Aσπρόμαυρο

                                                                        

                                                                                   
Το μικρόβιο της φωτογραφίας είχε εισχωρήσει για τα καλά μέσα του από μικρό παιδί. Του άρεσε να ξεφυλλίζει οικογενειακά άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος με κομμένη ανάσα. Ξάπλωνε στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού τους και χάζευε τις φωτογραφίες τους με τις ώρες. Άγγιζε απαλά με το χέρι του το γυαλιστερό χαρτί.  Ήταν μια  ιεροτελεστία , η μύηση με την εικόνα που  μίλαγε μέσα στην ψυχή του.Επεξεργαζόταν την φωτεινότητα και αλλαγή των χρωμάτων τους. Αποτύπωνε τα μάτια  και προπαντώς τα χαμόγελα των φωτογραφηθέντων. Αυτές οι εικόνες του μίλαγαν .Διασκέδαζαν δημιουργικά την φαντασία του. Έπλαθαν στο νου του  χιλιάδες ιστορίες με ήρωα αυτόν ή τους άλλους.Τους άφηνε εκεί, να παίζουν ρόλους σε άλλες εποχές,καθώς τις κοιτούσε.

 Ανέσυρε από την μνήμη του κάθε κομμάτι της ζωής του,τους και το απολάμβανε σαν μια γλυκιά σοκολάτα που ενδιάμεσα είχε δοκιμάσει και την γλυκόπικρη γεύση της ζωής.

Κάπου είχε διαβάσει, πως ο φωτογράφος την στιγμή του κλικ καθώς εστιάζεται στην ψυχή, την αποτυπώνει τόσο πολύ μέχρι να καεί, να εξαλΰωθεί. Ιδιαίτερα οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες και οι σκιάσεις τους έκρυβαν πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία μυστηρίου για αυτόν. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις λένε. Σε συνεπαίρνει, σε ενθουσιάζει. Η εικόνα ,παρακάμπτοντας τον νου οδηγεί κατευθείαν στις πύλες της ψυχής. Θυσιάζει όμως ,την κριτική σκέψη στο θεαθήναι.

Κάποιοι, ίσως του προσάπταν ,πως η  μανία του με την φωτογραφία, η προβολή,ήταν μια αγιάτρευτή του λόξα. Έδειχνε  τις φωτογραφίες με ιδιαίτερη περηφάνεια.Ήταν απίστευτα πολλές. Από ταξίδια,άλλες με την  οικογένειά του,άλλες από  στιγμές σημαντικές της ζωής του .Γέφυρες του παρελθόντος,τον συνέδεαν  με το παρόν και το μέλλον.Για  καθεμιά είχε κάτι μοναδικό να  διηγηθεί κάθε φορά. Θα  νόμιζαν, πως είχε ως σκοπό την προβολή της εικόνας του και η γνωριμία του με τον έξω κόσμο ως ανάγκη επιβεβαίωσης.Ίσως, ένας καλπάζων ναρκισσισμός προβολής του, θαυμασμού για το άτομό του.

Αναστέναξε. Ο κόσμος, έχει την τάση πάντα να προσάπτει κάτι, να σχολιάζει μαζί με τον πρωινό ή απογευματινό καφέ για να μην ρουτινιάζει. Όταν κάποιος σε κατηγορεί ότι κάνεις μόνο ό,τι θέλεις εσύ, συνήθως εννοεί ότι δεν κάνεις ό,τι θέλει αυτός.

Όχι ,δεν ήθελε να κλέψει τις εντυπώσεις ,αλλά να φυλακίσει κάθε στιγμή της ζωής του,ως ένα μοναδικό δείγμα ύπαρξης του μέσα στον χρόνο.Ένας συλλέκτης πολύτιμων στιγμών που δεν θα γυρνούσαν με την ίδια μοναδικότητα,αλλά θα αναπληρώνονταν ίσως  από άλλες καλύτερες ,είτε χειρότερες.
Χάιδεψε ανεπαίσθητα μια νέα ρυτίδα έκφρασης του.
Είχε συμφιλιωθεί με τον χρόνο και συμβιβαστεί με τους ανθρώπους.
Και οι δυο έσκαβαν.
Ο χρόνος ρυτίδες .Εκείνοι λάκκους.

Ένα ακόμη κλικ και αποθανάτισε την ζωή για άλλη μια φορά  στο ασπρόμαυρο.
Είχε πολύ καιρό να την πιάσει στα χέρια του,την χαϊδεμένη  του.Η φωτογραφική μηχανή του,το πάθος του.Από τότε που η ψυχή του είχε αρρωστήσει,το φλας έκαιγε πάντα τις καλύτερες στιγμές της ζωής.