Μήπως κοιτάζοντας το είδωλό μας δεν αντανακλούμε μόνο την εμφάνισή μας,αλλά και το πώς πιθανώς μας βλέπουν ίσως οι άλλοι;
Αντανακλούμε την ψυχή μας,την ζωή μας όλη.
Όσο περισσότερο ισορροπημένοι και γεμάτοι νιώθουμε για τον εαυτό μας,τόσο μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε και ν΄ αγκαλιάσουμε και ατέλειες μας.Αρκετές φορές δεν τον αποδεχόμαστε ως ολότητα.Δεν βρισκόμαστε μαζί του σε αρμονία και ισορροπί.α.Αυτή η αγάπη και αποδοχή για τον εαυτό μας ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια και την αποδοχή και αγάπη που εισπράξαμε από τους γονείς μας.Την επιδοκιμασία ,είτε αποδοκιμασία τους.Μας βλέπουμε με τα μάτια των γονιών μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές,που μας αντικρίζουμε παραμορφωτικά.Μπορεί να είμαστε λεπτοί και να αισθανόμαστε πως , έχουμε πάρει αρκετά κιλά.Ακόμη και τα προτερήματά μας,μπορούμε να τα μετατρέψουμε εκεί σε ατελή.Δεν αποδεχόμαστε εύκολα τον εαυτό μας ,εάν οι γονείς μας έβλεπαν αρκετές από τις ατέλειές μας,είτε τις ταύτιζαν με ανθρώπους του οικογενειακού περιβάλλοντός μας.
Δεν είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τον εαυτό μας ,εάν η αγάπη μας για αυτόν είναι κλονισμένη. Ο καθρέφτης, είναι η αντανάκλαση του εξωτερικού και εσωτερικού μας κόσμου. Ας τον αγκαλιάσουμε δείχνοντάς του επιείκια και αγάπη.Συμφιλιωνόμαστε μαζί του .Κάθε μας μέρα είναι και μια νέα απόφαση,επιλογή,δράση.Βυθιζόμαστε στα προτερήματα του εαυτού μας και αναδυόματε δυνατότεροι και σοφότεροι ,ακόμη και μέσα από τα λάθη και τις ατέλειές μας.
Η αγάπη και βοήθεια των γύρω μας είναι ένας πολύτιμος θησαυρός.Είναι οι άνθρωποι, τους οποίους μπορούμε ν΄ εμπιστευτούμε,να ακουμπήσουμε.Αυτοί που είναι πρόθυμοι να βρίσκονται κοντά μας, δίπλα μας..Είναι τα μάτια μας σ΄ έναν κόσμο που δεν μπορούμε τα πάντα να τα αντιληφτούμε μόνοι μας. Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν τα λάθη τους.Άνθρωποι που προδόθηκαν και πόνεσαν.Άνθρωποι που σύναψαν φιλικές σχέσεις μ΄ ανθρώπους που δεν άξιζαν,ακατάλληλους.Άνθρωποι ασυμβίβαστοι ,με καθαρή ψυχή.
Αγαπάμε την αγάπη μέσα από τον εαυτό μας.Δεν είναι ποτέ δεδομένη. Η δοσοληψία της δεν είναι πολλές φορές άνιση. Πολλοί την χαρίζουν,άλλοι δεν είναι σε θέση να την δεχτούν.Αγαπάμε το ασυμβίβαστο ,την ελευθερία της ψυχής.
Λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής . Ο καθρέφτης,αντανακλά την ενέργεια από τον πομπό στον δέκτη.Συμβολίζει την υπέρτατη νόηση που αντακλάται σε ήλιο,σελήνη και άστρα. Μαγνητίζει,προσελκύει τ΄ αληθινά,αλλά και πόσες άλλες φορές δεν μας πλανεύει.
Όταν αγαπήσουμε όλες τις ατέλειες του ειδώλου μας,όλα τα λάθη και αδυναμίες μας,ο καθένας θα είναι σε θέση να βρει τον δικό του καθρέφτη που θα είναι η αντανάκλαση του εαυτού του.Μέχρι τότε θα προσπαθεί να ξεθολώσει το δικό του είδωλό του σ΄ αυτόν,όχι σαν νάρκισσσος,αλλά σαν γνώστης
της προσωπικότητας του εαυτού του.
Αγαπάμε τον εαυτό μας με τα λάθη και αδυναμίες του, έτσι είμαστε σε θέση να μην φοβόμαστε την αγάπη των άλλων.
Θα τον δούμε μέσα από το πρίσμα της πολυπλευρότητας,θα τον μαλώσουμε, θα γελάσουμε ,θα χορέψουμε μαζί του,θα τον αγκαλιάσουμε,θα δημιουργήσουμε μαζί του.Θα είμαστε εμείς.
Είμαι ασημένιος και σωστός. Χωρίς προκαταλήψεις/Ότι κι αν δω το καταπίνω αμέσως/Έτσι όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απέχθεια./Δεν είμαι σκληρός, μονάχα ειλικρινής/Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνιασμένο./Τον περισσότερο καιρό στοχάζομαι στον τοίχο απέναντι./Είναι ρόδινος, με πιτσιλιές. Τον έχω δει τόσο πολύ/Που φαίνεταισαν μέρος της καρδιάς μου. Μα τρεμοπαίζει./Πρόσωπα και σκοτάδι μας χωρίζουν πάλι και πάλι./Μια λίμνη είμαι τώρα. Μια γυναίκα σκύβει πάνω μου,/Ψάχνοντας στις εκτάσεις μου αυτό που πράγματι είναι./Στρέφει μετά σ” αυτούς τους ψεύτες, το φεγγάρι ή τα κεριά./Βλέπω τη ράχη της, και πιστά την καθρεφτίζω./Με δάκρυα μ” ανταμείβει κι ένα τρέμουλο χεριών./Είμαι γι” αυτήν σημαντική. Έρχεται και φεύγει./Κάθε πρωί η μορφή της παίρνει του σκοταδιού τη θέση./Μέσα μου έχει πνίξει ένα κορίτσι, και εκεί μια γριά/Μέρα με τη μέρα ορθώνεται εμπρός της, σαν ψάρι τρομερό. Σύλβια Πλαθ
