Σινεμά, η ζωή μας

ΦΩΤΟ ΠΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
http://www.panosgekas.gr/
CONCEPT "TITANIKOΣ"

Γάμος αλά ελληνικά
https://www.facebook.com/profile.php…

ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΣΟΦΙΑ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ
https://www.facebook.com/SK-Beauty-Arts-1440520159548579/…

ΜΑΝΙΚΙΟΥΡ ΝΑΤΑΛΙΑ ΑΤΖΕΜΙΑΝ
https://www.facebook.com/anatali?fref=ts

Το "Ποσειδών"
κατασκευής Αγγλία 1944 και ξεκίνησε να φτιάχνεται σαν ψαράδικο. Πρέπει να χρησιμοποιήθηκε σαν καταδυτικό και τελευταίο του όνομα χωρίς να έχει γραφτεί επάνω Αγία Μητέρα.

Ρούχα από το "μπαούλο"

17 Μαρτίου 2016

Άλλοτε πρωταγωνιστές ,άλλοτε κομπάρσοι .Αλλά πάντοτε με την ίδια ένταση παίζουμε τους ρόλους μας έως τέλους, μέχρι εσχάτων. Καθένας όσο καλύτερα μπορεί. Πάντοτε θα βρεις μέσα σ΄ αυτούς νικητές και χαμένους, καλούς και κακούς.

Καθόμαστε νωχελικά στις θέσεις μας απολαμβάνοντας τις χαρές, της ζωής. Περιμένουμε η αυλαία να μας χαρίσει εκπλήξεις και δώρα της ζωής, γιατί όχι όλη την αφρόκρεμα της, να την γευτούμε σαν δυνατό αρωματικό καφέ. Μας συνεπαίρνουν οι συναρπαστικές εναλλαγές ,όπως και η ίδια η ζωή εξάλλου. Kάθε φορά μας εναλλάσει τα σκηνικά. Από εκεί που δεν το περιμένουμε . Σασπένς τρόμου, αγωνίας, φόβου, όπως και η ίδια η ζωή άλλωστε.
Ονειρευόμαστε το χάπι εντ της ταινίας. Απογοητευόμαστε, όταν το τέλος της ταινίας μας ξαφνιάζει...Τρομάζουμε με σκοτάδι, την μοναξιά και αποξένωση της ανθρώπινης επικοινωνίας, αγωνιούμε για τα προβλήματα της ζωής. Μια αρρώστια, ένα πρόβλημα που δεν είμαστε σε θέση να βρούμε λύση ,μια στεναχώρια με τον συνάνθρωπο. Φοβόμαστε τον εαυτό μας με τα λάθη και πάθη του. Φοβόμαστε το πλησίασμα του συνανθρώπου. Αγωνιούμε, μην καθρεφτιστούμε στο είδωλό του.

Έπειτα υπάρχουν και οι δολοφονημένοι. Πρέπει να τους πεθάνουμε, για ν΄ αναστήσουμε μετά από καιρό την αξία τους. Και πάντα επανεμφανίζομαστε στον τόπο του εγκλήματος για να σιγουρευτούμε, πως πραγματικά καταφέραμε επιτυχώς να εξαφανίσουμε τα ίχνη τους, μην τυχόν και οτιδήποτε αναδύσει παλιές αναμνήσεις, που θα ταρακουνήσουν τα λιμνάζοντα νερά μας.

Στις ταινίες πάντα υπάρχουν και εκείνοι  οι τρελοί, αυτοί που τα μάτια τους λάμπουν από τον πυρετό της υλοποίησης μιας εκκεντρικής ιδέας, ενός ονείρου, μιας επανάστασης ρομαντισμού, όπως και στην ίδια την ζωή άλλωστε.

Οι χαρακτήρες είναι πολλοί. Η ίδια η ζωή, μας τους συστήνει σταδιακά .Πολλά τα είδη ανθρώπων, για να τους γνωρίσουμε, και κάθε φορά βιώνουμε μια καινούρια ταινία μαζί τους ,να μας διδάξει, με τον τρόπο της, πως όλοι αυτοί παίζουν έναν μικρό ή μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή μας . Θα μας εξελίξει μόνο ,εάν εμείς είμαστε καλοί θεατές και ακροατές της.

Διάλειμμα .Το εκτυφλωτικό φως μετά από τόση ώρα σχεδόν σε απόλυτο σκοτάδι εκτός από το αμυδρό φως της οθόνης που αναδείκνυε κάθε κίνηση και εκφράσεις των ηθοποιών φωταγώγησε πανηγυρικά τoν χώρο. Απορροφήθηκα στην παρατήρηση των θεατών,  εκτός εικονικής τρισδιάστατης πραγματικότητος.

Μια κυρία ,αρκετές θέσεις πιο μακριά από μένα τυλιγμένη ακόμη στην πανάκριβη γούνα της ,την πολυτέλεια που δεν ήθελε ν αποχωριστεί , εδώ μέσα σ΄ ένα λαικότερο μέσο ψυχαγωγίας, κέντριζε την προσοχή. Ήταν  ένα  παράδειγμα ,πως δυο κόσμοι κυριαρχούν εδώ πάνω στην γη και δύσκολα ο ένας κόσμος συμβιβάζεται με τον άλλον.Πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια γη . Η ταινία μόλις συνέχισε να προβάλλεται. Σχήμα οξύμωρο σε αντιστάθμισμα της προηγούμενης σκηνής, η ζούγκλα του Αμαζόνιου. Η φτώχεια στις καλύβες των ντόπιων ιθαγενών .Η κοπέλα ακριβώς δίπλα μου, ξαχούλευε για ώρα στον σκοτεινό θάλαμο της τσάντας της για χαρτομάντιλο. Το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει από τα μάτια της. Συγκίνηση για τις σκηνές που εκτυλίσσονταν μπροστά μας  στο πανί της οθόνης . Πέτυχε διάνα σε διπλανό, μιας και η παρουσία μου ,ανέκαθεν ντελικάτα
συναισθηματική .Της έτεινα το άσπρο χαρτομάντιλο, σαν να επεδίωκα να στεγνώσω ένα μεγάλο σεντόνι βρεγμένο, να σκουπίσω τα δάκρυά της. Το παιδάκι  αριστερά μου ,είχε καταφέρει να υψώσει  σχεδόν ένα βουναλάκι ποπ κορν που επιτυχώς προσγειωνόταν στο πόδι μου, σε κάθε νέο επιφώνημα του  που του ξέφευγε , για να σχηματίσει μια μικρή κορυφή.

Η ζωή , μια τραγωδία με κάποια ανοίγματα κωμωδίας, του συννεφιασμένου ουρανού της. Γέλιο και δάκρυ στον λαβύρινθο της ζωής που πάντα  βγάζει σ΄ ένα ξέφωτο.
Η ταινία τελείωσε, η πόρτα άνοιξε . Βγήκα στον παγωμένο καθαρό αέρα. Εισέπνευσα την ζωή, πριν προλάβει να  μου τελειώσει. Κοντοστάθηκα στην κοντινή γέφυρα του δρόμου ,που με γεφύρωνε με κομμάτια της ζωής μου. Το πριν ,το τώρα ,το μετά. Εισιτήριο εξαργυρώθηκε . Πόσοι άνθρωποι για άλλη μια φορά, διπρόσωποι και υποκριτές πρωταγωνίστησαν στο νήμα της ζωής μου. Ήταν  αυτοί στους οποίους κάποτε κάτι είδες, είτε πίστεψες.Aυτοί,που καταπάτησαν την Ψυχή και τον άνθρωπο,για την επιβεβαίωση του Εγώ τους και την αλλοίωση της εικόνας σου. Την είδες άπειρες φορές αυτή την ταινία. Δεν φταίει το κανάλι εκπομπής της ταινίας, αλλά εσύ που έδωσες μεγαλύτερη σημασία από ότι θα έπρεπε σε αυτό.Δεν το άλλαξες. Είναι πάντα και αυτοί που δεν έχουν την τόλμη να συστηθούν καταπρόσωπο. Πάντα θα έχουν άποψη. Πάντα θα βρίσκουν ψεγάδι στο καλό και στο κακό σου.Ο εαυτός τους πάντα άμεπτος. Εάν δεν αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου με τα προτερήματα και ελαττώματα του, αποβάλλεις τα Εγώ σου και τον δυναμώσεις, πως θα είσαι σε θέση ν΄αγαπήσεις τον συνάνθρωπο με τα προτερήματα, αλλά και περισσότερα ελαττώματά του;Να μετράμε  αληθινούς ανθρώπους,όχι εικονικούς,έστω και με τις ατέλειές τους.
Όλοι μας δεν έχουμε  σε κάποια  περίοδο της ζωής μας ,δει παρόμοιες ταινίες;

Την επόμενη φορά επίσκεψη στο θέατρο.