Αμνησία-"Επίγειος Ουρανός" Νουβέλα προς Έκδοση- Ανδρονίκη Ατζέμογλου

                                                          Lost in memories by hearthy


Περιπλανήθηκε στον χώρο.Η ματιά  περπάτησε.Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα και αποτραβήχτηκε, λες και το πρόσωπο της ποτίστηκε από πολύ φως.Αυτή η ματιά, στην μαγική στιγμή του χρόνου εγκλωβίστηκε. .Ξεδίπλωσε το καμμένο φιλμ της ζωής της. Τυλιγμένο  ήταν σε εικόνες,στιγμές,ρωγμές. Οι φωτογραφίες φάνταζαν ασπόμαυρες. Βουβός κινηματογράφος εκτυλισσόμενος σε λάθος ταχύτητα.Έπειτα τυλίχτηκε με τα  πέπλα μυστηρίου της. Έριξε   κουρτίνα στην αυλαία των ματιών  της. Αυτή, έπεσε βαριά.

Τα ίχνη χάθηκαν,έτσι όπως βρέθηκαν.Κρύφτηκαν μέσα στις σελίδες τρεχούμενων σελίδων ημερολογίου,μέσα σε χειμώνες, καλοκαίρια,φθινόπωρα ,ανάμεσα σ΄ ανθισμένες αμυγδαλιές.

Και να εκεί, ανάμεσα στα σκηνικά του  άψυχου θεατρού, σε μια αυλαία που έπεσε, η μνήμη ωραία κοιμωμένη,  τόσο καιρό βρίσκεται σε κώμα  αναπαυμένη..Ανασαίνει ρυθμικά,  αρχίζει ν΄ αφουγκράζεται, ξυπνά. Σηκώνεται από  τον λήθαργο.
Μέσα από το σκοτάδι  σκάβει έξοδο προς  το φως.Από το πολύτιμο κουτί της επιλέγει τους διαλεχτούς θησαυρούς της, όλες τις όμορφες αναμνήσεις τους.

Οι ψυχές τους ήξεραν να μιλάνε.Στην αρχή σαν  βροχή που έγλειφε το παγωμένο τζάμι.Αγέρας που  χτύπαγε   την πόρτα τους  να τον φιλέψουν.Τους ξεσήκωνε. Τους  ταξίδευε με τα μάτια  της φαντασίας   στο πέλαγος του κόσμου τούτου .Αυτός ,ως τραγούδι που επιθυμούσαν να τραγουδούν και να χορεύουν.Χάριζε μια  νότα ξεχωριστή σε κάθε μέρα της ζωής τους.

Η γη  που πάταγαν ήταν νησί  του Παραδείσου  τους.Ήταν νησί της θεικής τάξης,αρμονίας και ισορροπίας τους.Κάθε νέο σύννεφο ζωής που  σκιάζε την ζωή τους, για αυτούς πρόκληση πνευματικής αφύπνισης και συντονισμού τους.Χέρι με χέρι, άλλο ένα σκαλοπάτι στο κάλεσμα του ουρανού  που άπλωνε την  προστατευτική ομπρέλα του ουράνιου τόξου του γύρω τους.

Σ΄ έναν   κόσμο επιλεκτικής μνήμης και όρασης,είναι  αυτή ακριβώς  που  είναι φωτογράφος   της όμοιας ψυχής της, όταν την συναντήσει.
Η μνήμη έχει τον  δικό της κώδικα επικοινωνίας,  ακόμη και εάν  παρωδικά  κλειδώσει,αρνηθεί.Το αντικλείδι  της θα είναι  πάντα  η καρδιά.Ξεκλειδώνει τον χαμένο χρόνο ,πιθανά λάθη της αντίληψής της.Ξετυλίγεται.Ξεσκεπάζεται από  τα πέπλα της βαθιάς αμνησίας της.Θυμάται.

Εάν καθένας μας πει ,όχι δεν φοβήθηκα τη μνήμη,δεν την σκότωσα .Την άφησα να ζήσει.Την ζω.
Εάν στην ερώτηση της ψυχής του καθενός , η απάντηση είναι  πάντα ο άλλος ,η  καρδιά, του  δεν θα λαθεύει. Αυτό το μικρό παιδί, η καρδιά, έχει γλώσσα τα μάτια της.

Μια καμουφλαρισμένη τραγωδία τις περισσότερες φορές   είναι η ζωή ,με  μικρές αναλαμπές τις μικρές   κωμωδίες της.Τραγωδία και κωμωδία,παίζουν το έργο της ζωής.Η ζωή φλέγεται.Στην κορυφή του ηφαιστείου της βρίσκεται η αγάπη.Λάβα είναι  τα κομμάτια της αλήθειας της.Σπόροι της  ανθίζουν  οι κωδικοποιημένες πληροφορίες της ζωής.

Όταν στην ερώτηση της ψυχής σου, είμαι η απάντηση, η καρδιά μου θα  φτερουγίζει με φτερά μου την αλήθεια της ψυχής σου.
Η μνήμη σου  θα θυμάται .Η καρδιά μου  δεν  θα ξεχνά.Κάθε χτύπος και μια καινούρια ανάσα. Κάθε μνήμη θ΄ αποτελεί μια καινούρια στιγμή.

Με  το  ένα   φτερό η ζωή θα γράφει.Με το δικό σου και το δικό μου   θα  δημιουργεί.Πετάμε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι σ΄έναν ουρανό πέρα από σύννεφα.Δίνουμε πνοή  σε κάθε στιγμή της  ζωής.


Στο παιχνίδι της μνήμης, το μόνο κρυφτό  το παίζει η ανάμνηση. Το τώρα , είναι ένα άλογο ελεύθερο.Καλπάζει αγέρωχα προς το μέλλον.

Για την Νουβέλα ''Επίγειος Ουρανός".Α.Α.