Wallpaper Behind the curtain
Ήταν τόσο σκοτεινά. Μαυρίλα ,παντού μαυρίλα. Βυθιζόταν μέσα σε αυτό το πνιγερό και ζοφερό σκοτάδι. Έπρεπε και όμως πέρα από αυτό το τετράγωνο, αυτό στο οποίο βρισκόταν εγκλωβισμένος να υπάρχει κάτι παραπάνω κάτι πιο ενδιαφέρον κάτι πιο συναρπαστικό.
Είχε σχεδόν χάσει τα δυο από τα πολυτιμότερα δώρα της ζωής του. Σύμβολα του κόσμου όλου. Μέσα από αυτά έβλεπε το φως. Το φως που όταν το είχε το θεωρούσε κάτι αυτονόητο. Έτσι εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε καθετί που μας δωρίστηκε από την θεία χάρη αυτονόητο και φυσικό.
Και έπειτα ήρθε το αναπάντεχο που γύρισε τον τροχό της μέχρι τώρα ζωής του. Aυτό που λέμε ήταν κάτι θλιβερό που τον έβγαζε εκτός πορείας. Έτσι τουλάχιστον αισθανόταν αρκετό καιρό τώρα.
Προσπαθούσε το σκοτάδι του να το φωτίσει με τα μάτια της ψυχής του. Σε αυτό τον ιστό τον οποίο βυθιζόταν, ξεαράχνιαζε τις μνήμες, πως ήταν το πριν. Το πριν δεν τολμούσε καν να το ξεστομίσει. Σαν να ήταν κάτι το ιερό ,κάτι το άπιαστο.
Τότε καθόταν πάλι στην μικρή γωνίτσα του μυαλού του ένα τόσο μικρό γιατί και όταν αυτό προσπαθούσε να το φουσκώσει, να το μεγαλώσει ήταν σχεδόν έτοιμο να τον κατασπαράξει. Αυτό το γιατί καθόταν σε μια γωνιά ήθελε να βάλει τα κλάματα παραπονεμένο, αλλά όχι θα το έλιωνε να έτσι, με το παπούτσι του. Έτσι για να μην τον ρωτάει. Σκέψεις όλο σκέψεις. Πρωί ,μεσημέρι ,βράδυ.
Αυτό βέβαια είχε και την καλή πλευρά . Δεν χρειαζόταν να κοιτά σε κάποιον καθρέφτη . Κάθε μέρα ήταν όμορφος και ικανοποιημένος, γιατί έβλεπε με τα μάτια της ψυχής και με εκείνα τίποτα δεν μπορούσε να ήταν παραποιημένο ,διαστρεβλωμένο.
Το ατύχημά του συνέβη απρόσμενα, αθόρυβα, ύπουλα, σιωπηλά. Δεν του χτύπησε την πόρτα για να το καλέσει να περάσει. Εισέβαλε με τσαμπουκά και σάρωσε την ψυχή του, την καθημερινότητά του, την ζωή του. Ναι θυμάται εκείνη την μέρα με όλες τις λεπτομέρειες.Του δημιουργούσαν μια αίσθηση πίκρας στην γεύση και να πεις πως έπινε τον πρωινό καφέ του πικρό. Ελληνικό και με ολίγη ζάχαρη. Την σημερινή μέρα έπινε το πικρό ποτήρι στο γραφείο του οφθαλμιάτρου που είχε επισκεφτεί. Αλλά να ήταν μόνο αυτό γύριζε σαν πλανόδιος από γιατρό σε γιατρό .Εξετάσεις, διαγνώσεις, επιβεβαιώσεις, απορρίψεις.
«Λοιπόν κ. Ψυχάρη η αιτία που εντοπίζω εγώ βλέποντας όλες τις εξετάσεις σας δείχνει μόλυνση από αίτια που πρέπει ακόμη να εξερευνηθούν».
«Και η κουρτίνα γιατρέ, η κουρτίνα που σκοτεινιάζει τα μάτια μου;Mπορεί η κατάστασή μου να γίνει αναστρέψιμη; H φωνή του τώρα έβγαινε από βάθος, τρεμάμενη, σχεδόν τσακισμένη».
«Θα δούμε κ. Ψυχάρη κάνετε υπομονή, θα δούμε θα κάνουμε ότι είναι το καλύτερο».
Υπομονή, υπομονή, αυτή η άτιμη γαμημένη υπομονή. Κούνησε το κεφάλι του ως ένδειξη της κατανόησης, των ιατρικών λόγων και όρων, ενώ μέσα του έβραζε. Άρπαξε σχεδόν την συνταγή με τα αμέτρητα κολλύρια που του συνέστησε ο ιατρός. Έκλεισε την πόρτα του ιατρείου με φόρα. Ξεφύσησε σαν να πνιγόταν και ήθελε να πάρει αναπνοή. Αυτό ήταν λοιπόν ήταν σαν να κρυφοκοίταζε μέσα από μια κουρτίνα. Α… ναι …τι είχε πει ο γιατρός…. η όρασή του ίσως εξασθενούσε. Ίσως με τον καιρό σταδιακά εκτός εάν… .Αυτό το εάν το έπλαθε τώρα στο μυαλό του με χίλιες αποχρώσεις. Με ερωτηματικό, με αποσιωπητικό και με μια δόση κατηγόριας προς τον εαυτό του ή προς ποιον; Πάσχιζε να βρει ένοχο να φορτώσει το βάρος αυτό σε κάποιον, σε κάτι, για να το ξεφορτωθεί.
Tώρα ούτε τηλεόραση, ούτε εφημερίδα, ούτε διαδίκτυο. Και εδώ που τα λέμε δεν θα έβλεπε και τίποτα όμορφο που εξελισσόταν στον κόσμο τούτο. Ο κόσμος γινόταν όλο και πιο ξένος, βάρβαρος, πρωτόγονος. Λες και γύριζε την ιστορία πίσω. Αντί να καλυτερεύει μέρα με την μέρα χειροτέρευε, αιμορραγούσε, ψυχορραγούσε. Σχέσεις αποδεκατισμένες, φιλίες σαπισμένες. Βία, εξόντωση.
Ευκαιρία του τώρα να οξύνει περισσότερο άλλα αισθητήρια όργανά του. Είχε και την ακοή ,την όσφρηση ,την γεύση ,την αφή. Ήταν πλούσιος τελικά και τόσο καιρό δεν το γνώριζε. Όπως όλος ο κόσμος κατά καιρούς έτρεφε αχαριστία προς τα κεκτημένα του και τα καθημερινά του, γιατί τα θεωρούσε αυτονόητα. Μα να θυμάσαι τίποτα δεν είναι αυτονόητο στην ζωή τούτη.
Τώρα έβλεπε με άλλα μάτια. Με τα μάτια της ψυχής. Έβλεπε με μάτια αλλαγμένα. Και ναι ήταν δικά του. Η διαφορετικότητα του ήταν η δύναμή του και μέσα από αυτήν η ελπίδα άνθιζε σαν λουλούδι στην έρημο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου