει το déjà vu σε κάποια όνειρα ξεχασμένα που έβγαιναν πάλι στην επιφάνεια της μνήμης, όπου είχαν βουλιάξει για καιρό και τώρα αναδύονταν από το βάθος τους.
Ήξερε βαθιά μέσα της, πως με τον άντρα αυτό είχαν να εκπληρώσουν κάποια ουράνια αποστολή. Είχαν να κλείσουν μια προσωπική διαφορά, ένα χρέος για να κλείσει ο κύκλος μιας των ζωών τους. Υπάρχουν άνθρωποι που σε πλησιάζουν, χωρίς ν΄ακουμπήσουν την ψυχή σου. Άλλοι πάλι, σε αγγίζουν, χωρίς να σε πλησιάσουν.
Ο άντρας ,ήρθε τώρα κοντά της. Μίλησε λιγοστά. Ζήτησε φωτιά, αλλά ήξερε, πως η φωτιά σιγόκαιε μέσα της. Κάθε φλόγα και μια παρελθοντική ανάμνηση. Απάντησε ευγενικά και κοφτά πως δεν καπνίζει. Εκείνος, με ένα νεύμα απομακρύνθηκε ευγενικά και αθόρυβα ,όπως και την ώρα που είχε μπει στον χώρο. Οι κινήσεις του προσώπου του ήταν αγέρωχες. Δεν έδειξε να ταράζεται σε καμία περίπτωση από αυτή την μικρή τους συνομιλία. Σκέψεις άρχισαν να πυροβολούν ταυτόχρονα το μυαλό της. Ένιωσε και αυτός την ίδια ένταση;Kαι εάν προσποιούταν να διατηρήσει την ψυχραιμία του; Ήταν όλα, μια δικιά της οφθαλμαπάτη;
Oι πληροφορίες από το υποσυνείδητο της έβγαιναν μία, μία στην επιφάνεια και ολοκλήρωναν σιγά-σιγά το παζλ της εικόνας του άντρα που αισθανόταν, πως κάποτε αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Ήταν ένας άντρας που καμία γυναικεία ψυχή δεν τον είχε καταλάβει ουσιαστικά, παρόλο που ήταν κάποιος με αρκετές επιτυχίες στο ενεργητικό του, κατακτήσεις και επιδοκιμαστικά γυναικεία βλέμματα .Όσο εκείνος κυνηγούσε το άπιαστο, το μακρινό, το μυθικό της γυναικείας ψυχής, άλλο τόσο εκείνες κάθε μέρα σκότωναν και ανάσταιναν την σχέση μαζί του. Ώσπου κάποια στιγμή δάγκωσε τόσο γερά την λαμαρίνα, όπου ο έρωτας τον αρρώστησε τόσο, που κάθε βράδυ άνοιγε την πόρτα, έβγαινε στο φεγγαρόφωτο, έπινε στην υγεία του καθενός από τα ωραία δαιμονικά που κατά καιρούς τραγουδούσαν στις αισθήσεις του.
Αυτή ήταν ξεχωριστή, του είχε κλέψει όμως την καρδιά. Ξανθομαλλούσα, πρασινομάτα .Του την είχε απαγάγει και την είχε φυτέψει στον νεραΪδόκηπό της. Έκτοτε πήρε όρκο να καίει όλες τις γυναικείες καρδιές και ν’ αντικαθιστά με την στάχτη τους το κενό που του είχε αφήσει η δικιά του νεράιδα ,που ξεχώριζε αναμφίβολα από όλες τις άλλες.
Ο έρωτας δεν είναι αγάπη .Είναι πάθος και πόνος. Όταν την ζητάμε και την έχουμε ανάγκη όλο και περισσότερο , αλλά αυτή δεν είναι ποτέ αρκετή, μεταμορφώνεται σε έρωτα. Ο έρωτας σε κατατρώει. Η αγάπη σε γαληνεύει ,σε ηρεμεί.
Διαισθανόταν πως πλησίαζε η στιγμή, που έπρεπε να ολοκληρώσει το ουράνιο σχέδιο. Έβγαλε όσο πιο ήρεμα μπορούσε την μινιατούρα ενός πορσελάνινου αγγέλου από την τσάντα της. Μικρός, κομψός, φίνος, ολόασπρος, αγνός. Όσο μπορούσε πιο ατάραχα, πλησίασε το τραπέζι του άντρα και με σταθερή φωνή είπε : «Ένα δώρο, εξευμενισμός του παρελθόντος». Ο άντρας την κοίταξε αινιγματικά, χωρίς να μιλήσει. Άφησε λίγα κέρματα μπουρμπουάρ στο τραπεζάκι της με το άδειο ποτηράκι του κρασιού. Τα ψηλοτάκουνα τακούνια της, ήχησαν στο πλακόστρωτο, πριν αγκαλιάσει την φιγούρα της η νύχτα.
Ο άγγελος ακουμπισμένος στο πρεβάζι του παραθύρου μικρός, φίνος, ολόασπρος, αγνός κοιτούσε πέρα τον γαλάζιο ορίζοντα. Μόνο σε κάτι διέφερε από την νύχτα εκείνη που τον είχε αφήσει στο τραπέζι του. Ένα κομμάτι του φτερού του, ήταν ελαφρώς σπασμένο. Μια κουτή απροσεξία , όταν γλίστρησε από το χέρι του. Είχε την ιεροτελεστία να τον επεξεργάζεται κάθε νύχτα, σαν κάποια ανάμνηση να προσπαθούσε να τρυπώσει από το πέπλο κενού μνήμης που τον περιέβαλε.
Οι άγγελοι πετάνε, όταν τους αγκαλιάσεις με την αγάπη σου. Όταν πιστέψεις στην αλήθεια τους. Όταν δεν αμφιβάλλεις. Φωτίζουν το ήλιο τους, όπως και των ανθρώπων που τους περιβάλλουν και αυτός είχε κάνει το λάθος να αμφιβάλλει. Είχε πιστέψει στις πλανεύτρες νεράιδες που του θόλωναν το μυαλό και του σιγοτραγουδούσαν ψεύτικους σκοπούς.
Κάποιοι ερευνητές και επιστήμονες συνδέουν το déjà vu με ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερα ψυχικά χαρίσματα, είτε χαρίσματα διόρασης.
Σήμερα , είχε πανσέληνο και τον κρατούσε σταθερά στο χέρι του,τον άγγελο με το κομμένο φτερό. Σήμερα ,θυμήθηκε το παρελθόν.
Το déjà vu δεν είναι μόνο όραση.
ΝΟΥΒΕΛΑ "ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΣΗ
ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ
ΝΟΥΒΕΛΑ "ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΣΗ
ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου