Στον πόνο να λες πάντα “ευχαριστώ που υπήρξες”..

                                                 haundet pain by chellefan Chibi


Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου


Έχεις  παρατηρήσει πως είμαστε υπέρμαχοι της χαράς και εχθροί του πόνου;
Έχεις παρατηρήσει πως αγκαλιάζουμε όλα τα ευχάριστα και απωθούμe όλα τα δυσάρεστα;
Έχεις παρατηρήσει πως γυρίζουμε γύρω από τα γέλια,τις ευχάριστες παρέες,τις γιορτές και ξεχνάμε όσους υποφέρουν και πονούν;
Πιστεύουμε, πως όλα αυτά μας πλακώνουν,μας μελαγχολούν,μας λυγίζουν,μας νεκρώνουν.
Πιστεύουμε, πως θα προσπεράσουν την δική μας πόρτα και όμως  συμβαίνουν κοντά μας ή έρχονται να χτυπήσουν και την πόρτα μας.
Πιστεύουμε, πως η αδικία,η προδοσία, η ασχήμια,δεν θα χαιρετίσουν εμάς προσωπικά.

Στο πέρασμα των αιώνων, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ο άνθρωπος βίωσε τον πόνο και τον βιώνει .Από τον Προμηθέα που υπέστη πόνους, δεμένος βασανισμένος στον βράχο  του Καυκάσου,για το κλέψιμο της φωτιάς .Με την Πανδώρα που άνοιξε  το πιθάρι της,έλυσε τους "ασκούς του Αιόλου" και σκόρπισε κάθε λογής "πόνους" . Μέσα από τις τραγωδίες, που ο πόνος κατασπαράζει,σωστό ολοκαύτωμα.

 Ο πόνος της "γέννησης",της γέννας,της  παιδικής ηλικίας,ο ερωτικός ,ο πόνος της απώλειας. Στην ωριμότητα η βίωση του πόνου, ως φόβος της φθοράς και του θανάτου.Άλλοτε σωματικός,άλλοτε ψυχικός ,άλλοτε πνευματικός.
Εμείς δεν  βλέπουμε την πραγματικότητα .Βλέπουμε  τον κόσμο όπως εμείς θέλουμε να τον αντιληφτούμε,μέσα από ένα γυαλιστερό ζελοφάν.


Όμως να ξέρεις, ο πόνος είναι ένας από τους σοφότερους δασκάλους.Ο χειρούργος Paul Brand, επισήμανε ,πως ο πόνος είναι ένα δώρο που κανείς δεν θέλει να ξετυλίξει από το περιτύλιγμά του πραγματικά. Δεν μπορούμε να μάθουμε να ζούμε καλύτερα ,χωρίς να περάσουμε από στάδια πόνου κάθε μορφής.Να τον εντρυφήσουμε, να εξοικειωθούμε μαζί του.Να του συστηθούμε και να μας συστηθεί. Να κουβεντιάζουμε σαν δυο παλιόφιλοι.Να μας φέρει σε επαφή με τον εαυτό μας.

Σημαδότης μας, περνώντας μαζί μας την δοκιμασία και τις πολύτιμες πληροφορίες που μας χάρισε ,μας ώθησε να  τον ξεπεράσουμε, πλέοντας με το καράβι της συναισθηματικής εμπειρίας. Στο «ιατρείο'' του,  όλοι είμαστε ασθενείς  που διδασκόμαστε. Μας οδηγεί στην παρατήρηση,ενδοσκόπιση του εαυτού μας, στην πνευματική αφύπνιση ,στην εσωτερική κάθαρση, στην κατανίκηση της εστίας του, στην υπέρβαση.


Μπες στο κελί της φυλακής του πόνου σου και απελευθέρωσέ τον.

Κάθε πόνος είναι σπόρος φώτισης, επειδή ο πόνος σε σπρώχνει να αναζητήσεις τη σοφία.Είναι οδηγητής στον δρόμο για τη αληθεια του καθενός. Αλλιώς, θα βαριόσουν, θα κοιμόσουν, θα ήσουν σαν φυτό. Μην τον ανταγωνίζεσαι  Να νιώθεις ευγνωμοσύνη προς τον πόνο. Σε κρατάει σε εγρήγορση, σε κρατάει ξύπνιο και σε προκαλεί να βρεις τρόπο να τον ξεπεράσεις. «Bodhidharma- Zen Master».

Κανείς δεν επιθυμεί να περπατήσει μέσα από το μονοπάτι του πόνου. Όμως πίσω από  εκείνη ακριβώς την  στροφή, κρύβεται η χαμένη αλήθεια,η επίγνωση,η συνειδητότητα.

 Παιδεύει,εκπαιδεύει,ωριμάζει,χαλυβδώνει.

­To σώμα είναι μόνο το όχημα,η φορεσιά. Στα συναισθηματικά, διανοητικά και πνευματικά ερωτήματα, ο πυρήνας είναι η ψυχή,για αυτό και παραμένει πάντα αλώβητη.Ατσαλώσου δια πυρός και σιδήρου. Μεταμόρφωσε το σκοτάδι σε φως.Το δηλητήριο του πόνου σε ισχυρό αντίδοτο.

Πόνεσα.Ε και;

Eυχαριστώ που υπήρξες.

 all this pain is illusion by imiko

http://www.loveletters.gr/%ce%a3%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%ce%bd%ce%b1-%ce%bb%ce%b5%cf%82-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8e-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%85%cf%80/

ΔΙΑΤΡΗΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ "ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΟ ΕΓΩ''ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

 Φωτό Θωμάς Γιαννάκης
https://www.facebook.com/thomasgiannakisphotographer/

© Behind The Sea
Gipsy
Περιοχή Λαγονήσι-Πούντα

9 Οκτωβρίου 2017

Σκαρφάλωμα,σκάλες πολλές,πέρασμα μέσα από την θάλασσα για απέναντι.Ανακάλυψη του Θωμά!!
Φόρεμα Β-loved
Φουλάρι Αccessori

Μαλλιά Ελένη
Μακιγιάζ Ιουλία
Μανικιούρ Ελισάβετ
Κομμωτήρια Shine Άλιμος

Φωτιά και Νερό δυο δυνάμεις αλληλοσυγκρουόμενες.
Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους που συναντιούνται.Από εσάς εξαρτάται εάν καταστρέψετε ο ένας τον άλλον ή εάν καταφέρετε να δημιουργήσετε μια ευεργετική δύναμη για ολόκληρο το σύμπαν.
Omram Mikhael Aivanhov.
Μέρος αποσπάσματος από Δέσποινα Παλαμάρη

Διάτρητο κόκκινο

Φωτιά,πυροσβέστης.
Φωτιά,εμπρηστής.
Φωτιά,ικέτης.
Φωτιά,ανιχνευτής.
Σε στάχτες υποδαυλίζει δαυλούς της φωτιάς.
Πυρπολεί αλήθειες σε καδένες καρδιάς.
Σ΄ ένα κάδρο πάνω από το τζάκι,
γνέθει μίτος με ξέμπλεκα μαλλιά,
ανεμίζει κορδέλες με μάτια ανοιχτά.
Νήματα κουνάει στου λαβυρίνθου τη σκια
και στη λάβα του γράφει ειδήσεις,συνειδητά.
Πάνω από φλόγες χορεύει το ταγκό ρυθμικά
και ενέργεια δαιμονισμένη το χέρι του κρατά.
Στο χορό επάνω γίνεται νερό και σκορπίζει τις φλόγες,
σε ανάφλεξης καλπασμό.
Φωτιά και νερό,σε αντιστάθμισης ρυθμό.
Χορεύουν την παρόρμηση και αόρατο συνειδητό
και οι δυο κυριάρχοι στο ίδιο σκηνικό.
Το νερό σαρώνει της φωτιάς τον τριγμό
Κόκκινο πεπερασμένο ,διάτρητο.
''Αναδυόμενο εγώ''Εκδόσεις Όστρια.

Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Αμνησία-"Επίγειος Ουρανός" Νουβέλα προς Έκδοση- Ανδρονίκη Ατζέμογλου

                                                          Lost in memories by hearthy


Περιπλανήθηκε στον χώρο.Η ματιά  περπάτησε.Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα και αποτραβήχτηκε, λες και το πρόσωπο της ποτίστηκε από πολύ φως.Αυτή η ματιά, στην μαγική στιγμή του χρόνου εγκλωβίστηκε. .Ξεδίπλωσε το καμμένο φιλμ της ζωής της. Τυλιγμένο  ήταν σε εικόνες,στιγμές,ρωγμές. Οι φωτογραφίες φάνταζαν ασπόμαυρες. Βουβός κινηματογράφος εκτυλισσόμενος σε λάθος ταχύτητα.Έπειτα τυλίχτηκε με τα  πέπλα μυστηρίου της. Έριξε   κουρτίνα στην αυλαία των ματιών  της. Αυτή, έπεσε βαριά.

Τα ίχνη χάθηκαν,έτσι όπως βρέθηκαν.Κρύφτηκαν μέσα στις σελίδες τρεχούμενων σελίδων ημερολογίου,μέσα σε χειμώνες, καλοκαίρια,φθινόπωρα ,ανάμεσα σ΄ ανθισμένες αμυγδαλιές.

Και να εκεί, ανάμεσα στα σκηνικά του  άψυχου θεατρού, σε μια αυλαία που έπεσε, η μνήμη ωραία κοιμωμένη,  τόσο καιρό βρίσκεται σε κώμα  αναπαυμένη..Ανασαίνει ρυθμικά,  αρχίζει ν΄ αφουγκράζεται, ξυπνά. Σηκώνεται από  τον λήθαργο.
Μέσα από το σκοτάδι  σκάβει έξοδο προς  το φως.Από το πολύτιμο κουτί της επιλέγει τους διαλεχτούς θησαυρούς της, όλες τις όμορφες αναμνήσεις τους.

Οι ψυχές τους ήξεραν να μιλάνε.Στην αρχή σαν  βροχή που έγλειφε το παγωμένο τζάμι.Αγέρας που  χτύπαγε   την πόρτα τους  να τον φιλέψουν.Τους ξεσήκωνε. Τους  ταξίδευε με τα μάτια  της φαντασίας   στο πέλαγος του κόσμου τούτου .Αυτός ,ως τραγούδι που επιθυμούσαν να τραγουδούν και να χορεύουν.Χάριζε μια  νότα ξεχωριστή σε κάθε μέρα της ζωής τους.

Η γη  που πάταγαν ήταν νησί  του Παραδείσου  τους.Ήταν νησί της θεικής τάξης,αρμονίας και ισορροπίας τους.Κάθε νέο σύννεφο ζωής που  σκιάζε την ζωή τους, για αυτούς πρόκληση πνευματικής αφύπνισης και συντονισμού τους.Χέρι με χέρι, άλλο ένα σκαλοπάτι στο κάλεσμα του ουρανού  που άπλωνε την  προστατευτική ομπρέλα του ουράνιου τόξου του γύρω τους.

Σ΄ έναν   κόσμο επιλεκτικής μνήμης και όρασης,είναι  αυτή ακριβώς  που  είναι φωτογράφος   της όμοιας ψυχής της, όταν την συναντήσει.
Η μνήμη έχει τον  δικό της κώδικα επικοινωνίας,  ακόμη και εάν  παρωδικά  κλειδώσει,αρνηθεί.Το αντικλείδι  της θα είναι  πάντα  η καρδιά.Ξεκλειδώνει τον χαμένο χρόνο ,πιθανά λάθη της αντίληψής της.Ξετυλίγεται.Ξεσκεπάζεται από  τα πέπλα της βαθιάς αμνησίας της.Θυμάται.

Εάν καθένας μας πει ,όχι δεν φοβήθηκα τη μνήμη,δεν την σκότωσα .Την άφησα να ζήσει.Την ζω.
Εάν στην ερώτηση της ψυχής του καθενός , η απάντηση είναι  πάντα ο άλλος ,η  καρδιά, του  δεν θα λαθεύει. Αυτό το μικρό παιδί, η καρδιά, έχει γλώσσα τα μάτια της.

Μια καμουφλαρισμένη τραγωδία τις περισσότερες φορές   είναι η ζωή ,με  μικρές αναλαμπές τις μικρές   κωμωδίες της.Τραγωδία και κωμωδία,παίζουν το έργο της ζωής.Η ζωή φλέγεται.Στην κορυφή του ηφαιστείου της βρίσκεται η αγάπη.Λάβα είναι  τα κομμάτια της αλήθειας της.Σπόροι της  ανθίζουν  οι κωδικοποιημένες πληροφορίες της ζωής.

Όταν στην ερώτηση της ψυχής σου, είμαι η απάντηση, η καρδιά μου θα  φτερουγίζει με φτερά μου την αλήθεια της ψυχής σου.
Η μνήμη σου  θα θυμάται .Η καρδιά μου  δεν  θα ξεχνά.Κάθε χτύπος και μια καινούρια ανάσα. Κάθε μνήμη θ΄ αποτελεί μια καινούρια στιγμή.

Με  το  ένα   φτερό η ζωή θα γράφει.Με το δικό σου και το δικό μου   θα  δημιουργεί.Πετάμε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι σ΄έναν ουρανό πέρα από σύννεφα.Δίνουμε πνοή  σε κάθε στιγμή της  ζωής.


Στο παιχνίδι της μνήμης, το μόνο κρυφτό  το παίζει η ανάμνηση. Το τώρα , είναι ένα άλογο ελεύθερο.Καλπάζει αγέρωχα προς το μέλλον.

Για την Νουβέλα ''Επίγειος Ουρανός".Α.Α.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γεννιούνται απο τις στάχτες τους..

                                    Lost Affection

                                    Φωτό Θωμάς Γιαννάκης

                                    Άλιμος 2015                         

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου


Xάνομαι εκεί που θα με ξαναβρώ.
Χάνομαι στους πέντε ανέμους. Mε πετάνε σ΄ έναν ολοδίκο μου ουρανό.
Εκεί θα ταξιδέψω με τ΄ άλλα σύννεφα και θα βάψουμε το υπέροχο σιέλ της κάθε μέρας μας.
Χάνομαι στις νότες ενός τραγουδιού, για να παγιδευτώ στον ρυθμό του που με συνεπαίρνει σαν στρόβιλος.
Χάνομαι σε λίμνες ματιών να πιω όλες τις αλήθειες τους.
Χάνομαι από τους παγωμένους χειμώνες και ξημερώνω σε ήλιους αναγέννησης της ψυχής.
Χάθηκα εκεί, για να βρεθώ σε όμορφοτερα μονοπάτια της καρδιάς μου.
Χάνομαι σε κάθε άνοιξη που μοσχοβολά γιασεμί, αφημένο σ΄ ένα ξεχασμένο βιβλίο.
Χάνομαι στο κάθε φιλί που με ανασταίνει.
Χάνομαι σε κάθε καλοκαίρι που πλέει στα νερά σου.
Εσύ είσαι το κύμα,ο  κάθε οικείος, φίλος και σύντροφος ζωής.
Χάνομαι σε όσους με πρόδωσαν, για να βρω το δρόμο της δύναμης στην αρένα της ζωής.
Ίσως, χάνομαι γιατί δεν ξέρω τι να πω.
Χάνομαι στην άηχη σιωπή την γεμάτη νοήματα. Κάθε φορά νέοι ορίζοντες. Νέες σκηνές, νέοι πρωταγωνιστές, νέο ενδιαφέρον.
Χάνομαι αθόρυβα, πολλές φορές όχι από σκοπό, άλλα γιατί η προσήλωση στην ρουτίνα μ΄ έχει για άλλη μια φορά απορροφήσει.


Χάνομαι σε αυτό μεγάλο τρένο της ζωής. Κάθε βαγόνι της και ένας χρόνος που με ταξιδεύει στις πολύτιμες εμπειρίες της.
Χάνομαι, γιατί είμαι άνθρωπος και θα ξαναχαθώ εκθέτοντας τον εαυτό μου σε μια καλύτερη κάθε φορά version από αυτή της εξαφάνισης.
Ναι, μου αρέσουν όλοι εκείνοι που ξέρουν τον τρόπο να χαθούν για να περάσουν στην αντιπέρα όχθη.
Αυτούς, που ξέρουν να βραχούν και να μουσκέψουν κάθε ίνα του κορμιού τους από εμπειρίες όμορφες και άσχημες και να συνθέσουν το δικό τους μπουκέτο της ζωής.
Θα είναι αυτό που δεν θα μοιάζει με κανένα άλλο, γιατί η σύνθεση του καθενός θα είναι ένα ανθοπωλείο με λουλούδια γνώσεων.
Κριτήριο αφομοίωσης γίνονται οι πέντε τους αισθήσεις.

Ναι, μου αρέσουν αυτοί που αγγίζουν την φωτιά και αναγεννούνται από τις στάχτες τους.
Μου αρέσουν αυτοί, που δεν ξέρουν ποιον δρόμο θ΄ ακολουθήσουν, αλλά δεν περπατάνε σε τετριμμένα
Περπατάνε, στον άγνωστο δρόμο των εκπλήξεων.

Εύκολο να χαθείς, μα δύσκολο να μείνεις. Άλλο να πολεμάς από κοινού και άλλο ο καθένας μόνος με τους δράκους των παραμυθιών.

Έφυγα από το παρελθόν, μετρώντας το παρόν .Μετράω ότι έμεινε. Μένει.

Είμαι μια μικρή κουκίδα στον χάρτη του κόσμου αυτού.Έλα να απλώσουμε το δίχτυ.Η μια κουκίδα να απλώσει το χέρι στην επόμενη να την φωτίσει .
Όλες μαζί να γίνουμε μια λουτρόπολη αναψυχής μας.

Έψαξες να με βρεις; Να πιάσουμε μαζί το κουβάρι του μίτου και να το ξεδιπλώσουμε;

http://www.loveletters.gr/%ce%9c%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%81%ce%ad%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84/