ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ ΗΧΟΣ-ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΝΟΥΒΕΛΑ ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΣΗ -ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

Σήμερα , είμαι στην Γη.Χτες, ήμουν στο Σύμπαν.

Χτες, ήσουν στην Γη .Σήμερα ,είσαι στο Σύμπαν.

Την ώρα που εγώ γελάω με την κωμωδία στην οθόνη  της τηλεοράσεως και σχεδόν ξεκαρδίζομαι στα γέλια,εσύ στους

 ήλιους και πλανήτες σου, ακούς τις σκέψεις μου και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια.

 Εκεί πάνω από αυτό το σκανδαλιάρικο σύννεφο, σκας το πιο ζεστό χαμόγελο σου και μου γνέφεις,όμως η ομίχλη

δεν ξεκίνησε ακόμη σήμερα την καθημερινή καθαριότητά της.Δεν ξεσκόνισε το τοπίο για να σε βλέπω καθαρά.

Τι θέλεις να μου πεις,πως είμαι τυφλή;

Mια χαρά μάτια έχω.

Και την αστραφτερή πανσέληνο τρέχω και θαυμάζω κάθε φορά που αυτό το αστραφτερό τόπι  παίζει κρυφτό με τ΄ αστέρια.

Μια, παραφουσκομένο από το πλούσιο γεύμα, ξεχειλίζει στον ουράνιο θόλο.

Άλλωτε πάλι ,σε δίαιτα αυστηρή, σαν μια φέτα από κίτρινο πεπόνι φαντάζει.

  Εάν θέλεις να μάθεις και τον ήλιο βλέπω καθαρά με το καυτό χαμόγελο του.Ανοίγω το παράθυρο να τον  καλοσωρίσω κάθε μέρα εγκάρδια.

Εσύ του λόγου σου,γιατί με το τηλεσκόπιό σου κοιτάς στην Γη και δεν βγαίνεις από το καταφύγιό σου να την περπατήσεις βρε αδερφέ;

Άλλο, να την  καμαρώνεις από μακριά και άλλο, να αισθάνεσαι Γη κάτω από τα πόδια σου.

Δεν λέω, ωραίο το πέταγμα.Ξέρεις όμως ,τι μοναδική αίσθηση χαρίζει το γαργάλημα του γρασιδιού στα γυμνά πόδια;

Να γυρίσεις τα μπατζάκια του παντελονιού;Να κυνηγήσεις πεταλούδες και να αφήσεις επιτέλους την σοβαροφάνεια στην άκρη;

 Σίγουρα, οι ζωές δεν είναι πάντα γέλια και τραγούδια,αλλά χρειάζεται που και που να ξυπνήσεις το κοιμισμένο παιδί μέσα σου.

Είσαι λες αστείος…Δεν το βλέπω καθόλου αυτό….Όλη μέρα κάνουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα .Εσύ από το Σύμπαν σου και εγώ από την Γη μου.

Η διαφορά μας, εγώ την διασκεδάζω την ζωή ακόμη και στις λύπες μου.Θέλω να την γαργαλίσω, να μου χαρίσει το χαμόγελο της και να ξορκίσει όλα τα κακά,ασχήμιες και κακοτοπιές που προσπαθούν να με περιβάλλουν .Εσύ πάλι,  σε αυτή την σπηλιά σου- γραφείο έχεις ταμπουρωθεί 
για τα καλά και δεν επιτρέπεις σ΄ αυτή την μικρή ακτίνα του ήλιου  να σε παρασύρει σ΄ ένα συναρπαστικό ταξίδι πάνω από τα σύννεφα,όπου τα όνειρα δεν θα λείπουν ποτέ. Όπου, οι εφιάλτες θα μεταμορφωθούν  σε άσπρα προβατάκια που θα  σου φέρουν γαλήνιο και χαρούμενο ύπνο.Εκεί, που όλα θα τα βλέπεις με τα πολύχρωμα χρώματα της φαντασίας.Εκεί, που δεν θα χρειάζεται να υποκρίνεσαι για τίποτα και για κανέναν.Εκεί, όπου θα είσαι εσύ.

Mια  είναι που νιώθω, πως βουτάμε στην ίδια θάλασσα μαζί, εκεί όπου η ορατή γραμμή ουρανού και θάλασσας  σμίγουν,εκεί πάλι σε χάνω από την ορατότητά μου. Μια τα κύματά μας διασταυρώνονται .Έπειτα πάλι ,η αχανής θάλασσα σε καταπίνει.

Τα Σύμπαντα μας, κολυμπάνε και εμείς τραβάμε κουπί,άλλος στην Ανατολή και άλλος στην Δύση.

 Όχι ,δεν είναι επιστημονική φαντασία, πως τα δυο Σύμπαντα μας είναι σε θέση να επικοινωνήσουν, είναι απλά θέμα κοσμολογικής παρατήρησης.Τόσο απλό.

Μήπως τελικά το παρελθόν μας, αφορά το παρόν σ΄ ένα κοινό για μας Σύμπαν;

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.Ακούω τον αντίλαλο της φωνής σου να με καλεί,όχι πίσω  από τον τοίχο του σπιτιού, αλλά μέσα στον δικό μου χωροχρόνο.Εκεί, όπου  τα πόδια μας θα πατήσουν γερά στην Γη και θα λύσουν τον γρίφο της ‘’σκοτεινής περιοχής’’και όχι  άλλο πια η ΝΑSA.

Είναι η περιοχή, όπου θα σπείρουμε τον κοσμικό σπόρο της Αγάπης.’Οπου δεν θα την ακούμε μόνο, αλλά και θα την βλέπουμε.Θα είμαστε δυο φυσαλίδες ,που η μια  άφησε το αποτύπωμα της πάνω στην άλλη για τον καλό σκοπό της δημιουργικής αυτής Αγάπης.Όπου ,θα μετρατρέψουμε την «ψυχρή  περιοχή», σε θερμοκήπιο με λουλούδια,ποτισμένα με δάκρυα χαράς από μάτια της καρδιάς μας.

Εκεί, όπου τον μόνο ήχο που θ΄ακούμε,θα είναι της Αγάπης.