ΔΕΣΜΗ-ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

 tumbir

Έκλεισα τα μάτια στο σκοτάδι.
Ατένισες το φως.
Κοίταξα το φως.
Εξόρισες το σκοτάδι.

Tο είδα με τα μάτια ενός άλλου και άστραψε.
Εάν δεν ήσουν εσύ ο Προμηθέας
που άναβε μια μια τις πυγολαμπίδες των αστεριών
φωτίζοντας χαμένες μνήμες,
ποιος
δέσμιος της φωτιάς δυο ματιών σπινθηροβόλων που
έψαχναν μες το σκοτάδι για αυτή
τη σπίθα.


Ανδρονίκη Ατζέμογλου

https://apodyoptes.com/2018/11/28/desmi/?fbclid=IwAR2u5UthN3enw-d-Uv_HSwpmVOaHYIfcVAAKhwor6WAA5hbJfi-rfexZ0HA 

https://www.facebook.com/apodyoptes/?epa=SEARCH_BOX

ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΦΩΤΟΣ -Ανδρονίκη Ατζέμογλου

 Cristi Lee Rogers Photographer

'Ελα σε μια στροφή.




Στρίψε ως ελιγμός.




Εγώ ποτέ η ευθεία.




Αιώνια ερυθρόμορφη υδρία.




Δεν ήμουν ποτέ τελεία.




Πάντα αναδρομική ταινία.




Δεν υπήρξα σταθμός για παύλα.




'Ημουν, είμαι, θα μείνω αέναο ερωτηματικό




στου μυαλού τον αυτοκινητόδρομο.



Ανδρονίκη Ατζέμογλου

 https://apodyoptes.com/2018/11/16/tachitita-photos/?fbclid=IwAR0vRjGNztxycmN-xV5_fiEgMqTny18UC-Wasrl5XQRoWnUZ60lkzYXMWUA

https://www.facebook.com/search/top/?q=apodyoptes 

Ταξιδεμένη-Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Ταξιδεμένη





Mε ρωτάς πως ταξιδεύω.

Κολυμπάω σε αμνιακό.

Τυλιγμένο κουκούλι.

Το φαύλο του κόσμου εξορύσσω.

Λαβύρινθο διασχίζω,κουβάρι ξεμπλέκω.

Με ρωτάς πως ταξιδεύω.

Με πυξίδα,χωρίς φακό.

Με βαλίτσες,χωρίς χάρτη.

Ο τουριστικός μου οδηγός πληροφοριοδότης ξεχασμένος.

Ταξιδεμένη ψυχή σε όλους τους χρόνους ύπαρξης.

Επικυρωμένο το εισητήριο.

Το άλλο στο τσεπάκι.


Σε χώρες ταξίδεψα.


Εξερευνώ τους κόσμους.

Ταξιδεύω με δώρα σε μπαούλα.

Την ψυχή την λιάζω.
Ταξιδεύoυμε;


https://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/ta-arthra-sas/taxidemeni-apo-tin-androniki-atzemogloy/

Ο χρήστης Dreamwalker είναι με την Niki Atzemoglou.



https://www.facebook.com/Dreamwalker-1451958551744974/

Ζει ο έρωτας μόνο στα παραμύθια;

https://www.facebook.com/Darknesss.in/

 από την Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Ποιoς;
Aυτός ο λαμπερός θεός, που δαμάζει με τις σαϊτιές του κάθε αντίσταση.
Αυτός ο δολοπλόκος, που σχεδιάζει με λεπτομέρειες κάθε στρατηγική για κατακτήσεις.
Κρατά γερά τα χαλινάρια σαν από καιρό προετοιμασμένος στον ξέφρενό του καλπασμό.

Κάποτε κουράζεται και ξεπεζεύει. Του λείπει η υπομονή.
Βλέπεις ανυπόμονος για ζωντάνια και πάθος.
Αυτός που διάβαζε παραμύθια για ιππότες που τιμούσαν τον έρωτα, τον σέβονταν, πίστευαν στην αξία του.
Αυτός που έκοβε με το σπαθί του τις αλυσίδες των συμβιβασμών, της πεζότητας.

Ο ίδιος τώρα αλυσοδεμένος μέσα στο κελί των σκέψεών του.
Προφυλαγμένος με κάγκελα από τους πολλούς που στάθηκαν ανάξιοι των περιστάσεων ή φοβήθηκαν μην τάχα τους κατακτήσει.
Τώρα, κρατά στα χέρια του ένα βιβλίο παραμυθιών που ξεσκονίζει από την αστρόσκονη της παιδικής του ηλικίας.
Αυτή τώρα επικάθεται σαν παλιά ανάμνηση, από καιρό ξεχασμένη στο κρεβάτι των ονείρων του.

Μια ως» Κακός λύκος» που όσο και να γέρασε και όμως δεν άλλαξε.
Κάποτε άγουρος έκανε κύκλο.
 Σκορπούσε θανατηφόρο βλέμμα, προκαλούσε λιποθυμίες θαυμαστών, θαυμαστριών.
Άλλοτε πάλι στον ρόλο του τέρατος της «Ωραίας κοιμωμένης» κάτω από το αγέρωχο και σκοτεινό του περίβλημα υπήρχε κρυμμένη και μια εξίσου γοητευτική καρδιά.
Άλλες φορές ως πρίγκηπας σε πολλές παραλλαγές παραμυθιών υποσχόταν ένα ηρωικό, ρομαντικό «ζήσαν καλά και εμείς καλύτερα».

Ως δαιμόνιος δαίμων, έπαιρνε τα μυαλά πολλών.
Αυτός ο αιώνιος, ο τρελός.
Αυτός ο πέρα ηλικιών και σωμάτων.
Ανεβασμένος σε βουνό πολλαπλών προοπτικών, αγνάντευε από υπέροχη οπτική γωνία την Αγάπη να τον ακολουθεί.

Τώρα κουρασμένη, αποστατεί στην δική της Ιθάκη μ’ ένα ανοιχτό βιβλίο Καβάφη.
Τώρα τον κοιτά.
-Έρωτα, διάβασέ μου ένα παραμύθι και υπόσχομαι να μην γίνω πάλι πολύ μικρή για να σε πιστέψω.
Διάβασε και μην με παραμυθιάζεις.

Έρωτας!
Κεραυνοβόλος, φλογερός, αμοιβαίος, ανεκπλήρωτος, μοναδικός, ακατάδεκτος, είτε τυφλωμένος.
Σε όποια μορφή του και να σου παρουσιαστεί, χτυπά στόχους.

Όλοι σχεδόν τον ζήσαμε, τον ζούμε, θα τον ζήσουμε, είτε σαν παραμύθι ονειρεμένο, είτε σαν κακό.
Διάλεξε μόνο ποιο είναι το αγαπημένο σου.


https://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/ta-arthra-sas/zei-o-erotas-mono-sta-paramythia-apo-tin-androniki-atz 

 

Στη ζωή μας ακροβάτες, ισορροπώντας πάνω στο σκοινί…

                                                                              Partner acrobats ''La Vision'' tumbir

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου

Στο τσίρκο της ζωής εμείς οι ακροβάτες.
 Ισορροπούμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί, ζυγίζοντας κάθε φορά τις ευκολίες ή δυσκολίες της. 
 Iσορροπία πάνω στο σχοινί, έτσι δεν λέει και το τραγούδι, σαν ροκ συγκρότημα και εάν μας αντέξει η σκηνή θα φανεί στο χειροκρότημα.

Η έκβαση της ζωής μας εξαρτάται από την δική μας κάθε φορά ισορροπία ή ανισορροπία.
 Kρίνεται από τις αρμονικές ή δυσαρμονικές κινήσεις μας. 
Και οι άνθρωποι γύρω μας; Άλλους καταφέρνεις να τους κρατήσεις από το χέρι και να σε κρατήσουν. Άλλοι πέφτουν, χάνονται. Κάποιοι σε στηρίζουν, σε βοηθούν.
 Άλλοι χαίρονται να σε καταποντίζουν.

Καθένας από εμάς στην ζωή εκτελεί το δικό του ακροβατικό με τον δικό του στυλ και ρυθμό, χορευτικά ή αδέξια. Άλλος τραμπαλίζεται, άλλος αιωρείται πάνω σε κούνια στο έλεος του αέρα, δίνοντας μάχη με το ύψος ή το βάθος της ζωής.
 Ποιος θα καταφέρει τελικά να κρατηθεί στην επιφάνεια της, ποιος θα πέσει στο κενό; 
Το άγνωστο στροβιλίζεται. 

Αλίμονο εάν δεν συγχρονιστούμε για να δώσουμε πνοή στο νούμερο που εκτελούμε ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί, για να συντονιστούμε στην ζωή.
Πυλώνες μας στην προσπάθεια αυτή, ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη. Εάν ο πιο αδύναμος κρίκος σπάσει, καραδοκεί η ρίψη μας στο κενό.
Κενό μας, το χάος της πεζότητας και ρηχότητας του βίου.

Ριψοκίνδυνα ακροβατικά, οι κάθε είδους καταχρήσεις που απειλούν την ζωή μας. Ακροβατικά, τα οποία μπορούν να κοστίσουν την πολύτιμη ζωή μας. Οδήγηση σε κατάσταση μέθης, επικίνδυνη οδήγηση, καταστροφή και μόλυνση του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, ”νούμερα” που ούτε που θα φανταζόμασταν τον βαθμό της επικινδυνότητάς τους.
Και το στεφάνι της φωτιάς, άλλο νούμερο και αυτό. Ο εμπρησμός στα δάση μας θα φουντώσει για τα καλά. Ο καπνός θα γίνει φωτιά. Η φωτιά πύρινη λαίλαπα. Οι πύρινες γλώσσες εάν αρχίσουν και συνομιλούν με τα ξερόχορτα, θα επισκεφτούν το σπίτι του γείτονα, αλλά δεν θ’ αργήσουν γίνουν επισκέπτες και στο δικό μας.

Σωτήρας μας, η ευελιξία στην αντιμετώπιση κρίσιμων αποφάσεων για το κοινό καλό όλων μας, της ζωής μας, αλλά και της ζωής των άλλων. Η σταθερότητα μας σε ζητήματα ζωτικής σημασίας και το χρησιμότερο, το προστατευτικό πλέγμα που πρέπει να στηθεί, τόσο από το οικείο περιβάλλον μας, από το φιλικό και τέλος το κρατικό, εάν είναι ικανό να κουβαλήσει ευθύνες.

Και σε περίπτωση πτώσης;
 Πάντα παραμονεύει τέτοιος κίνδυνος,  μα σαν καλός ακροβάτης οφείλεις ν΄ αναρριχηθείς. 
Ωφείλεις να κατακτήσεις και πάλι τους αιθέρες.
H σταδιακή επίπονη αναρρίχηση πετυχαίνεται με σκληρές προπονήσεις κόντρα στις δυσάρεστες προκλήσεις της ζωής.

Έλα να γίνουμε ακροβάτες στον χρόνο της καθημερινότητας.
 Δυο κρίκοι στήριξης στο σάλτο μορτάλε της ζωής. 
Όταν εγώ θα είμαι σε πτώση στον δρόμο του θανάτου εσύ θα με κρατάς στον δρόμο της ζωής.
 Δυο ακροβάτες χορευτές στην κατάκτηση του δικού μας ύψους.

http://www.loveletters.gr/%ce%9c%ce%b9%ce%b1-%ce%b9%cf%83%ce%bf%cf%81%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%af%ce%b1-%cf%88%ce%ac%cf%87%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%bf%ce%b2/ 

Μόνο ένα δώρο

Η σημασία ενός δώρου για τον καθέναν συμβολίζει και κάτι.

Για πολλούς

σημαίνει  επένδυση πολύτιμου χρόνου.

Σημαίνει επένδυση καρδιάς.

Σημαίνει  ωφέλεια ψυχής του δούναι και λαβείν χαρά.

Σε λιγοστούς φέρνει στον νου την αρχαία φράση''Φοβού τους Δαναούς δώρα φέροντες''..

Υπάρχουν και οι ατυχείς στιγμές όπου δίνεις ή παίρνεις ένα δώρο που για σένα δεν είναι ίσως το "κατάλληλο".

Για  άλλους πάλι  συμβολίζει μια μεγάλη καρδιά  που αρέσκεται αυθόρμητα και απλόχερα να χαρίζει,όπως  συνέβη και  στην  παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού.

Αυτό το καλοκαίρι για το αγόρι ήταν πιο φωτεινό.

Τι και εάν ο ήλιος του χαμογελούσε σαν μια τεράστια  μπάλα έτοιμη να την πιάσει

για παιχνίδι.

Τι και εάν η φωνή της μαμάς τον προέτρεπε να τρέξει και να αγκαλιάσει την θάλασσα,να την χαρεί ,να πλατσουρίσει στα δροσερά νερά της.

Το μουτράκι του ήταν κολλημένο στο πρεβάζι  του παραθύρου .

Εκεί στεκόταν περήφανο το δώρο του και ήταν ολόδικό του.

Το κοίταζε και τον κοίταζε.

Κόκκινη κομψή στολή με μαύρα σειρήτια αγκάλιαζε το στητό του κορμί.

Ένα μαύρο παντελόνι συμπλήρωμα της εντυπωσιακής στολής του.

Η μόνη παραφωνία στο σκηνικό στεκόταν περήφανος αλλά κουτσός στο ένα του πόδι.

Ένα μικρό λάθος του κατασκευαστή του.

Που να ήξερε πως αυτός θα είχε και την πιο αξιόλογη τύχη,μέσα στην ατυχία του.

H φωνή της μαμάς όλο και δυνάμωνε και ο μικρός ξεφυσώντας με δυσαρέσκεια άφησε απρόθυμα από το χέρι του το νέο του απόκτημα,τον μολυβένιο του στρατιώτη,δώρο της αγαπημένης του θείας που τους φιλοξενούσε κάθε χρόνο στο υπέροχο νησί της Ιθάκης.

Αντί να τον φυλακίσει στο στενάχωρο στενό κουτί μαζί με τους υπόλοιπους, 

τον τοποθέτησε άτσαλα και βιαστικά πάνω στην συρταριέρα   και όπως πήγε να τον στήσει αυτός εκτέλεσε άκομψα κάτι σαν κίνηση.

 Κατάφερε και στάθηκε τελικά αδέξια σαν να  έκανε χορευτική φιγούρα.

Δεν πίστευε σχεδόν στα μάτια του πως στάθηκε τελικά δίπλα σε μια μινιατούρα μιας εντυπωσιακής χορεύτριας .

Διάφανη,αέρινη με το ροζ τούλι της έδινε άλλη χάρη στην ατμόσφαιρα.

Τα λυτά της μαλλιά χόρευαν στο ελαφρύ αεράκι που έμπαινε από την   μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα  που βρισκόταν κοντά στην συρταριέρα.

Οι  ματιές τους διασταυρώθηκαν κάτι από πόλεμο ξιφομαχίας θύμησαν.

-Ποιος είσαι του λόγου σου;

-Είμαι απλά ένα δώρο.

-Έχεις ποτέ σκεφτεί εσύ τι δώρο θα μπορούσες να χαρίσεις σε κάποιον;

-Εγώ,εγώ…δεν έχω κάτι πολύ ακριβό να του χαρίσω  ,αλλά το πολυτιμότερο επάνω μου είναι η  καλοσύνη της καρδιάς μου.

Ναι θα μπορούσα έτσι όπως σε κοιτώ να σου χάριζα μια καρδιά  γεμάτη καλοσύνη κάνοντας μια αρχή με την προσφορά  μου σε κάποιον.

Αυτό είναι ότι πολυτιμότερο κουβαλάω επάνω μου.

Η μικρή χορεύτρια  του έσκασε ένα εγκάρδιο χαμόγελο,αλλά πριν προλάβει να τον ευχαριστήσει  το αεράκι που δυνάμωσε  και έγινε αέρας δυνατός έριξε και τους δυο μέσα  στην βοή του δρόμου καθώς έπεφταν ιλιγγιωδώς  από το ύψος του μισάνοιχτου μπαλκονιού.

Τίποτα δεν μπορούσε να διακόψει την ορμητική τους πτώση .

Και όμως….διακόπηκε από την  ζεστή ψησταριά ενός πλανόδιου καλαμποκά που η φωτιά  της  είχε δυναμώσει αρκετά για να ψήσει την πραμάτεια του.

Εκεί μαζί έλιωναν  τώρα και  οι δυο τους .

Προσπάθησε να τραβήξει τις άμορφές τους μάζες αλλά μάταια.

Η «πυρομανιακή" καρδιά του ,έλιωνε μαζί με την φλεγόμενη ψυχή της.

Εκείνη  μόλις που πρόλαβε να του ψιθυρίσει  εσύ είσαι  αέρας,εγώ φωτιά μαζί  λιώνουμε σε προσφορά ολότητας.

Ήταν η πρώτη φορά που δεν  έπεφτε πια μόνη στην φωτιά της ζωής,αλλά κάποιος έπεφτε μαζί της.

Αυτός ήταν απλά ένα δώρο.

Δώρο του η καλοσύνη της  καρδιά του.

Το δώρο της μια καλοσυνάτη καρδιά.

Εσύ πότε χάρισες τελευταία φορά ένα δώρο σε κάποιον;

Μην διστάσεις να ξοδέψεις  την χαρά σου ,την δημιουργία, την φαντασία σου ,τα συναισθήματά σου,γιατί είναι τα μόνα που δεν κοστίζουν όταν γίνονται από καρδιάς.

Τότε δεν θα  είναι μόνο ένα ακόμη δώρο,  αλλά  ένα δώρο καρδιάς,ένα δώρο της καρδιάς σου.

To πεπρωμένο σου εσύ το ορίζεις-'' Φυγείν αδύνατον''-Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου

-Γεια σου. Είμαι  το “πεπρωμένο”.
-Το ποιο;
Το όνομα σου ακούγεται σαν να με χτύπησε πέτρα βαριά.
Kουβαλάς φαίνεται βαριά κληρονoμιά.
-Έχω και πιο εύηχα ονόματα, όπως  ένα από αυτά με το οποίο με  αποκαλούν χαιδευτικά, Κισμέτ. Κάτι από αραβική όαση φέρνω μαζί μου, μια δροσιά από γάργαρα νερά με λούζει. Το άρωμα εξωτικών φυτών αγκαλιάζει την αύρα μου.

-Δεν ξέρω…Τόσο βαριά ηχούν τα γράμματα  του πρώτου σου ονόματος, που δεν θα μπορέσω να το αντέξω…Αλλά και για το δεύτερο έχω τις επιφυλάξεις μου. Άσε που εάν ξεχαστώ στην όαση και σηκωθεί απότομη αμμοθύελλα, ποιος με γλιτώνει; Γιατί εάν βασιστώ επάνω σου θα την έχεις ίσως  κάνει, αφήνοντάς με στο έλεός της.  Άσε με να χαρείς! Φύγε από μπροστά μου! Χάσου!

-Σκεπάζομαι με το μανδύα μου, δες,  για να έχω πιο ευχάριστη όψη και να μην σε προβληματίζω. 
Βιώνω αλήθειες πάντα μέσα από τα ταξίδια και τις εμπειρίες μου. Αποκάλεσέ με και οραματιστή. 
Ακολουθώ τους νόμους της εξέλιξης.
Ακούς; Με λένε πεπρωμένο και υπερασπίζομαι τ΄ όνομά μου.
Εσένα όμως,  λυπάμαι που στο λέω, αλλά σε κόβω πολύ στάσιμο. Έχεις σχεδόν βαλτώσει. Τα πόδια σου  ρίζωσαν στο έδαφος. Κουνήσου, κινήσου, ελίσσου, εξελίξου, βίωσε.
-Σαν πολύ επίμονος μου είσαι και  άρχισες να με νευριάζεις για τα καλά.

-Ωραία, θα σε αφήσω, αλλά απάντησε μου σε μια ερώτηση κρίσεως.
Ξέρεις από πού ήρθες, που πηγαίνεις και ποια είναι η επίγειά σου αποστολή;
-Γιατί θα με κατατάξεις και στον στρατό τώρα, μήπως στις ειδικές δυνάμεις; ‘Ασε με, με κούρασες ειλικρινά με την επιμονή σου.
-Και εγώ πονάω που σε βλέπω αναποφάσιστο και αδρανή. Ξέρεις, στην ζωή μπορεί να πονέσεις για ποικίλους λόγους από ανθρώπους, γεγονότα, καταστάσεις. Εάν όμως δεν περάσεις από το μονοπάτι του πόνου δεν θα φτάσεις ποτέ στην αλήθεια της ζωής σου.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι τυχεροί που ξέφυγαν από τον πόνο. Είναι αυτοί που δεν έχουν συνείδηση ή αυτοί που έχουν απελευθερωθεί από τα λάθη τους. Οι υπόλοιποι ,αποτιμούμε τα λάθη μας και κάνουμε διορθώσεις, όπως μια καλή μοδίστρα που κόβει, ράβει, προσαρμόζει.
Λίγος πόνος και φτάνουμε κοντά στην εκπλήρωση του πεπρωμένου μας.
Δηλαδή φτάνεις σε μένα.
Πολύς πόνος, δεν έχεις δει ακόμη τον σωστό δρόμο μπροστά σου, δηλαδή τον δικό μου.
Έχω όμως πολύ υπομονή.
Άσε, που μου αρέσουν και τα παιχνίδια στον καθρέφτη. Εκεί κατσουφιάζω ανθρώπους ή  τους καταφέρνω να σκάνε στο γέλιο. Όπως εσένα τώρα που κατάφερα να σε κάνω  έτοιμο να εκραγείς…
Κάλμαρε!

Εδώ, εν μέσω της όασης, σου ετοίμασα ήχους χαλαρωτικής μουσικής. Να, το  παλιό γραμμόφωνο θα τους ζωντανέψει. Φαντάσου  πως συμβολίζει την μνήμη σου. Η βελόνα του αποκωδικοποιεί τ΄ αυλάκια της και σημεία της μνήμης σου που ακόμη δεν κατάφερε να διαβάσει. Καθένα  από αυτά  σου φέρει στον νου αναμνήσεις .
 Της τρυφερής παιδικής ηλικίας, ενός χαδιού, ενός χαμόγελου, ενός αγαπημένου αρώματος  ή ήχου. 
Έτσι κάθε φορά  θα καταλαβαίνεις για ποιο λόγο  στην ζωή σου επέλεξες συγκεκριμένη κατάσταση ή άνθρωπο.
Εγώ, λοιπόν, ήρθα για να σου υπενθυμίσω όλες τις ξεχασμένες μνήμες σου. 
Τις σκονισμένες, τις σκορπισμένες, τις ξεχασμένες από καιρό στον λήθαργο. 
Ήρθα, για να δημιουργήσεις ενθυμήσεις, αναμνήσεις, υπενθυμίσεις στον εαυτό σου.

Εσύ μπορείς να μεταμορφώσεις την κατάσταση από  δυσάρεστη σε ευχάριστη. Ακούς; Μόνο εσύ.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε το παιχνίδι του πεπρωμένου μας και το παίζουμε όπως μας αρέσει. Χαρούμενα, βαρετά, επίπονα…
Μυαλό ,Ψυχή, Καρδιά συμπράττουν, ώστε να τα βρούμε  και να συμφιλιωθούμε με τον μεταφυσικό αυτόν γίγαντα, δηλαδή εμένα.
Άκουσε λοιπόν έναν μετρ του είδους σε θέματα ζωής και θανάτου.
Παρατάξου, υποτάξου, ανακατατάξου!

Όλοι από μένα περνάνε, είτε τους αρέσει, είτε όχι.
Τ΄όνομά μου ”πεπρωμένο”.
Ακόμη αμφιβάλλεις;


http://www.loveletters.gr/%ce%a4%ce%bf-%cf%80%ce%b5%cf%80%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%cf%8d-%cf%84%ce%bf-%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b6%ce%b5%ce%b9%cf%82/

Εσύ θα λείπεις απ’ της ζωής την κόκκινη γιορτή;

                                                             ivan blinzenkov


Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου

Να ζεις φλεγόμενος.
Πυρπόλησε τα πρέπει της ζωής με θέλω.
Επαναστάτης της γίνε, σπάσε τον φαύλο κύκλο.
Πίσω από το αδιέξοδο σε περιμένει η μεγάλη στροφή της αλλαγής.

Αυτή, με τις φλόγες της εσωτερικής σου πυράκτωσης.
Ανάβει το φιτίλι της και χαρίζει διάρκεια στην  αποκτηθείσα  σοφία σου μέσα στους χρόνους.
Η εσωτερική σου πυρκαγιά αντιστέκεται στην στάχτη της απάθειας.
Φωτίζει με την λάμψη της το  εσωτερικό παιδί μέσα σου.
Σε συνδέει με το κέντρο της καρδιάς σου, που ανθίζει σαν τριαντάφυλλο.
Αυτή βάζει ανάφλεξη  στην  κάθε δημιουργικότητα σου, που  παθιάζει και σε εκπλήσσει ευχάριστα.
Αυτές οι φλόγες της φαντασίας της χορεύουν με  τα κόκκινα φουστάνια τους   και χρωματίζουν απολαυστικά το όραμα σου για ζωή.

Ζωή, για έρωτα στο κάθετι που πλάθεις.
Και αυτός ο έρωτας ο κόκκινος, φλεγόμενος και αυτός.
Μια κλίμακα θερμότητος στο ζενίθ.
Ένα ζωντανό πυροτέχνημα.
Μάτια, ακούσματα, αισθήσεις.
Ποιος  ξέρει από πότε βαθιά χαραγμένα μέσα σου.
Ενεργοποιούν την εστία  της καρδιάς και ανάβουν τον βωμό της αγάπης.
Εκεί θυσιάζεις το άνθος της ψυχής σου.
Και εάν μαραθεί δεν ήταν για τα πέταλά της.

Καίει η ανάσα της φωτιά και το φιλί της σπίθα.
Με ορμή θεριεύει  η φωτιά και ορμά να κάμψει αντιστάσεις.

Γυναίκα αυτή η ζωή .
Μυστήριο,παθιάζει φλογερά σε αυτούς που χορεύουν γύρω της, χωρίς να καίγονται.
Δεν είναι όμως όλοι πυροσβέστες.
Αυτό θα πει εμπρησμός.

To πάθος για ζωντάνεια και ζωή, μόνο φλεγόμενο μπορεί να χορεύει.
Εσύ πως θα  λείπεις από  αυτή την κόκκινη γιορτή;

http://www.loveletters.gr/%CE%95%CF%83%CF%8D-%CE%B8%CE%B1-%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7/

                                                                     the pinsta

EΠΙΓΕΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΝΟΥΒΕΛΑ ''ΑΝΕΚΔΟΤΗ'' -ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

 Painting Εlena  Checchi

''Στα βιβλία έχω ταξιδέψει, όχι μόνο σε άλλους κόσμους, αλλά και στα δικά μου."
Άννα Quindlen

 Ήρθε στη ζωή μου, σαν ένας αφηρημένος άγγελος που περνάει μέσα από την ψυχή μου.

Ίζαμπελ Aλιέντε

Adonis

Για κάθε ευχαριστώ που δεν είπες,
Ένα ροδοπέταλo πέφτει στο έδαφος.

Να τα νιώθεις όλα πολύ! Με πολύ θάρρος και καθόλου φόβο..

 darkness 

 https://www.facebook.com/Darknesss.in/videos/888161934707395/

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου


Όσο περνάει ο καιρός πλέεις σ’ έναν κόσμο απατηλό, αδιαφορίας, απάθειας, υποκρισίας και σιωπής.
Σε τοξικότητα πλέει κάθε μορφής αγάπης.

Πιστεύεις πως δεν αξίζει να εκφράζεσαι με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια;
Και σε ρωτάω, εάν δεν ήξερες πόση είναι η διωρία σου στον εδώ κόσμο,τι θα επιθυμούσες ν΄αλλάξεις;
Θα είχες την επιθυμία να χρωμάτιζες τις μέρες σου πιο φωτεινές;
Θα ήθελες να τους δώριζες περισσότερη ποιότητα και αξία;
Θα ευχόσουν να εξέφραζες τις επιθυμίες σου;
Θα άνοιγεs το παράθυρο στα όνειρά σου;

Αν ο Θεός σου άπλωνε το χέρι και σου έκλεινε το μάτι να χαρείς και άλλο στον κόσμο του, θα άφηνες το σώμα και την ψυχή σου να ξεδιπλωθούν στις παλάμες του;
Θα επέτρεπες το όραμα της ζωής σου να λιαστεί στον ήλιο του;
Θα χαλάρωνες το είναι σου να γελάει ελεύθερο με την καρδιά του;

Θα έστηνες παγίδα στο δόκανο των μικροτήτων,λυκοφιλιών κάθε ανουσιότητας;

Εσύ, μπορεί να μην έχεις έτοιμη απάντηση.
Μπορεί και ν΄αμφιβάλλεις.
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, έχει όμως έτοιμη απάντηση.
Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που ανάσανα τις λέξεις, θα είχα χρόνο για ένα παρακαλώ,ευχαριστώ,συγγνώμη.
Θα βούτουσα βαθύτερα στην καρδιά από ότι στον νου μου.
Θα βυθιζόμουν βαθύτερα στην αγάπη από ότι την λογική.

Αν δεν γινόμουν δούλος των φόβων μου και καθόμουν αλυσοδεμένος στο χρυσό κλουβί του….
Εάν δεν καθόταν και εγώ τον κοίταγα κάθε φορά που μου χαμογελούσε σαρδόνια και πετούσε επιδεικτικά το κλειδί της ελευθερίας μου στο κενό.

Προτιμώ να βαπτίζομαι παθιασμένος αφελής της ανθρώπινης νοοτροπίας, μόνο και μόνο που ελεύθερα θα ξεχείλιζα με πάθος έκφρασης της άποψης μου και όχι καθενός άλλου.
Όχι επειδή είμαι ΕΓΩ, αλλά επειδή είμαι εγώ.

Θα χορεύε τότε η αγάπη για τον καθένα μέχρι την άκρη του κόσμου.
Θα γινόμουν μέρος του όλου και όσων συναντούσα.

Αν όχι τώρα,τότε πότε;
Αν μίλαγα όμως εγώ και όχι ο άλλος μέσα μου.

“To νιώθω” είναι άνθρωπος με ψυχή.

Νιώσε και εσύ μαζί μου.


http://www.loveletters.gr/%ce%9d%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%bd%ce%b9%cf%8e%ce%b8%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d-%ce%9c%ce%b5-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d-%ce%b8%ce%ac%cf%81%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%ba/ 

Άπειρα μάτια-Ανδρονίκη Ατζέμογλου

by Darkness

https://www.facebook.com/Darknesss.in/videos/737276096462647/

Αν δεν ανακαλύψεις την κόλαση των ματιών του άλλου,

 με ξιφομαχούσες ματιές κυρηχθεί συνθηκολόγηση,

πως υπογράφεις στον  άδολο Παράδεισό τους;

Aνδρονίκη Ατζέμογλου

Μόνο εάν γιατρέψεις τον πόνο θα βγάλεις φτερά να πετάξεις

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου 


 Kανένας  δεν έχει φίλο τον πόνο.

Κάθε φορά που σου χτυπά την πόρτα, του κλείνεται αυτή κατάμουτρα.

Όσο επιμένει να τον κεράσεις υπομονή, τόσο εσύ τον αποφεύγεις ως φορτικό και δυσάρεστο επισκέπτη.

Άλλο τόσο, όμως, αυτός διπλώνει τα πόδια σταυροπόδι και δεν βιάζεται καθόλου ν’ αποχωρήσει από κοντά σου.

Μάχη, σου λέω, της επιβολής.

Ρίξε μια ματιά γύρω σου.

Αυτός που είναι στην παρέα αυτού του αντιπαθητικού επισκέπτη, είναι το ίδιο δυσάρεστος στους άλλους.

Όλοι θέλουν να συναναστρέφονται με το χαμόγελο, τον εύπεπτο τρόπο ζωής, την ανεμελιά, τη διασκέδαση, την έξω καρδιά.

Κανένας δεν θέλει να τον σφίξει στην αγκαλιά του και να περάσουν μαζί λίγες ή αρκετές μέρες του.

Να κλάψει μαζί του και να τον σκεπάσει με στοργή.

Να μοιραστούν μαζί τις εμπειρίες του.

Να γίνουν και οι δυο συνταξιδιώτες στην πύλη της φώτισής του.

Γιατί αυτός είναι ο οδηγός προς τη φώτισή σου και εσύ, σαν συνοδηγός, οφείλεις να αποκωδικοποιείς σωστά όλες τις πινακίδες που σου υποδεικνύει.

Πρέπει να τον ενημερώνεις για τη σωστή οδήγηση.

Έχε πάντα τα μάτια σου ορθάνοιχτα στην πορεία του δρόμου σου.

Πόνος σημαίνει βουτιά στην πηγή της αλήθειας σου.

Είναι αυτή που σε ξεδιψάει.

Σε ταρακουνάει ώστε να σκαρφιστείς τρόπους να τον ξεγελάσεις, ν’ αποδράσεις από κοντά του, να τον ξεπεράσεις.

Οι πόνοι της ζωής γεννούν στον καθένα μας τις αυταπάτες για να τους ξεχάσει, να ξεγελαστεί προσωρινά από κάθε τι αρνητικό και οδυνηρό.

 Μας οδηγούν με το να τρεφόμαστε από υποκατάστατα και όχι από την ίδια την αλήθεια, κοιτώντας την καταπρόσωπο.

Το μονοπάτι της επίγνωσής μας είναι δόσεις πόνου, χωρίς την χρήση παυσίπονων.

Όπως ένα ποτό ξεροσφύρι, χωρίς πάγο. Έτσι καταπίνεις και αυτούς.

Άσπρο πάτο, λοιπόν.

Αυτός ο επίμονος κύριος είναι η δύναμή σου.

Μέσα από αυτόν θ’ ανακαλύψεις τις πραγματικές σου αντοχές .

Αναγεννήσου από μέσα του για δεύτερη φορά.

Και μην ξεχνάς…

Μάθε να τον υπομένεις μόνος σου, χωρίς απαιτήσεις συμπάθειας από τους γύρω σου. Γιατί κανένας δεν ξέρει καλύτερα την δύναμή σου από εσένα.

Όσο και να σε κανακέψουν, μην κολακεύεσαι, γιατί κανείς δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του δικού σου ”μοναδικού” πόνου.

Από τους άλλους θα λάβεις μόνο πρόσκαιρη επιφανειακή ανακούφιση.

Αυτός είναι προσωπική υπόθεση.

 Να τον κουράρεις με δικά σου γιατρικά, αφού πρώτα υποσχεθείς πως θ’ αφεθείς στην επίπονη και βασανιστική σοφία του, πέφτοντας χωρίς προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας.

Έχε του απόλυτη εμπιστοσύνη.
Θα βγάλεις φτερά, όταν πρώτος πετάξει αυτός.

http://www.loveletters.gr/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%B8%CE%B1-%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%82/

Στον καφέ.. δεν αντιστάθηκε κανείς!

milky moonlight by Floriana Barbu

Γράφει η Νίκη Ατζέμογλου


Την μια μαύρος και βαρύς.
Την άλλη,παρουσιάζεται πολύ γλυκός και ελαφρύς.
Mερικές φορές οξύς, με μια δυσάρεστη αίσθηση.
Δύστροπος και στυφός όταν είναι στις μαύρες του.
Πικρός, εάν έχεις την ατυχία να τον πετύχεις με νεύρα.
Άλλοτε σου σερβίρεται με πάγο και άλλοτε πάλι ζεστός.
Μερακλής όταν έχει τα κέφια του και δεν σου χαλάει χατίρι.
Αυτός ο κύριος, είναι μια κρύο μια ζέστη.
-Ποιος κύριος;
-Για τον καφέ μιλάω.

Ο οξύς είναι ο ζυμωμένος.
Ο στυφός γίνεται από την συσσώρευση οξέων.
Πικρός από το υπερβολικό καβούρντισμα, όπως ο καφές Arabica, αλλά ο πικρότερος ο Robusta.
Eυτυχώς, που σε αρκετές καφετέριες απολαμβάνουμε την παρέα του ισορροπημένου.
Αυτός μάλιστα, πατάει στις σωστές του αναλογίες.
Το έδαφος ειδικά εδώ στην χώρα μας το κερδίζει ο Εspresso που χαρακτηριζεται ως πεμπτουσία του ιταλικού καφέ.
Το σώμα του γεμάτο άρωμα και πλούσιο καιμάκι.
Σου παρουσιάζεται πάντα σε μικρό φλιτζάνι.

Σαν λαός δεν τρώμε τα πλούσια πρωινά άλλων χωρών, αλλά ένα γρήγορο καφεδάκι ξεροσφύρι, χωρίς να κλέβει πολύ από τον χρόνο μας είναι ότι πρέπει για να σου δώσει την απαραίτητη ενέργεια μέσα στην μέρα.
Και εάν τον προτιμάς πατροπαράδοτο, ο ελληνικός στο μπρίκι δεν βγαίνει ποτέ εκτός μόδας!

Εάν κάποιοι λατρεύουν αυτόν τον καφέ, κάποιοι άλλοι πίνουν στο όνομα του Cappucino με το χορταστικό αφρόγαλα και την μυρωδάτη κανέλα.
Και το καλοκαιράκι παρέα πάλι σου κρατά ο Εspresso Freddo παγωμένος στο γυάλινο ποτήρι.
Οι λάτρεις πάλι του all time classic δεν αποχωρίζονται τον φραπέ τους.
Εκεί όπου γίνεται τα καλοκαίρια η μάχη της ξαπλώστρας, εκεί και αυτός απόλυτος βασιλιάς.
Θεατής και σε μια παρτίδα τάβλι, σε τραπεζάκι όπου σκάει το κύμα.
Εμφανίζεται άλλοτε μες στην μαύρη νύχτα όταν έχεις να διαβάσεις τόμους βιβλίων στις εξετάσεις σου. Μες στο μαύρο άγχος σου εσύ και με πρησμένα μάτια.
Όταν έχεις να ετοιμάσεις την διπλωματική σου εκεί και αυτός και εσύ ν΄ αναρωτίεσαι τι είναι αυτό το κάτι που θα της προσθέσεις ως τελευταία πινελιά.
Πιστός ακόλουθος στον δρόμο σου και στον δρόμο για την δουλειά,να σου ανοίξει το μάτι.

Από τον πιο πλούσιο μέχρι τον πιο φτωχό ο καφές είναι πάντα στα καθημερινά σχέδιά του.
Αυτή η απόλαυση γίνεται έξη.
Μόνος, με ή χωρίς εφημερίδα.
Μέσα στην παρέα μοιράζει τα νέα και τα χαμόγελα,ανακατεύεται με τα σχέδια.
Όπως και να το κάνουμε είναι ένα ευχάριστο δίλημμα πότε θα τον απολαύσεις και ποιον να προτιμήσεις.

Ανοίγω το ντουλάπι καιρός για έναν καφέ μετά από μια εξαντλητική μέρα. Κι όταν δεν υπάρχει Cappuccino, υπάρχει πάντα ο ελληνικός..
Και δεν ξέρω και το φλυτζάνι. Ποιος τα πιστεύει σήμερα πια αυτά;

Ή μήπως να πιστέψω το γνωμικό..
”Πες το μοίρα, τύχη, κάρμα, πεπρωμένο! Πιστεύω πως κάθε τι συμβαίνει για κάποιο λόγο”
Peter Venkman Ghostbusters

                                                 

http://www.loveletters.gr/%ce%a3%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%86%ce%ad-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82/ 

Οι πύρινες δοκιμασίες σ΄ εξαγνίζουν -Ανδρονίκη Ατζέμογλου

Tomasz Alen Kopera

Φωτό Θωμάς Γιαννάκης

Concept Fire and ice
Gipsy
Περιοχή Λαγονήσι-Πούντα

9 Οκτωβρίου 2017

https://www.facebook.com/pg/thomasgiannakisphotographer/photos/?tab=albums

Μια σπίθα σε καθένα μας φωλιάζει .
Άλλοι, κρύβουν μια σπινθηροβόλα ματιά.
Άλλοι,φωτισμένοι με την  σπίθα της δημιουργικότητας.
Άλλοι, πάλι χαρακτηρίζονται ως ''σπίθες΄΄για την οξύνοια του νου τους.
Όπως και να έχει, ο καθένας μας λαμπαδηδρόμος του δικού του προσωπικού μονοπατιού  στον λαβύρινθο της ζωής.


Και από την σπίθα,γίνεται φωτιά και  εξαπλώνεται η πυρκαγιά.
Μια  φωτιά,  που σηματοδοτεί την δημιουργία του κόσμου,την αντίθεση και των πόλεμο των αντιθέτων.Ηράκλειτος
Φωτιά ,είναι και το φως της ψυχής.Αριστοτέλης
Ή φωτιά ζει με το θάνατο του αέρα, και ο αέρας ζει με το θάνατο της φωτιάς, το νερό ζει με το θάνατο της γης και η γη με το θάνατο του νερού.
Τόσα και τόσα έθιμα συνυφασμένα με πρωταγωνιστή την φωτιά. Μια αναδρομή στις αρχαίες τελετές, μέχρι τις δάδες των Ολυμπιακών αγώνων ,με κυρίαρχο το  Άγιο Φως της Αναστάσεως.


Σύμβολο   μικρών ή μεγάλων δοκιμασίων , τις οποίες όλοι γευτήκαμε στην ζωή.
Άλλοτε πύρινες γλωσσίτσες, ήπιες δοκιμασίες και άλλοτε πυρκαγιά,δύσκολα εμπόδια.
Για άλλους από εμάς μπορεί  να συμβολίζει τις συγκρούσεις του Εγώ του,για άλλους προσωπικές ήττες, για άλλους θέματα υγείας, για άλλους συνεχόμενες ατυχίες,για άλλους οικονομικές δυσκολίες ,ποικίλες ανατροπές της ζωής. 

Όλοι μας περάσαμε από μια φωτιά μικρή ή μεγάλη .

Άλλοι,  την ακούμπησαν με την άκρη του ποδιού τους  και άλλοι βούτηξαν ολοσχερώς.

Υπάρχει όμως και η φωτεινή της όψη ,η φλόγα του έρωτα  και της αγάπης που καίει όπως ένα ηφαίστειο που λαγοκοιμάται έτοιμο να εκραγεί.

Ένα είναι σίγουρο  ,εάν  δεν περάσεις ξυπόλητος από τις κάθε είδους  ''φωτιές'' της ζωής, δεν θα καταφέρεις ποτέ να τις δαμάσεις.

Η φωτιά, όπως το άρμα του Ήλιου καλπάζει και παρασέρνει με την εκπεμπόμενη θερμότητα της στο διάβα της ότι της αντιστέκεται.

Εσύ όμως ως άνθρωπος και ευφερέτης της είσαι σε θέση να την ελέγξεις.
 Με τον δαιμόνιο νου σου μπορείς να κυριαρχήσεις.

Τότε  μόνο θα καταφέρεις να πεις πως λειτούργησε εξαγνιστικά ως φωτεινή αλήθεια,ελευθερία  και ελπίδα.

Η φωτιά ως πύρινη κυρία, δεν ρίχνει το μικρόφωνο στην φωτιά.
Φορά κόκκινο φουστάνι πυρκαγιά.
Περνά από φωτιά να φτάσει στην λάμψη και σίγουρα ξεχνά τον αναπτήρα στα σκαλιά .
Παρακολουθεί από το παράθυρο μια πυροσβεστική που διασχίζει τον πολυσύχναστο δρόμο.
Ο καπνός έγινε ''καπνός'' και εκείνη μονολογεί '' το πιο μακρινό μου ταξίδι  εσύ υδάτινέ μου κόσμε''.
Μια ''πύρινη'' κυρία που δοκιμάστηκε στις φλόγες και δεν σβήνει ποτέ. 

ΣΥΝΟΛΟ-ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

via GIPHY

"Άγνωστος με την φωτιά καίγεσαι.

Εσύ όμως είσαι εφευρέτης της.

Πόσες φορές δεν την έχεις περπατήσει άνθρωπε

 σπιθαμή προς σπιθαμή

ανακαλύπτοντάς την.

Μέσα από τις πληγές συνδέεσαι με την 

ολότητά σου.

Γίνεσαι  νερό όταν κλείσουν''

 Ανδρονίκη Ατζέμογλου

https://www.facebook.com/Darknesss.in/videos/865333736990215/