Στη ζωή μας ακροβάτες, ισορροπώντας πάνω στο σκοινί…

                                                                              Partner acrobats ''La Vision'' tumbir

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου

Στο τσίρκο της ζωής εμείς οι ακροβάτες.
 Ισορροπούμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί, ζυγίζοντας κάθε φορά τις ευκολίες ή δυσκολίες της. 
 Iσορροπία πάνω στο σχοινί, έτσι δεν λέει και το τραγούδι, σαν ροκ συγκρότημα και εάν μας αντέξει η σκηνή θα φανεί στο χειροκρότημα.

Η έκβαση της ζωής μας εξαρτάται από την δική μας κάθε φορά ισορροπία ή ανισορροπία.
 Kρίνεται από τις αρμονικές ή δυσαρμονικές κινήσεις μας. 
Και οι άνθρωποι γύρω μας; Άλλους καταφέρνεις να τους κρατήσεις από το χέρι και να σε κρατήσουν. Άλλοι πέφτουν, χάνονται. Κάποιοι σε στηρίζουν, σε βοηθούν.
 Άλλοι χαίρονται να σε καταποντίζουν.

Καθένας από εμάς στην ζωή εκτελεί το δικό του ακροβατικό με τον δικό του στυλ και ρυθμό, χορευτικά ή αδέξια. Άλλος τραμπαλίζεται, άλλος αιωρείται πάνω σε κούνια στο έλεος του αέρα, δίνοντας μάχη με το ύψος ή το βάθος της ζωής.
 Ποιος θα καταφέρει τελικά να κρατηθεί στην επιφάνεια της, ποιος θα πέσει στο κενό; 
Το άγνωστο στροβιλίζεται. 

Αλίμονο εάν δεν συγχρονιστούμε για να δώσουμε πνοή στο νούμερο που εκτελούμε ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί, για να συντονιστούμε στην ζωή.
Πυλώνες μας στην προσπάθεια αυτή, ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη. Εάν ο πιο αδύναμος κρίκος σπάσει, καραδοκεί η ρίψη μας στο κενό.
Κενό μας, το χάος της πεζότητας και ρηχότητας του βίου.

Ριψοκίνδυνα ακροβατικά, οι κάθε είδους καταχρήσεις που απειλούν την ζωή μας. Ακροβατικά, τα οποία μπορούν να κοστίσουν την πολύτιμη ζωή μας. Οδήγηση σε κατάσταση μέθης, επικίνδυνη οδήγηση, καταστροφή και μόλυνση του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, ”νούμερα” που ούτε που θα φανταζόμασταν τον βαθμό της επικινδυνότητάς τους.
Και το στεφάνι της φωτιάς, άλλο νούμερο και αυτό. Ο εμπρησμός στα δάση μας θα φουντώσει για τα καλά. Ο καπνός θα γίνει φωτιά. Η φωτιά πύρινη λαίλαπα. Οι πύρινες γλώσσες εάν αρχίσουν και συνομιλούν με τα ξερόχορτα, θα επισκεφτούν το σπίτι του γείτονα, αλλά δεν θ’ αργήσουν γίνουν επισκέπτες και στο δικό μας.

Σωτήρας μας, η ευελιξία στην αντιμετώπιση κρίσιμων αποφάσεων για το κοινό καλό όλων μας, της ζωής μας, αλλά και της ζωής των άλλων. Η σταθερότητα μας σε ζητήματα ζωτικής σημασίας και το χρησιμότερο, το προστατευτικό πλέγμα που πρέπει να στηθεί, τόσο από το οικείο περιβάλλον μας, από το φιλικό και τέλος το κρατικό, εάν είναι ικανό να κουβαλήσει ευθύνες.

Και σε περίπτωση πτώσης;
 Πάντα παραμονεύει τέτοιος κίνδυνος,  μα σαν καλός ακροβάτης οφείλεις ν΄ αναρριχηθείς. 
Ωφείλεις να κατακτήσεις και πάλι τους αιθέρες.
H σταδιακή επίπονη αναρρίχηση πετυχαίνεται με σκληρές προπονήσεις κόντρα στις δυσάρεστες προκλήσεις της ζωής.

Έλα να γίνουμε ακροβάτες στον χρόνο της καθημερινότητας.
 Δυο κρίκοι στήριξης στο σάλτο μορτάλε της ζωής. 
Όταν εγώ θα είμαι σε πτώση στον δρόμο του θανάτου εσύ θα με κρατάς στον δρόμο της ζωής.
 Δυο ακροβάτες χορευτές στην κατάκτηση του δικού μας ύψους.

http://www.loveletters.gr/%ce%9c%ce%b9%ce%b1-%ce%b9%cf%83%ce%bf%cf%81%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%af%ce%b1-%cf%88%ce%ac%cf%87%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%bf%ce%b2/ 

Μόνο ένα δώρο

Η σημασία ενός δώρου για τον καθέναν συμβολίζει και κάτι.

Για πολλούς

σημαίνει  επένδυση πολύτιμου χρόνου.

Σημαίνει επένδυση καρδιάς.

Σημαίνει  ωφέλεια ψυχής του δούναι και λαβείν χαρά.

Σε λιγοστούς φέρνει στον νου την αρχαία φράση''Φοβού τους Δαναούς δώρα φέροντες''..

Υπάρχουν και οι ατυχείς στιγμές όπου δίνεις ή παίρνεις ένα δώρο που για σένα δεν είναι ίσως το "κατάλληλο".

Για  άλλους πάλι  συμβολίζει μια μεγάλη καρδιά  που αρέσκεται αυθόρμητα και απλόχερα να χαρίζει,όπως  συνέβη και  στην  παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού.

Αυτό το καλοκαίρι για το αγόρι ήταν πιο φωτεινό.

Τι και εάν ο ήλιος του χαμογελούσε σαν μια τεράστια  μπάλα έτοιμη να την πιάσει

για παιχνίδι.

Τι και εάν η φωνή της μαμάς τον προέτρεπε να τρέξει και να αγκαλιάσει την θάλασσα,να την χαρεί ,να πλατσουρίσει στα δροσερά νερά της.

Το μουτράκι του ήταν κολλημένο στο πρεβάζι  του παραθύρου .

Εκεί στεκόταν περήφανο το δώρο του και ήταν ολόδικό του.

Το κοίταζε και τον κοίταζε.

Κόκκινη κομψή στολή με μαύρα σειρήτια αγκάλιαζε το στητό του κορμί.

Ένα μαύρο παντελόνι συμπλήρωμα της εντυπωσιακής στολής του.

Η μόνη παραφωνία στο σκηνικό στεκόταν περήφανος αλλά κουτσός στο ένα του πόδι.

Ένα μικρό λάθος του κατασκευαστή του.

Που να ήξερε πως αυτός θα είχε και την πιο αξιόλογη τύχη,μέσα στην ατυχία του.

H φωνή της μαμάς όλο και δυνάμωνε και ο μικρός ξεφυσώντας με δυσαρέσκεια άφησε απρόθυμα από το χέρι του το νέο του απόκτημα,τον μολυβένιο του στρατιώτη,δώρο της αγαπημένης του θείας που τους φιλοξενούσε κάθε χρόνο στο υπέροχο νησί της Ιθάκης.

Αντί να τον φυλακίσει στο στενάχωρο στενό κουτί μαζί με τους υπόλοιπους, 

τον τοποθέτησε άτσαλα και βιαστικά πάνω στην συρταριέρα   και όπως πήγε να τον στήσει αυτός εκτέλεσε άκομψα κάτι σαν κίνηση.

 Κατάφερε και στάθηκε τελικά αδέξια σαν να  έκανε χορευτική φιγούρα.

Δεν πίστευε σχεδόν στα μάτια του πως στάθηκε τελικά δίπλα σε μια μινιατούρα μιας εντυπωσιακής χορεύτριας .

Διάφανη,αέρινη με το ροζ τούλι της έδινε άλλη χάρη στην ατμόσφαιρα.

Τα λυτά της μαλλιά χόρευαν στο ελαφρύ αεράκι που έμπαινε από την   μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα  που βρισκόταν κοντά στην συρταριέρα.

Οι  ματιές τους διασταυρώθηκαν κάτι από πόλεμο ξιφομαχίας θύμησαν.

-Ποιος είσαι του λόγου σου;

-Είμαι απλά ένα δώρο.

-Έχεις ποτέ σκεφτεί εσύ τι δώρο θα μπορούσες να χαρίσεις σε κάποιον;

-Εγώ,εγώ…δεν έχω κάτι πολύ ακριβό να του χαρίσω  ,αλλά το πολυτιμότερο επάνω μου είναι η  καλοσύνη της καρδιάς μου.

Ναι θα μπορούσα έτσι όπως σε κοιτώ να σου χάριζα μια καρδιά  γεμάτη καλοσύνη κάνοντας μια αρχή με την προσφορά  μου σε κάποιον.

Αυτό είναι ότι πολυτιμότερο κουβαλάω επάνω μου.

Η μικρή χορεύτρια  του έσκασε ένα εγκάρδιο χαμόγελο,αλλά πριν προλάβει να τον ευχαριστήσει  το αεράκι που δυνάμωσε  και έγινε αέρας δυνατός έριξε και τους δυο μέσα  στην βοή του δρόμου καθώς έπεφταν ιλιγγιωδώς  από το ύψος του μισάνοιχτου μπαλκονιού.

Τίποτα δεν μπορούσε να διακόψει την ορμητική τους πτώση .

Και όμως….διακόπηκε από την  ζεστή ψησταριά ενός πλανόδιου καλαμποκά που η φωτιά  της  είχε δυναμώσει αρκετά για να ψήσει την πραμάτεια του.

Εκεί μαζί έλιωναν  τώρα και  οι δυο τους .

Προσπάθησε να τραβήξει τις άμορφές τους μάζες αλλά μάταια.

Η «πυρομανιακή" καρδιά του ,έλιωνε μαζί με την φλεγόμενη ψυχή της.

Εκείνη  μόλις που πρόλαβε να του ψιθυρίσει  εσύ είσαι  αέρας,εγώ φωτιά μαζί  λιώνουμε σε προσφορά ολότητας.

Ήταν η πρώτη φορά που δεν  έπεφτε πια μόνη στην φωτιά της ζωής,αλλά κάποιος έπεφτε μαζί της.

Αυτός ήταν απλά ένα δώρο.

Δώρο του η καλοσύνη της  καρδιά του.

Το δώρο της μια καλοσυνάτη καρδιά.

Εσύ πότε χάρισες τελευταία φορά ένα δώρο σε κάποιον;

Μην διστάσεις να ξοδέψεις  την χαρά σου ,την δημιουργία, την φαντασία σου ,τα συναισθήματά σου,γιατί είναι τα μόνα που δεν κοστίζουν όταν γίνονται από καρδιάς.

Τότε δεν θα  είναι μόνο ένα ακόμη δώρο,  αλλά  ένα δώρο καρδιάς,ένα δώρο της καρδιάς σου.

To πεπρωμένο σου εσύ το ορίζεις-'' Φυγείν αδύνατον''-Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου

-Γεια σου. Είμαι  το “πεπρωμένο”.
-Το ποιο;
Το όνομα σου ακούγεται σαν να με χτύπησε πέτρα βαριά.
Kουβαλάς φαίνεται βαριά κληρονoμιά.
-Έχω και πιο εύηχα ονόματα, όπως  ένα από αυτά με το οποίο με  αποκαλούν χαιδευτικά, Κισμέτ. Κάτι από αραβική όαση φέρνω μαζί μου, μια δροσιά από γάργαρα νερά με λούζει. Το άρωμα εξωτικών φυτών αγκαλιάζει την αύρα μου.

-Δεν ξέρω…Τόσο βαριά ηχούν τα γράμματα  του πρώτου σου ονόματος, που δεν θα μπορέσω να το αντέξω…Αλλά και για το δεύτερο έχω τις επιφυλάξεις μου. Άσε που εάν ξεχαστώ στην όαση και σηκωθεί απότομη αμμοθύελλα, ποιος με γλιτώνει; Γιατί εάν βασιστώ επάνω σου θα την έχεις ίσως  κάνει, αφήνοντάς με στο έλεός της.  Άσε με να χαρείς! Φύγε από μπροστά μου! Χάσου!

-Σκεπάζομαι με το μανδύα μου, δες,  για να έχω πιο ευχάριστη όψη και να μην σε προβληματίζω. 
Βιώνω αλήθειες πάντα μέσα από τα ταξίδια και τις εμπειρίες μου. Αποκάλεσέ με και οραματιστή. 
Ακολουθώ τους νόμους της εξέλιξης.
Ακούς; Με λένε πεπρωμένο και υπερασπίζομαι τ΄ όνομά μου.
Εσένα όμως,  λυπάμαι που στο λέω, αλλά σε κόβω πολύ στάσιμο. Έχεις σχεδόν βαλτώσει. Τα πόδια σου  ρίζωσαν στο έδαφος. Κουνήσου, κινήσου, ελίσσου, εξελίξου, βίωσε.
-Σαν πολύ επίμονος μου είσαι και  άρχισες να με νευριάζεις για τα καλά.

-Ωραία, θα σε αφήσω, αλλά απάντησε μου σε μια ερώτηση κρίσεως.
Ξέρεις από πού ήρθες, που πηγαίνεις και ποια είναι η επίγειά σου αποστολή;
-Γιατί θα με κατατάξεις και στον στρατό τώρα, μήπως στις ειδικές δυνάμεις; ‘Ασε με, με κούρασες ειλικρινά με την επιμονή σου.
-Και εγώ πονάω που σε βλέπω αναποφάσιστο και αδρανή. Ξέρεις, στην ζωή μπορεί να πονέσεις για ποικίλους λόγους από ανθρώπους, γεγονότα, καταστάσεις. Εάν όμως δεν περάσεις από το μονοπάτι του πόνου δεν θα φτάσεις ποτέ στην αλήθεια της ζωής σου.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι τυχεροί που ξέφυγαν από τον πόνο. Είναι αυτοί που δεν έχουν συνείδηση ή αυτοί που έχουν απελευθερωθεί από τα λάθη τους. Οι υπόλοιποι ,αποτιμούμε τα λάθη μας και κάνουμε διορθώσεις, όπως μια καλή μοδίστρα που κόβει, ράβει, προσαρμόζει.
Λίγος πόνος και φτάνουμε κοντά στην εκπλήρωση του πεπρωμένου μας.
Δηλαδή φτάνεις σε μένα.
Πολύς πόνος, δεν έχεις δει ακόμη τον σωστό δρόμο μπροστά σου, δηλαδή τον δικό μου.
Έχω όμως πολύ υπομονή.
Άσε, που μου αρέσουν και τα παιχνίδια στον καθρέφτη. Εκεί κατσουφιάζω ανθρώπους ή  τους καταφέρνω να σκάνε στο γέλιο. Όπως εσένα τώρα που κατάφερα να σε κάνω  έτοιμο να εκραγείς…
Κάλμαρε!

Εδώ, εν μέσω της όασης, σου ετοίμασα ήχους χαλαρωτικής μουσικής. Να, το  παλιό γραμμόφωνο θα τους ζωντανέψει. Φαντάσου  πως συμβολίζει την μνήμη σου. Η βελόνα του αποκωδικοποιεί τ΄ αυλάκια της και σημεία της μνήμης σου που ακόμη δεν κατάφερε να διαβάσει. Καθένα  από αυτά  σου φέρει στον νου αναμνήσεις .
 Της τρυφερής παιδικής ηλικίας, ενός χαδιού, ενός χαμόγελου, ενός αγαπημένου αρώματος  ή ήχου. 
Έτσι κάθε φορά  θα καταλαβαίνεις για ποιο λόγο  στην ζωή σου επέλεξες συγκεκριμένη κατάσταση ή άνθρωπο.
Εγώ, λοιπόν, ήρθα για να σου υπενθυμίσω όλες τις ξεχασμένες μνήμες σου. 
Τις σκονισμένες, τις σκορπισμένες, τις ξεχασμένες από καιρό στον λήθαργο. 
Ήρθα, για να δημιουργήσεις ενθυμήσεις, αναμνήσεις, υπενθυμίσεις στον εαυτό σου.

Εσύ μπορείς να μεταμορφώσεις την κατάσταση από  δυσάρεστη σε ευχάριστη. Ακούς; Μόνο εσύ.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε το παιχνίδι του πεπρωμένου μας και το παίζουμε όπως μας αρέσει. Χαρούμενα, βαρετά, επίπονα…
Μυαλό ,Ψυχή, Καρδιά συμπράττουν, ώστε να τα βρούμε  και να συμφιλιωθούμε με τον μεταφυσικό αυτόν γίγαντα, δηλαδή εμένα.
Άκουσε λοιπόν έναν μετρ του είδους σε θέματα ζωής και θανάτου.
Παρατάξου, υποτάξου, ανακατατάξου!

Όλοι από μένα περνάνε, είτε τους αρέσει, είτε όχι.
Τ΄όνομά μου ”πεπρωμένο”.
Ακόμη αμφιβάλλεις;


http://www.loveletters.gr/%ce%a4%ce%bf-%cf%80%ce%b5%cf%80%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%cf%8d-%cf%84%ce%bf-%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b6%ce%b5%ce%b9%cf%82/